Αὐτὲς τὶς στιγμὲς τὶς ἀβάσταγες
ἀγάπα, ἀγάπα ἀκόμα περισσότερο
γιατὶ μόνο ἔτσι
θὰ κάνῃς τὸ ἀντιμέτρημα
μὲ τὸ παράλογο, νικηφόρο·

καὶ ἄσε τὸ βλέμμα λεύτερο
ν΄ ἀντικρύσῃ τὰ ὄμορφα
ποὺ σὲ περιβάλλουν,
καὶ κράτα τὴν ἀνάσα
μὴν τὰ τρομάξῃς,
ὅταν σταθοῦν στὸ πλάι σου
καὶ σοῦ γελάσουν χαρούμενα·
καὶ φύλακες θὰ γίνουν,
καὶ προστάτες,
ὅταν ἡ θλίψις θὰ σὲ καθηλώνῃ
καὶ γύρω θὰ οὐρλιάζουν
αὐτὰ ποὺ ἀποφεύγεις.

Τότε θὰ πάψῃς νὰ εἶσαι
σκαπανέας τοῦ χάους,
καὶ θὰ προφυλάξῃς τὰ ἀπείραγα
μὲ χέρια γυμνὰ
καὶ καρδιὰ ξέχειλη ἀπὸ λύπη
γιὰ τὴν κατάντια
ποὺ οἱ ἄνθρωποι ὑπερήφανα
ἐπιδεικνύουν ὡς παράσημο…

Τότε θὰ καταλάβῃς!
Ὅταν ἡ ζωὴ πάψῃ νὰ εἶναι
στιγμὲς ποὺ σὲ προσπερνοῦν…

Χλόη