Ὁ κόσμος μας, αἰῶνες τώρα, ἔχει «συμπιεσθῆ» τόσο πολύ, ποὺ πιστεύεται, ἀπὸ τοὺς πολλούς, ὅτι αὐτὴ ἡ κατάστασις μόνον νὰ χειροτερεύῃ γίνεται. Καὶ ἴσως πράγματι, σὲ ἕναν βαθμό, νὰ ἔχουν ἀπόλυτον δίκαιον, ἐφ΄ ὅσον ἔτσι ὅλοι μας μάθαμε καὶ ἔτσι (ἐκπαιδευθήκαμε νὰ) πιστεύουμε. Γιὰ νὰ μπορῇς ἄλλως τε νὰ ἰδῇς πέρα ἀπὸ τὰ ἐμπόδια πρέπει ὁπωσδήποτε καὶ νὰ τὸ θέλῃς.
Πόσοι ὅμως τό θέλουν αὐτό; Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀλήθειες
Αἰσθήσεις καὶ (δι)-αἰσθήσεις
Αἴσθησις εἶναι αὐτὸ ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὶς πέντε μας αἰσθήσεις, καθὼς καὶ τὰ ὁποιαδήποτε (συν)αισθήματά μας, ποὺ ἐγείρονται ἀπὸ εὐχάριστες ἢ δυσάρεστες καταστάσεις. Ὅλοι μας ἔχουμε αἰσθήματα καὶ ὅταν αὐτὰ τὰ μοιραζόμεθα εἰλικρινῶς μὲ τοὺς ἄλλους τότε μποροῦμε νὰ τὰ ποῦμε συναισθήματα (ἐκ τοῦ συν-αἰσθάνουμαι).
(Πολὺ κακῶς λοιπὸν τὰ ἀποκαλοῦμε συναισθήματα. Τὸ ὀρθὸν εἶναι νὰ τὰ λέμε αἰσθήματα). Συνέχεια
Γιὰ ἕναν ἄνθρωπο στὸ …«κέντρο τοῦ σύμπαντος»!!!
Ἰσχύει αὐτὸ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο…
…μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα γιὰ ἐμᾶς!!!
Συχνά, πολὺ συχνά, καταθέτω μίαν παγιωμένη μου -πλέον- «ἄποψιν», ποὺ τοποθετεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ …«κέντρο τοῦ σύμπαντος». Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τὴν γράφω. Ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, ὁ καθεὶς γιὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ μόνον, νοιώθουμε πὼς εἴμαστε τὸ …«κέντρον τοῦ σύμπαντος». Μόνον ποὺ αὐτὸ τὸ «κέντρο τοῦ σύμπαντος» τὸ ἀντιλαμβανόμεθα κάπως …λάθος. Καί, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ ἀντιλαμβανόμεθα κάπως …λάθος, εἶναι πλέον ὥρα νὰ τὸ ἐπαναπροσδιορίσουμε.
Τί σημαίνει ἡ τοποθέτησις τοῦ ἑαυτοῦ μας στό «κέντρον τοῦ σύμπαντος»;
Συνέχεια
Ὑπάρχει μόνον ὁ ἑαυτός μας ποὺ …φταίει!!!
Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιά τό πόσο ἀνεξάρτητοι, ὡς προσωπικότητες, εἴμαστε; Μήπως τελικῶς ὅλη αὐτή ἡ εἰκόνα πού ἔχουμε «δομήση» γιά ἐμᾶς εἶναι μία πλάνη πού ἀπαιτεῖται (ἐπὶ τέλους!!!) νά καταῤῥιφθῇ, γιά νά ἐπαναδομηθῇ σέ ἄλλα, γερά, θεμέλια;
Μήπως καταλήξαμε νά νομίζουμε ἄν τί νά γνωρίζουμε;
Συνέχεια
Ὑπάρχει κάτι πέρα (καὶ πίσω) ἀπὸ αὐτὰ ποὺ φαίνονται…!!!
Κάτι ποὺ διαρκῶς μᾶς ὑποχρεώνει νὰ παραμένουμε ἐν ἐγρηγόρσει. Κάτι πολὺ σπουδαῖο μὰ καὶ συνάμα πολὺ ἀσαφές. Κάτι ποὺ διαρκῶς μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα ὅτι παραλείψαμε ἤ ἀγνοήσαμε σπουδαία στοιχεία μὰ καὶ παραλλήλως ποὺ δὲν προσδιορίζεται λεκτικῶς κι ἐννοιολογικῶς… Κάτι ποὺ αἰσθανόμεθα πὼς εἶναι ἡ ἀρχὴ πολλῶν ἐπερχομένων διεργασιῶν, ἀλλὰ ποὺ ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ προσδιορίσουμε τὴν χρησιμότητά του…
Μά τί εἶναι;
Μία διαίσθησις; Μία βεβαιότης; Ἤ μία ἀμφιβολία; Συνέχεια
Μία συνειδητοποίησις ποὺ …ἀλλάζει τὰ πάντα!
Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βασανίζονται ἀπὸ μιὰ διπλὴ προσδοκία: νὰ εἶναι πάντα σημαντικοὶ στὴν μνήμη κάποιου καὶ ἐκεῖνοι ποῦ τοὺς πλήγωσαν νὰ ἐπανορθώσουν. Συνέχεια