Ψίθυροι …ἐκκωφαντικοί!!!

Ὁ κόσμος μας, αἰῶνες τώρα, ἔχει «συμπιεσθῆ» τόσο πολύ, ποὺ πιστεύεται, ἀπὸ τοὺς πολλούς, ὅτι αὐτὴ ἡ κατάστασις μόνον νὰ χειροτερεύῃ γίνεται. Καὶ ἴσως πράγματι, σὲ ἕναν βαθμό, νὰ ἔχουν ἀπόλυτον δίκαιον, ἐφ΄ ὅσον ἔτσι ὅλοι μας μάθαμε καὶ ἔτσι (ἐκπαιδευθήκαμε νὰ) πιστεύουμε. Γιὰ νὰ μπορῇς ἄλλως τε νὰ ἰδῇς πέρα ἀπὸ τὰ ἐμπόδια πρέπει ὁπωσδήποτε καὶ νὰ τὸ θέλῃς.
Πόσοι ὅμως τό θέλουν αὐτό;

Τὰ ἐμπόδια ποὺ μᾶς ἀπαγορεύουν νὰ δοῦμε πίσω ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα (πραγματικὰ ἢ τεχνητὰ) ὅρια καὶ τὶς (ἀπαγορευτικὲς) γραμμές, εἶναι ἀμέτρητα καὶ τὰ πλεῖστα ἐξ αὐτῶν ἑδράζονται μέσα μας. Δὲν εἶναι βέβαια κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ «χάρτινοι πύργοι», ἀλλά, γιὰ τὴν ὥρα, μᾶς ἀπαγορεύουν ἀπὸ κάθε πιθανότητα διαφορετικῆς θεάσεως. Καὶ ἴσως ἔτσι νὰ ἐξακολουθούσαμε νὰ πορευόμεθα ἔως τοῦ τέλους, ἐὰν μία τόση δά, ἀσήμαντος ἴσως καί, σίγουρα, χαμηλῆς ἐντάσεως φωνούλα, δὲν μᾶς ἐψιθύριζε κάτι ἄλλο. Τί; Ποιός νά σταθῇ ὅμως νά τήν ἀκούση μέσα σέ τόσον -ἐξωτερικὸ κι ἐσωτερικὸ- θόρυβο;

Ἴσως αὐτὴν τὴν φωνούλα νὰ ἀδυνατοῦμε νὰ τὴν ἀκούσουμε, γιὰ νὰ κατανοήσουμε πλήρως τὸ τί θέλει νὰ μᾶς ἀποκαλύψη, μὰ ἀκόμη, εἰς πείσμα τῶν καιρῶν, ἐξακολουθεῖ σταθερὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζῃ ἀπὸ τὸ νὰ παραιτηθοῦμε. Κι αὐτὸ ἀρκεῖ, γιὰ τὴν ὥρα.

Ἡ παραίτησις, γενικῶς, δηλώνει αὐτοχειρία.
Ἡ μὴ παραίτησις δηλώνει ἑτοιμότητα καὶ ἀποφασιστικότητα.
Αὐτὰ μᾶς χρειάζονται.

Πόσοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού δέν ἔχουν ἀκόμη παραιτηθῆ; Πόσοι εἶναι αὐτοί πού «ἐμπιστεύονται» τήν ἐντός τους ψιθυρίζουσα φωνούλα; Πόσοι ἔφθασαν πλέον στό σημεῖον νά ἀγνοοῦν τίς κάθε εἴδους (ἐσωτερικὲς κι ἐξωτερικὲς) πιέσεις καί νά «ἀφήνονται», ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ὅλο καί περισσότερο σέ αὐτήν τήν ἄγνωστο, ἔως τώρα, νέα «παράμετρο» πού τούς «ἀνοίγει ὁρίζοντες»; 

Δὲν ἔχει σημασία… Ὅσοι εἶναι… Ἀρκοῦν… Κι ἀρκοῦν διότι μόνον τόσοι χρειάζονται γιὰ νὰ «κρατήσουν ζωντανὴ τὴν σπίθα». Μίαν «σπίθα» ποὺ θὰ ἀναζωπυρώση τὴν (ἀληθὴ κι ἀναγκαία) ἐλπίδα τῆς Ἀνθρωπότητος. Μίαν «σπίθα» ποὺ ἦταν ἕτοιμη νὰ σβήσῃ καὶ νὰ χαθῇ ὁριστικῶς, ἀλλὰ ποὺ τώρα, σιγά-σιγά, δυναμώνει καὶ ἰσχυροποιεῖται, τόσο, ὅσο νὰ γίνῃ φλόγα καὶ νὰ μᾶς ζεστάνη, στὶς δύσκολες ἐκεῖνες ὧρες, ποὺ ἔρχονται. Διότι ὅλοι γνωρίζουμε πὼς αὐτὲς οἱ δύσκολες ὧρες πλησιάζουν καὶ τότε, εἰδικῶς τότε, ὅταν ἡ ἀπελπισία θὰ κυριαρχῆ, χρειάζεται, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἡ πίστις καὶ ἡ βεβαιότης πὼς κάτι θὰ ἀλλάξη, γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ τὸ ἀναγκαῖον σθένος νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ πατήσουμε ἐκ νέου στὰ πόδια μας.

Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ ἐσωτερικοί μας ψίθυροι, ἢ ἄλλως ἡ διαίσθησις, ποὺ τώρα πιὰ γίνονται σιγά-σιγά, ἐκκωφαντικοί, ὄχι μόνον μᾶς κρατοῦν ἐν ἐγρηγόρσει, παρὰ τὶς περὶ τοῦ ἀντιθέτου «λογικὲς κραυγές», ἀλλὰ ἐπὶ πλέον μᾶς γεμίζουν μὲ τὰ ἀναγκαία ἀποθέματα δυνάμεως, πρὸ κειμένου νὰ ἐπανακτήσουμε τὴν ἀναγκαία βεβαιότητα καὶ τὴν ἐλπίδα, χρήσιμα «δομικὰ στοιχεία» γιὰ ἐπαναδομήσεις…

Ὄχι, ἀὐτοὶ οἱ «ἐκκωφαντικοὶ ψίθυροι» δὲν μᾶς παγιώνουν φυσικὰ ἐκείνην τῆν σαχλοβεβαιότητα ποὺ μᾶς ἀπεκοίμιζε… Οὔτε ἐκείνην τὴν ψευδο-ἐλπίδα ποὺ μᾶς χρονοκαθυστεροῦσε… Κάτι ἄλλο, βαθύτερο, ἀληθέστερο καὶ σημαντικότερο, πρωτόγνωρον ἀλλὰ τόσο οἰκεῖο, ποὺ δὲν πατᾶ ἐπάνω σὲ γνωστὲς ἐμπειρίες, ἀλλὰ σὲ κάτι πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ ἀληθὲς ἀπὸ ὅλα ὅσα ἔως σήμερα θεωρούσαμε γιὰ ἀληθῆ. Κάτι ποὺ ὅλοι μας γνωρίζουμε πὼς ἔρχεται, ἀλλὰ ποὺ ἀδυνατοῦμε, γιὰ τὴν ὥρα, νὰ τὸ προσδιορίσουμε. Κάτι τέλος πάντων ποὺ ναὶ μὲν εἶναι ἄγνωστον, ἀλλὰ ποὺ ἡ «θεϊκὴ» πλευρὰ τοῦ ἀνθρώπου κουβαλᾶ μέσα της, ἴσως στὸν γενετικό της κώδικα, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου μας.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Ἀπαντῆστε

Ἡ ἠλεκτρονική σας διεύθυνση δὲν θὰ δημοσιευθεῖ. Τὰ ὑποχρεωτικὰ πεδία σημειώνονται μὲ *