Τῶν εἰκόνων ποὺ εἴδαμε, τοῦ χρήματος ποῦ χάσαμε, τῶν ὀνείρων μας ποὺ γκρεμίστηκαν…
Κάποιοι ἔχουν ἀρχίσῃ νὰ σηκώνονται, νὰ συνειδητοποιοῦν τὴν ἐξάρτησι καὶ νὰ βγαίνουν σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὸ τέλμα…
Δὲν θὰ τοὺς χαρακτηρίσω ὥς πρωτοπόρους… Ἁπλῶς τυχερούς… Συνειδητοποίησαν λίγο νωρίτερα…
Οἱ ἄλλοι ὅμως, ἀρκετοὶ ἀκόμη, ἐξακολουθοῦν νὰ κρέμονται ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες τους…
Ἁλυσίδες ποὺ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν φτώχεια ἤ μὲ τὴν πείνα ἤ μὲ τὸ κρύο…
Οὔτε μὲ τὴν ἀνεργία… Οὔτε μὲ τὰ κλεμμένα μας ὄνειρα…
Ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν πραγματική μας ταὐτότητα, ποὺ δυστυχῶς χάσαμε…
Κι ἀπὸ τότε ποὺ τὴν χάσαμε γίναμε ἐμεῖς αὐτοὶ ποὺ σέρνονται πίσω ἀπὸ τὶς εἰκόνες καὶ τὰ ἀντικείμενα καὶ ὅλα τὰ ὑλικά, ποὺ μόνον ἀγαθὰ δὲν εἶναι….
Συνέχεια →