«Ἡ «Ἑλλὰς» (δικά μου τὰ εἰσαγωγικά!) εἶναι ἕνα ἱστορικὸ λάθος»,
ἔλεγε ὁ Κώστας Ἀξελός.
Ὁ Καβάφης πάλι μᾶς ἄφησε ὡς κληροδότημα τοὺς Ποσειδωνιάτες του…:
Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται
ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ Συνέχεια
Νὰ μιλήσουμε γιὰ δικαιώματα λοιπόν.
Φυσικά: τὰ δικαιώματα τῶν γονέων καὶ τῶν παιδιῶν τους ὡς ἀπογόνων τους. Τὰ φυσικὰ καὶ ἀδιαπραγμάτευτα δικαιώματα τῆς Οἰκογένειας, καὶ τὸ αὐτονόητο: ἡ μέριμνα τοῦ γονέως γιὰ τὴν παιδεία τῶν τέκνων του.
Πολιτικά: τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, τῆς ἄνευ φόβου καὶ βίας διατυπώσεως τῆς γνώμης καὶ τῶν ἀπόψεων. Τὸ δικαίωμα τοῦ πολιτεύεσθαι καὶ τῆς συμμετοχῆς στὰ κοινά ἄνευ φόβου καὶ βίας. Συνέχεια
Δημοκρατικὰ καθεστῶτα σημαίνει, ἐμπράκτως, ἀπουσία ἀτομικῆς ὑπευθυνότητος.
Ἀπουσία ἀτομικῆς ὑπευθυνότητος σημαίνει, ἐμπράκτως, ὕπαρξιν συλλογικῆς ὑπευθυνότητος.
Συνεπῶς, ἐμεῖς, ἀποποιούμεθα τὸ δικαίωμα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης καὶ παραμένουμε συνυπεύθυνοι γιὰ τὰ πάντα, καλὰ ἢ κακά, ποὺ συμβαίνουν στὶς κοινωνίες μας.
Χρειάζεται θάῤῥος γιὰ νὰ προχωρήσουμε…Ὄχι τέτοιο ἀκριβῶς θάῤῥος σὰν αὐτὸ ποὺ χρειάζονται οἱ γενναῖοι πολεμιστὲς τῆς κάθε μάχης, διότι ἐμεῖς δὲν καλούμεθα νὰ κρατήσουμε ὅπλα ποὺ σκοτώνουν στὰ χέρια μας. Ἄλλο θάῤῥος χρειάζεται. Ἐκεῖνο τὸ θάῤῥος ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώση νὰ κυττάξουμε μέσα μας, νὰ «σκαλίσουμε» τὶς ἐπίπλαστες φοβίες μας, νὰ καταργήσουμε μίαν πρὸς μίαν ὅλες τὶς ἁλυσίδες μας καὶ νὰ καταλήξουμε «γυμνοὶ» ἀπὸ περιττά, μόνοι μας, ἐμεῖς κι ὁ ἑαυτός μας. Συνέχεια
Τὸ Εὐρωπαϊκὸν Κοινοβούλιον ἐψήφισε προσφάτως μίαν, ἐκ μὲν πρώτης ὄψεως παρανοϊκή, οὐσίᾳ δὲ σημαντικοτάτη θέσι. Τὸ γεννώμενον παιδὶ δὲν θὰ πρέπη νὰ δηλώνεται ὡς ἄῤῥεν ἢ θῆλυ, ἀλλὰ ὡς τέκνον, μέχρις ὅτου τὸ τέκνον νὰ ἀποφανθῇ σὲ ποῖον φύλον θὰ ἀνήκη. Ἡ πολιτεία μάλιστα θὰ πρέπη νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἐπεμβαίνῃ χειρουργικῶς στὴν ἐπιλογὴ φύλου, ἐὰν αὐτὸ ἀπαιτεῖται. Ἀναμφιβόλως αὐτὸ ἀνατρέπει μίαν θέσιν χιλιάδων ἐτῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ γένος καθῳρίζετο ἀπὸ τὴν φύσιν. Καί, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα, εἶναι ἐτοῦτον ἐκφυλισμένος ἐπιλογή, ἀποκύημα ἐκφυλισμένων νοῶν;
Οὐδαμῶς ἤθελον ἀπαντήσει, μὰ οὔτε γέννημα συνωμοσιῶν κατὰ τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους ἤθελον ὡσαύτως ἰσχυρισθῇ. Συνέχεια
Εἶναι σκληρὸ νὰ συνειδητοποιῇ κάποιος πὼς ἔνας ἕνας οἱ, ὑποτιθέμενοι, φίλοι του τὸν ἐγκαταλείπουν. Εἶναι ἀκόμη σκληρότερον τὴν στιγμὴ αὐτῆς τῆς συνειδητοποιήσεως, ποὺ γνωρίζει πὼς εἶναι περικυκλωμένος ἀπὸ ἐχθρούς, νὰ διαπιστώνῃ ἐπὶ πλέον πὼς εἶναι κι ἄοπλος, λόγῳ τῆς δικῆς του εὐπιστίας καὶ μὰ τῶν μεθοδεύσεων τῶν «φίλων του.
Καί, φυσικά, τὸ χείριστον ὅλων εἶναι πὼς αὐτομάτως, ἐκείνες τὶς τραγικὲς στιγμές, συνειδητοποιεῖ πὼς δὲν θὰ τὸν λυπηθῆ κάποιος καὶ πὼς θὰ θυσιασθῆ, πανεύκολα, πρὸ κειμένου στὶς πλάτες του νὰ παιχθοῦν ἀκόμη μερικὰ σενάρια ἐξουσίας.
Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ δική μας πραγματικότης. Ἤδη διαπιστώσαμε τὰ παραπάνω, ἐνᾦ, τώρα, αὐτὲς τὶς στιγμές, παραμένοντες μουδιασμένοι, ἀρχίζουμε λίγο-λίγο νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς ὄχι μόνον εἴμαστε ἄοπλοι, προδομένοι καὶ περιτριγυρισμένοι ἀπὸ κάθε εἴδους καὶ φυλῆς ἐχθρούς, μὰ ἐπὶ πλέον ἀκόμη καὶ μέσα στὰ σπίτια μας, στὶς οἰκογένειές μας ὁ «ἐχθρὸς» ἔχει ἁπλώση τὰ πλοκάμια του καὶ μᾶς ἀπελεῖ μὲ ὁλοκληρωτικὸ ἀφανισμό.
Τώρα ἀκριβῶς, ποὺ ὅλα φαίνεται πὼς τελειώνουν, ἢ θὰ δράσουμε ἢ θὰ ἀναμένουμε στωϊκῶς τὸ τέλος. Μά τί θά μπορούσαμε νά κάνουμε; Ἤ, ἀκόμη καλλίτερα, ὑπάρχει κάτι γιά νά κάνουμε; Ἤ μήπως εἶναι πλέον τόσο ἀργά, πού μόνον νά ἀναμένουμε τό τέλος μποροῦμε;;
Θὰ σᾶς ἀπαντήσω ὅπως ἀκριβῶς αἰσθάνομαι ἐδῶ καὶ χρόνια: Ναί, ὑπάρχουν πάρα πολλὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε, μὰ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν πρέπει νὰ τὰ ἀνακαλύψῃ μόνος του. Εἶναι γεγονὸς πὼς ὄχι μόνον εἴμαστε μόνοι μας, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον εἶναι γεγονός, πὼς πλέον μόνον νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἐὰν ὑπάρχῃ Ἀνάγκη ἐπιβιώσεώς μας ἀρκεῖ. Ὅταν ἡ Ἀνάγκη (ἐπιβιώσεως ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου) τὸ ἀπαιτῇ, τότε καὶ μόνον τότε, ἀκόμη καὶ οἱ θεοὶ πείθονται. Αὐτό, ὅσο κι ἐὰν ἀκούγεται ἀσαφὲς καὶ γενικόλογο, ἢ ὅσο κι ἐὰν προσομοιάζῃ σὲ …εὐχολόγιον καὶ …«ὄνειρον θερινῆς νυκτός», τόσο πιὸ κοντὰ στὴν δική μας πραγματικότητα ἐγγίζει. Διότι ἀκριβῶς αὐτὸ καὶ μόνον χρειάζεται νὰ κατανοήσουμε.
Σὲ ἁπλᾶ ἑλληνικά… Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον παύσουμε νὰ αἰσθανόμεθα τρομοκρατημένα καὶ ὑπὸ διωγμὸν ἀνθρώπινα ῥετάλια, τότε καὶ μόνον τότε θὰ ξεκινήσουμε νὰ «βλέπουμε». Τὸ εὔκολο δὲν εἶναι ὅμως τὸ νὰ «δοῦμε», ἀλλὰ τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ αἴτια γιὰ τὰ ὁποία ὀφείλουμε νὰ παλεύσουμε, νὰ ἀγωνισθοῦμε ὅλων τῶν ἐπιπέδων τοὺς ἀγῶνες καί, φυσικά, νὰ νικήσουμε.
Ἐὰν λοιπὸν ἐμεῖς ἐπιτύχουμε νὰ «δοῦμε» πίσω ἀπὸ τὰ γεγονότα, πίσω ἀπὸ τὶς μεθοδεύσεις καὶ πίσω ἀπὸ τὴν περιῤῤέουσα τρομοκρατία, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὄχι μόνον μποροῦμε νὰ ἀντιπαρέλθουμε κάθε ἐμπόδιον, μὰ ἐπὶ πλέον πὼς τελικῶς δὲν κινδυνεύουμε ἀπὸ κάτι.
Εἶναι καὶ ἁπλὸ καὶ σύνθετον μαζύ. Εἶναι καὶ ἐμφανέστατον καὶ κρυμμένο μέσα σὲ …γρίφους. Εἶναι τελικῶς ἡ μόνον Ἀνάγκη ποὺ ἔχουμε νὰ μᾶς κρατήσῃ ζωνταντοὺς καὶ νὰ μᾶς καθορίσῃ τὸν δρόμο.
