Τὸ παρακάτω δημοσίευμα εἶναι πολὺ παλαιό. Ἔχει ὅμως μίαν λογικὴ ἡ ἐπαναδημοσίευσίς του. 
Ἡ φίλη μου Μίκα, ἐζήτησε στοιχεῖα γιὰ τὸν ὀρυκτό μας πλοῦτο. Θυμήθηκα λοιπὸν πὼς δὲν εἶχα δημοσιεύσει τὸ συγκεκριμένον. Διότι, ἕνα ἱστολόγιον ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτόν του (δῆλα δή ἐμεῖς) πρέπει νὰ καλύπτῃ ὅλες τὶς παραμέτρους τῶν ζητημάτων ποὺ θίγει.
Συνεπῶς, παρὰ τοῦ ὅ,τι κατὰ καιροὺς ἔχουμε παρουσιάσει πολλὰ ἀνάλογα θέματα, αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο, μὲ τὴν προσωπικὴ μαρτυρία, ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσῃ τὸ ἤδη ὑπᾶρχον γεγονός. Τὴν ἀφθονία αὐτῶν τῶν ὑλικῶν ἐντὸς τῶν μικρῶν μας γεωγραφικῶν συνόρων.
Λὲς κι ἔνα ἀόρατο χέρι τὰ πῆρε ἀπὸ κάθε ἄλλην ἄκρη τοῦ πλανήτου καὶ τὰ ἐμάζευσε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας.
Ἕνα χέρι ποὺ ἤξερε πὼς χρειαζόμαστε «προίκα» γιὰ νὰ συνεχίσουμε. Κι ἐφρόντισε.
Ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ὅμως.
Ἕνα Αἰγαῖον πλῆρες μετάλλων, ὀρυκτῶν καὶ ὑδρογονθράκων. Δῆλα δή, ἕνα Αἰγαῖον ἱκανὸ νὰ θρεύσῃ κάθε του κάτοικο. Κι ὅμως, ἡ κρίσις ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξῃ πὼς αὐτὸ τελικῶς δὲν θὰ συμβῇ. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ συμβῇ. Διότι δὲν θέλουν ἐμᾶς. Δὲν θέλουν τὸν πλοῦτο μας. Θέλουν τὴν σιωπή μας, τὴν ἀνυπαρξία μας καὶ τὴν συνεχιζομένη μας σκλαβιά.
Συνέχεια →