Δὲν εἶναι πολλὰ τὰ χρόνια, ποὺ ἐπάνω σὲ ἕνα μου ξέσπασμα, ἀπέναντι σὲ ἀνεγκεφάλους καὶ ἀπαιδεύτους δασκάλους, ποὺ τοὺς ἀπεδείκνυα, σὲ κάθε ἀποστροφὴ τοῦ λόγου τους πόσο συνεργοὶ στὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς Πατρίδος καὶ κατὰ τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ κυρίως κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος εἶναι, πετάχθηκε κάποιος ἐξ αὐτῶν γιὰ νὰ μοῦ πῇ πὼς «ἐκτελοῦν ἐντολές» καὶ πὼς «δὲν φέρουν εὐθύνη» γιὰ ὅσα τὸ ὑπουργεῖο τοὺς διατάσσει νὰ πράξουν. Κυριολεκτικῶς ἐν ἐξάλλῳ ἐγὼ τότε τοὺς εἶπα πὼς τὸ λιγότερο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε ἐμεῖς, τὰ θύματά τους, εἶναι νὰ συμβάλουμε, μὲ ὄλες μας τὶς δυνάμεις, γιὰ νὰ γκρεμισθῇ ὁριστικῶς τὸ ἔκτρωμα τῆς ἀπαιδείας τους, ἐφ’ ὅσον ἀκυρώνουν ἐμπράκτως τὸ δικαίωμα (καὶ τὴν ὑποχρέωσιν) τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως, ἀρχῆς γενομένης ἐκ τῶν σαπροφυτικῶν τους σαρκίων, καθὼς φυσικὰ καὶ πὼς ὄλοι τους καταλήγουν, συνειδητῶς πλέον, νὰ ἀποστρέφουν τὸ βλέμμα τους ἀπὸ τὰ θύματά τους καὶ νὰ ἑστιάζουν μόνον στὸ πῶς οἱ ἴδιοι θὰ βολευθοῦν γιὰ περισσότερο χρόνο. Συνέχεια →