Ἰσχύει αὐτὸ γιὰ ὅλον τὸν κόσμο…
…μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα γιὰ ἐμᾶς!!!
Συχνά, πολὺ συχνά, καταθέτω μίαν παγιωμένη μου -πλέον- «ἄποψιν», ποὺ τοποθετεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ …«κέντρο τοῦ σύμπαντος». Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τὴν γράφω. Ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, ὁ καθεὶς γιὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ μόνον, νοιώθουμε πὼς εἴμαστε τὸ …«κέντρον τοῦ σύμπαντος». Μόνον ποὺ αὐτὸ τὸ «κέντρο τοῦ σύμπαντος» τὸ ἀντιλαμβανόμεθα κάπως …λάθος. Καί, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ ἀντιλαμβανόμεθα κάπως …λάθος, εἶναι πλέον ὥρα νὰ τὸ ἐπαναπροσδιορίσουμε.
Τί σημαίνει ἡ τοποθέτησις τοῦ ἑαυτοῦ μας στό «κέντρον τοῦ σύμπαντος»;
Πρακτικῶς, στὴν καθημερινότητά μας, εἶναι κάτι ὁφθαλμοφανές. Ὅλοι διακρινόμεθα ἀπὸ ἕναν ὑπερβολικὰ μεγάλο …φιλοτομαρισμό. Ὅλοι μας, ὑπακούοντας τυφλὰ στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ κανόνες ποὺ ἐπιβάλλει τὸ ἔνστικτον ἐπιβιώσεώς μας, φροντίζουμε πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὸν ἑαυτούλη μας. Πρῶτα ἐμᾶς καὶ μετὰ τοὺς ἄλλους. Δὲν εἶναι κακόν… Ἀντιθέτως μάλιστα.
Ὅμως ταὐτοχρόνως, αὐτὸς ὁ …φιλοτομαρισμός μας, εἶναι καὶ ἡ παγίδευσίς μας.
Εἶναι αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ …λείπει.
Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει λοιπὸν εἶναι ἡ αἴσθησις τῆς ἑνότητος. Ὄχι μίας ἑνότητος ἐπιπλάστου καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀπολύτως χειραγωγουμένου ἐκ τῶν γνωστῶν σαπροφυτικῶν κέντρων, ἀλλὰ ἡ «κυτταρική μας σχέσις» καὶ μὲ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ μὲ τὸν πλανήτη, καθὼς καὶ μὲ ὅλο τὸ σύμπαν. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ κυκλοφοροῦν διαφόρων εἰδῶν κι ἐπιπέδου θεωρήσεις ἐπ΄ αὐτοῦ, ἂς κρατήσουμε, γιὰ ἀρχή, αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸ γράφω: «κυτταρικὴ σχέσις».
Γιατί; Μά, διότι ἀκριβῶς ὅπως σὲ ἔναν ὀργανισμὸ τὸ ὅλον τῶν κυττάρων συνεργεῖ γιὰ τὴν διατήρησιν τῆς καλῆς ἢ κακῆς του ὑγείας, ἔτσι λοιπὸν καὶ σὲ ἕναν πλανήτη ἢ σὲ ἔνα ἡλιακὸ σύστημα ἢ στὸ σύνολον τοῦ σύμπαντος τὰ πάντα, οἱ πάντες καὶ τὸ ὅ,τι δήποτε λειτουργοῦν καὶ δροῦν (συνειδητῶς ἢ μή), ὑπὲρ τῆς συντηρήσεως τοῦ «ὀργανισμοῦ» (ἀνθρωπότητος, πλανήτου, ἡλιακοῦ συστήματος κλπ κλπ κλπ…!!!)
Μποροῦμε λοιπὸν θαυμάσια νὰ αἰσθανόμεθα κέντρο τοῦ σύμπαντος, προσθέτοντας (γιὰ ἀρχὴ καὶ μόνον!!!) τὴν οὐσιώδη λεπτομέρεια τῆς «κυτταρικῆς σχέσεώς» μας μὲ ὅ,τι ἔμβιον (καὶ μὴ) ὑφίσταται γύρω μας. «Δομικοὶ λίθοι» ἤμασταν καὶ παραμένουμε. Δὲν γίνεται νὰ εἴμαστε …«ξεκάρφωτοι δομικοὶ λίθοι», διότι τότε, αὐτομάτως, χάνουμε τὸν λόγο ὑπάρξεώς μας.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.