Ἑλληνικὰ θρακικὰ ἀριστουργήματα.

Γιὰ νὰ μπορῇ κάποιος νὰ δημιουργῇ μὲ χρυσό, κι ὄχι μόνον, τέτοια κομψοτεχνήματα, διαθέτει πίσω του ἱστορία πάρα πολλῶν ἐτῶν (γιὰ νὰ μὴ πῶ αἰώνων), γνώσεις καὶ ἐμπειρία. Δὲν ἐξύπνησε ἕνα πρωΐ καὶ ἀπεφάσισε νὰ καταπιασθῇ μὲ τὸν χρυσό, διότι ὁ χρυσὸς δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ συναντᾶς μέσα σὰ σακκούλια στὸν δρόμο.
Δὲν θὰ καταπιασθῶ λοιπὸν σήμερα μὲ τὸ πότε ξεκίνησε ὁ Ἕλλην νὰ ἀναζητᾷ, νὰ ἀνακαλύπτῃ καὶ νὰ ἐπεξεργάζεται τὸν χρυσό. Αὐτὸ εἶναι δουλειὰ τῶν εἰδικῶν καὶ τῶν «εἰδικῶν».
Θὰ ἀρκεσθῶ στὸ νὰ σᾶς παρουσιάσω μόνον τὴν εἰκόνα αὐτῶν τῶν δημιουργημάτων. Δῆλα δὴ τὸ ἀποτέλεσμα Συνέχεια

Τὰ μέταλλα, τὸ Αἰγαῖον καὶ ἡ κρίσις.

Τὸ παρακάτω δημοσίευμα εἶναι πολὺ παλαιό. Ἔχει ὅμως μίαν λογικὴ ἡ ἐπαναδημοσίευσίς του. 

Ἡ φίλη μου Μίκα, ἐζήτησε στοιχεῖα γιὰ τὸν ὀρυκτό μας πλοῦτο. Θυμήθηκα λοιπὸν πὼς δὲν εἶχα δημοσιεύσει τὸ συγκεκριμένον. Διότι, ἕνα ἱστολόγιον ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτόν του (δῆλα δή ἐμεῖς) πρέπει νὰ καλύπτῃ ὅλες τὶς παραμέτρους τῶν ζητημάτων ποὺ θίγει. 

Συνεπῶς, παρὰ τοῦ ὅ,τι κατὰ καιροὺς ἔχουμε παρουσιάσει πολλὰ ἀνάλογα θέματα, αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο, μὲ τὴν προσωπικὴ μαρτυρία, ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσῃ τὸ ἤδη ὑπᾶρχον γεγονός. Τὴν ἀφθονία αὐτῶν τῶν ὑλικῶν ἐντὸς τῶν μικρῶν μας γεωγραφικῶν συνόρων.

Λὲς κι ἔνα ἀόρατο χέρι τὰ πῆρε ἀπὸ κάθε ἄλλην ἄκρη τοῦ πλανήτου καὶ τὰ ἐμάζευσε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας. 

Ἕνα χέρι ποὺ ἤξερε πὼς χρειαζόμαστε «προίκα» γιὰ νὰ συνεχίσουμε. Κι ἐφρόντισε. 

Ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ὅμως.

Ἕνα Αἰγαῖον πλῆρες μετάλλων, ὀρυκτῶν καὶ ὑδρογονθράκων. Δῆλα δή, ἕνα Αἰγαῖον ἱκανὸ νὰ θρεύσῃ κάθε του κάτοικο. Κι ὅμως, ἡ κρίσις ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξῃ πὼς αὐτὸ τελικῶς δὲν θὰ συμβῇ. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ συμβῇ. Διότι δὲν θέλουν ἐμᾶς. Δὲν θέλουν τὸν πλοῦτο μας. Θέλουν τὴν σιωπή μας, τὴν ἀνυπαρξία μας καὶ τὴν συνεχιζομένη   μας σκλαβιά. 

Συνέχεια

Ὁ Ἐθνικός μας πλοῦτος! Μᾶς τὸν κλέβουν;

Σημείωσις (μεταγενεστέρα ἀλλὰ …ἐπὶ τῆς οὐσίας) γιὰ τὰ κάτωθι
Ὁ κος Μάρτης, ποὺ γράφει, ἦταν ἐπίσης ὑπουργὸς αὐτῶν τῶν κυβερνήσεων ἄρα καὶ μετέχων τοῦ ἐν λόγῳ συστήματος, καθὼς φυσικὰ καί, ἐν μέρει (δὲν θὰ πῶ συνολικῶς), συνεργός, τοὐλάχιστον σὲ ὅσα συνέβησαν ἐπὶ δικῆς του περιόδου εὐθύνης, ἐφ΄ ὅσον καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα φυσικά, ἡ διαπλοκὴ ὑφίστατο. Συνεπῶς ὁ κος Μάρτης ἦταν καὶ γνώστης, ἐκ τῶν ἔσω, ὅλων αὐτῶν ποὺ τώρα καταγγέλλει δημοσίως καί, ἐπὶ τέλους, διαπιστώνουμε ἐμεῖς οἱ χαχόλοι πλέον ἀπὸ κοινοῦ. Γιατί δέν ἐμίλησε τότε περί διαπλοκῆς;; Γιατί δέν παρῃτήθη τότε λόγῳ διαπλοκῆς; Γιατί δέν τά ἔγραφε ἀπό τότε τά περί διαπλοκῆς;Ὑπῆρχαν βέβαια καὶ ἐπὶ ἐποχῆς του οἱ «γνωστοὶ-ἄγνωστοι νταβατζῆδες» (κατὰ καραμανλῆ νεωτέρου) στὰ «ἐντός, ἐκτὸς κι ἐπὶ τὰ αὐτά». Ἦσαν δῆλα δὴ αὐτοὶ ποὺ «ἔλυαν κι ἔδεναν» διαρκῶς στὰ τῶν ἀποφάσεων γιὰ ἐπενδύσεις, γιὰ ἐνέργεια καὶ γιὰ ἀνάπτυξιν. Σωστά. Καὶ ἦσαν, εἶναι καί, (κατὰ πῶς φαίνεται), θὰ εἶναι (γιὰ ἀρκετὸν καιρὸ ἀκόμη) καὶ οἱ μόνοι ποὺ ἤλεγχαν, ἐλέγχουν καὶ θὰ ἐλέγχουν «θέσεις-κλειδιὰ» τέτοιες, ποὺ νὰ καθορίζουν τὸ ἐὰν ἡ χώρα θὰ ἀναπτυχθῇ ἢ θὰ μείνῃ ὑπό-ἀνάπτυκτος καὶ θὰ τὴν λεηλατοῦν, ἐφ΄ ὅσον  θὰ τοὺς συμφέρη ἢ ὄχι. Ἀληθῆ ὅλα τοῦτα… Ἰσχύει ὅμως καὶ τὸ δικαίωμα, καθὼς καὶ ἡ ὑποχρέωσις, τῆς ἀνοχῆς ἢ τῆς μή.
Τὸ ἐὰν (ἤ ὄχι) ἐπὶ ἐποχῆς του ἡ διαπλοκὴ δροῦσε στὸ παρασκήνιον καὶ σήμερα (ἐπισήμως) διαφεντεύει τὴν χώρα, εἶναι μία συνθήκη ποὺ δὲν ἀλλάζει.
Συνέχεια

Ἐνέργεια καὶ ἀναπτυξιακοὶ τομεῖς.

Σημείωσις (μεταγενεστέρα ἀλλὰ …ἐπὶ τῆς οὐσίας) γιὰ τὰ κάτωθι
Ὁ κος Μάρτης, ποὺ γράφει, ἦταν ἐπίσης ὑπουργὸς αὐτῶν τῶν κυβερνήσεων ἄρα καὶ μετέχων τοῦ ἐν λόγῳ συστήματος, καθὼς φυσικὰ καί, ἐν μέρει (δὲν θὰ πῶ συνολικῶς), συνεργός, τοὐλάχιστον σὲ ὅσα συνέβησαν ἐπὶ δικῆς του περιόδου εὐθύνης, ἐφ΄ ὅσον καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα φυσικά, ἡ διαπλοκὴ ὑφίστατο. Συνεπῶς ὁ κος Μάρτης ἦταν καὶ γνώστης, ἐκ τῶν ἔσω, ὅλων αὐτῶν ποὺ τώρα καταγγέλλει δημοσίως καί, ἐπὶ τέλους, διαπιστώνουμε ἐμεῖς οἱ χαχόλοι πλέον ἀπὸ κοινοῦ. Γιατί δέν ἐμίλησε τότε περί διαπλοκῆς;; Γιατί δέν παρῃτήθη τότε λόγῳ διαπλοκῆς; Γιατί δέν τά ἔγραφε ἀπό τότε τά περί διαπλοκῆς;Ὑπῆρχαν βέβαια καὶ ἐπὶ ἐποχῆς του οἱ «γνωστοὶ-ἄγνωστοι νταβατζῆδες» (κατὰ καραμανλῆ νεωτέρου) στὰ «ἐντός, ἐκτὸς κι ἐπὶ τὰ αὐτά». Ἦσαν δῆλα δὴ αὐτοὶ ποὺ «ἔλυαν κι ἔδεναν» διαρκῶς στὰ τῶν ἀποφάσεων γιὰ ἐπενδύσεις, γιὰ ἐνέργεια καὶ γιὰ ἀνάπτυξιν. Σωστά. Καὶ ἦσαν, εἶναι καί, (κατὰ πῶς φαίνεται), θὰ εἶναι (γιὰ ἀρκετὸν καιρὸ ἀκόμη) καὶ οἱ μόνοι ποὺ ἤλεγχαν, ἐλέγχουν καὶ θὰ ἐλέγχουν «θέσεις-κλειδιὰ» τέτοιες, ποὺ νὰ καθορίζουν τὸ ἐὰν ἡ χώρα θὰ ἀναπτυχθῇ ἢ θὰ μείνῃ ὑπό-ἀνάπτυκτος καὶ θὰ τὴν λεηλατοῦν, ἐφ΄ ὅσον  θὰ τοὺς συμφέρη ἢ ὄχι. Ἀληθῆ ὅλα τοῦτα… Ἰσχύει ὅμως καὶ τὸ δικαίωμα, καθὼς καὶ ἡ ὑποχρέωσις, τῆς ἀνοχῆς ἢ τῆς μή.
Τὸ ἐὰν (ἤ ὄχι) ἐπὶ ἐποχῆς του ἡ διαπλοκὴ δροῦσε στὸ παρασκήνιον καὶ σήμερα (ἐπισήμως) διαφεντεύει τὴν χώρα, εἶναι μία συνθήκη ποὺ δὲν ἀλλάζει.
Συνέχεια