Ἀλλὰ καὶ …ἐλπίς!!! Συνέχεια →

Ὅσο οἱ καθημερινές μας πιέσεις πολλαπλασιάζονται, σὲ ἀτομικὰ καὶ κοινωνικὰ ἐπίπεδα, τόσο ἡ ἀμφιβολία φωλιάζει μέσα μας καὶ τόσο περισσότερο ἀναφύονται κάθε λογῆς φόβοι καὶ ἀνασφάλειες. Λογικῶς καὶ μόνον ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν σὲ μίαν ἀχαρτογράφητο ἄβυσσο, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ποὺ  διαρκῶς δυσχεραίνουν, κάτι μέσα μας μᾶς ὑπενθυμίζει διαρκῶς πὼς πρέπει νὰ σφίγγουμε τὰ δόντια, νὰ ἐντείνουμε τὶς προσπάθειές μας καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν πορεία μας. Συνέχεια →

Καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ τοῦ ξεφύγουμε. Ὑπάρχει ὅμως ὀλίγον ἔγκυος; Ἤ μήπως μόνον ἐμεῖς ἐλπίζουμε νά ὑπάρχῃ;

Ὀλίγον εἰλικρινεῖς καὶ ὀλίγον ὑποκριτὲς λοιπόν. Ὀλίγον ἀπὸ ὅλα. Ἐδῶ ἀπόλυτοι κι ἐκεῖ συμβιβαστικοί. Ἐδῶ ἀποφασισμένοι κι ἐκεῖ ὑποχωρητικοί. Ἐδῶ ἀκραῖα ἂρνητὲς κι ἐπαναστάτες κι ἐκεῖ «μπόσικοι» καὶ προσκυνημένοι. «Κουταλιανοί» λοιπόν καταντήσαμε;  Συνέχεια →

Θυμᾶσαι ἐκείνους τοὺς στίχους τοῦ Ἐλύτου γιὰ τὸν Ἥλιο ποὺ «θέλει δουλειὰ πολλὴ γιὰ νὰ γυρίσῃ»… Καὶ διερωτᾶσαι σοβαρά, ἰδίως τέτοιες ἡμέρες, γιὰ τὸ πῶς θὰ μποροῦσε κάτι τέτοιο νὰ συμβῇ…
Τί ἐννοεῖ ὁ ποιητής; Γυρίζει ὁ Ἥλιος ἤ ἁπλῶς, ποιητικῇ ἀδείᾳ, γράφει ἀσυναρτησίες… Συνέχεια →

Ὡς γνωστὸν ἕνας ὀργανισμὸς (ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός!!!) ὄταν αἰσθανθῇ πὼς ἀπειλεῖται ἡ ἐπιβίωσίς του, τίθεται σὲ «ἐπίπεδον διαρκοῦς συναγερμοῦ», ἐπιχειρῶντας νὰ διασωθῇ ὁ ἴδιος, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ προβῇ σὲ βαθυτάτους …ἀκρωτηριασμούς του. Πρὸς τοῦτον καὶ ξεκινᾷ τὸν μηχανισμὸ ἀποβολῆς κάθε ἐπιβαρυντικοῦ κι ἐχθρικοῦ στοιχείου ποὺ τὸν ἀπειλεῖ. Πρὸς τοῦτον ἀποβάλλει, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀνίκανα νὰ τὸν ὑποστηρίξουν κύτταρά του, εἴτε μὲ τὸν μηχανισμὸ τῆς ἀποπτώσεως εἴτε μὲ τὸν μηχανισμὸ τῆς φαγοκυτταρώσεως-κυτταροφαγίας. Πρὸς τοῦτον «ἐπικεντρώνεται» μόνον στὸ πῶς θὰ κρατήση τὰ ὑγιῆ του κύτταρα ζωντανά, σὲ ἀπόλυτο ἐπικοινωνία μαζύ του καὶ σὲ πλήρη πολεμικὴ ἑτοιμότητα, πρὸ κειμένου νὰ τὸν στηρίξουν γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ νὰ θεραπευθῇ. Συνέχεια →

Ὑπάρχουν ἐμπόδια, θεωρητικῶς, ἀνυπέρβλητα ποὺ ὅταν τὰ συναντοῦμε εἶναι, πρακτικῶς, ἀδύνατον νὰ τὰ ξεπεράσουμε. Αὐτὰ τὰ ἐμπόδια, πραγματικὰ ἢ φανταστικά, εἶναι, ὡς ἀνυπέρβλητα, ἱκανὰ νὰ μᾶς παγιδεύσουν σὲ ἀδιέξοδα. Πρὸς τοῦτον καὶ μᾶς γεννοῦν φόβους τέτοιους, ποὺ μᾶς καθιστοῦν ὑπερβολικὰ προσεκτικοὺς πρὸ κειμένου νὰ τὰ ἀποφύγουμε.  Μὲ τὴν σειρά τους βέβαια αὐτοὶ οἱ φόβοι γεννοῦν ἀλλὰ δυσάρεστα συναισθήματα, ποὺ φθάνουν νὰ γιγαντωθοῦν κάποιες φορὲς τόσο, ὅσο ἀκόμη καὶ νὰ μᾶς ἀκινητοποιοῦν.  Συνέχεια →