Ἔγραφα πρὸ μερικῶν ἡμερῶν τὶς θλιβερὲς διαπιστώσεις μου γιὰ τὸ μῖσος, ποὺ συναντοῦμε καθημερινῶς, μέσα ἀπὸ κάθε μας συναναστροφή.
Μῖσος ποὺ προέρχεται, κατὰ τὶς δικές μου ἐκτιμήσεις, ἀπὸ λάθος …ἐκτιμήσεις.
Περιορισμένες δῆλα δὴ πληροφορίες, ποὺ μᾶς μετατρέπουν σὲ θαυμάσια ὄργανα ἤ ἐργαλεῖα μίας γενικοτέρας παραστάσεως…
Τὸ μῖσος.
Παραστάσεως ἔγραψα;
Ὤ… Ναί!!!
Παραστάσεως…
Διότι ἐὰν καταφέρουμε νὰ «βγοῦμε» ἀπὸ τοὺς «ῥόλους» μας θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἁπλῶς συμπεριφερόμαστε ἔτσι ἤ ἀλλοιῶς ἤ παρ΄ ἀλλοιῶς, μὰ πάντα κατὰ πῶς ἄλλοι μᾶς ὁρίζουν…
Ἤ ὀρθότερα, κατὰ πῶς μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύσει…
Διότι μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύσει… Δυστυχῶς…
Κι αὐτὸ δὲν ἐξυπηρετεῖ κάποιον ἄλλον παρὰ μόνον αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν ἔλεγχο στὶς κοινωνίες μας… Συνέχεια