Ἱστορία τῆς Ἀμφιπόλεως μέσα ἀπὸ τὰ νομίσματα

Λαειτεία, Ἑννέα Ὁδοὶ καὶ Ἀμφίπολις

Τί ἦταν αὐτό πού ᾡνόμασε Ἀμφίπολιν τό 437 π. Χ. ὁ Ἀθηναῖος Ἄγνων; Ἐπικρατεῖ ἡ ἄποψις ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μετονομασία τῶν Ἑννέα Ὁδῶν, ὅμως αὐτὴ δὲν εἶναι ὅλη ἡ ἀλήθεια. Ἡ Ἀμφίπολις περιελάμβανε, ἐκτὸς τῶν Ἑννέα Ὁδῶν καί, ἀκόμη μίαν πόλι, ποὺ εὑρίσκετο σὲ Βισαλτικὸ ἔδαφος καί, ἔκειτο, ἀκριβῶς στὴν ἀπέναντι ἀπὸ τὶς Ἑννέα Ὁδοὺς ὄχθη τοῦ Στρυμῶνος ποταμοῦ. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν Βισαλτικὴ Λαειτία, τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας οὐδέποτε ἀπεκαλύφθη καὶ ποὺ πάντα ἡ πορεία της ἦταν ἀνεξάρτητος τῆς πορείας τῶν Ἑννέα Ὁδῶν. Συνέχεια

Πλούταρχος, Περὶ ποταμῶν καὶ ὁρῶν ἐπωνυμίας, Ἕβρος

Ἕβρος

      Ὁ Ἕβρος εἶναι ποταμὸς τῆς Θράκης. Προηγουμένως ἀποκαλεῖτο Ρόμβος, ἔχοντας πάρει τὴν ὀνομασία του ἀπὸ τὴν συστροφὴ τῶν ὑδάτων του κατὰ τὴν κατηφορική τους πορεία.(1)  Ὁ Κάσσανδρος(2), βασιλιᾶς τῆς περιοχῆς, παντρεύτηκε τὴν Κροτονίκη καὶ ἔκανε ἀπ’ αὐτὴν ἑνα γιὀ, τὸν Ἕβρο. Ἀφοῦ χώρισε ἀπὸ τὴν προηγουμένη γυναίκα του, παντρεύτηκε ὡς μητριὰ γιὰ τὸν γιό του τὴν Δαμασίππη, τὴν κόρη τοῦ Ἄτρακος(3). Αὐτὴ ὅμως ἐρωτεύτηκε τὸν πρόγονό της καὶ τοὺ ἔστειλε μήνυμα νὰ συνευρεθοῦν. Ὁ Ἕβρος, ἀποφεύγοντας σὰν Ἐρινύα τὴν μητριά του, περνοῦσε τὸν χρόνο του σὲ κάθε εὐκαιρία κυνηγῶντας(4).  Ἡ ἀσελγὴς γυναίκα, ὅμως, ὅταν ἀπέτυχε ἡ ἐπιθυμία της, εἶπε ψέμματα σὲ βάρος τοῦ σώφρονος ἀγοριοῦ, ὅτι δῆθεν θέλησε νὰ τὴν βιάσῃ. Ὁ Κάσσανδρος, παρασυρμένος ἀπὸ τὴν ζήλεια του, ἔσπευσε ὁρμητικὸς στὸ δάσος, ἔβγαλε τὸ ξίφος του καὶ κατεδίωκε τὸ γιό του μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶχε ἐπιβουλευθεῖ τὸν γάμο τοῦ πατέρα του. Ὁ γιός, ὅταν κόντευε νὰ παγιδευθῇ, ἔριξε τὸν ἐαυτό του στὸν ποταμὸ Ρόμβο, ὁ ὁποῖος ὀνομάστηκε ἀπὸ αὐτὸν Ἕβρος, ὅπως ἱστορεῖ ὁ Τιμόθεος στὸ ἐνδέκατο βιβλίο τοῦ ἔργου του Περὶ ποταμῶν. Συνέχεια

Ὁ ἀποικισμὸς τῆς Θάσου…

Θρᾶκες οἱ πρῶτοι ἄποικοι – Ὁ ποιητὴς Ἀρχίλοχος καὶ οἱ σατυρικοί του στίχοι.

         Στὸ τέλος περίπου τοῦ 8ου αἰ. π.Χ. ἢ στὶς ἀρχὲς τοῦ 7ου αἰ. π.Χ., μία ἀποστολὴ ἀπὸ τὸ κυκλαδίτικο νησὶ τῆς Πάρου, ἀποβιβάστηκε στὸ πυκνόφυτο νησὶ τῆς Θάσου μὲ ἀρχηγὸ τὸν Τελεσικλῆ, πατέρα τοῦ λυρικοῦ ποιητοῦ Ἀρχιλόχου.

   Γύρω στὸ 684-680 π.Χ. οἱ Πάριοι ἄποικοι ἴδρυσαν στὴν ΒΑ ἀκτὴ τοῦ νησιοῦ, σὲ θέση προφυλαγμένη ἀπὸ φυσικὸ λιμάνι, τὴν πόλη τῆς Θάσου. Τὸ νησὶ κατεῖχε τότε τὸ θρακικὸ φύλο τῶν Ἠδώνων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν διαπεραιωθεῖ σ΄αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀπέναντι ἀκτὴ τῆς περιοχῆς τοῦ Παγγαίου. Ἀπὸ τὸ ὄνομα τῶν Ἠδώνων εἶχε ὀνομαστῆ καὶ τὸ νησί, πρὶν τὴν ἐγκατάσταση τῶν Παρίων ἀποίκων, Ἠδωνὶς ἢ Ὀδονίς. Συνέχεια

Ὁ ἀρχαῖος Φάγρης…

Ἀττικοὶ μελανόμορφοι κρατῆρες ποὺ βρέθηκαν στὶς ἀνασκαφὲς τοῦ ἀρχαίου Φάγρητα.Ἔχουν ὑψος περίπου 0,50 μ. καὶ χρονολογοῦνται γύρω στὸν 6ο αἰ. π.Χ. (530-520 π.X.). Ἀντλοῦν τὴ θεματογραφία τους ἀπὸ τὴν Ἱλιάδα.

  Ὁ Φάγρης σύμφωνα μὲ τοὺς ἀρχαίους συγγραφεῖς, κυρίως τὸν Ἡρόδοτο καὶ τὸν Θουκυδίδη, εἶναι ἡ σπουδαιότερη πόλη ποὺ ἴδρυσαν οἱ Πίερες ὅταν στὰ μέσα τοῦ 7ου π.X. αἰώνα, πιεσμένοι ἀπὸ τοὺς Mακεδόνες, ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν σημερινὴ Πιερία.

Ἐπέστρεψαν στὴν παλιά τους πατρίδα, τὴ Θράκη καὶ ἐγκαταστάθηκαν ἀνάμεσα στὸν ποταμό Στρυμόνα, τὸ ὄρος Παγγαῖο καὶ τὴν θάλασσα, σὲ μία περιοχὴ ποὺ ἀπ’ αὐτοὺς ὀνομάστηκε Πιερία κοιλάδα. Συνέχεια

Ὁ χρυσὸς τῆς Μακεδονίας.

Ὁ Βισάλτης εἶχε …πλουσιότερο τίτλο, ἀλλὰ εἴπαμε, τὸν «περιορίζουμε» γιὰ νὰ χωρέσῃ… 

Ο Θουκιδίδης, ο Φίλλιπος,ο Αριστοτέλης και ο χρυσός της Μακεδονίας

Ὁ Ἐθνικός μας πλοῦτος! Μᾶς τὸν κλέβουν;

Σημείωσις (μεταγενεστέρα ἀλλὰ …ἐπὶ τῆς οὐσίας) γιὰ τὰ κάτωθι
Ὁ κος Μάρτης, ποὺ γράφει, ἦταν ἐπίσης ὑπουργὸς αὐτῶν τῶν κυβερνήσεων ἄρα καὶ μετέχων τοῦ ἐν λόγῳ συστήματος, καθὼς φυσικὰ καί, ἐν μέρει (δὲν θὰ πῶ συνολικῶς), συνεργός, τοὐλάχιστον σὲ ὅσα συνέβησαν ἐπὶ δικῆς του περιόδου εὐθύνης, ἐφ΄ ὅσον καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα φυσικά, ἡ διαπλοκὴ ὑφίστατο. Συνεπῶς ὁ κος Μάρτης ἦταν καὶ γνώστης, ἐκ τῶν ἔσω, ὅλων αὐτῶν ποὺ τώρα καταγγέλλει δημοσίως καί, ἐπὶ τέλους, διαπιστώνουμε ἐμεῖς οἱ χαχόλοι πλέον ἀπὸ κοινοῦ. Γιατί δέν ἐμίλησε τότε περί διαπλοκῆς;; Γιατί δέν παρῃτήθη τότε λόγῳ διαπλοκῆς; Γιατί δέν τά ἔγραφε ἀπό τότε τά περί διαπλοκῆς;Ὑπῆρχαν βέβαια καὶ ἐπὶ ἐποχῆς του οἱ «γνωστοὶ-ἄγνωστοι νταβατζῆδες» (κατὰ καραμανλῆ νεωτέρου) στὰ «ἐντός, ἐκτὸς κι ἐπὶ τὰ αὐτά». Ἦσαν δῆλα δὴ αὐτοὶ ποὺ «ἔλυαν κι ἔδεναν» διαρκῶς στὰ τῶν ἀποφάσεων γιὰ ἐπενδύσεις, γιὰ ἐνέργεια καὶ γιὰ ἀνάπτυξιν. Σωστά. Καὶ ἦσαν, εἶναι καί, (κατὰ πῶς φαίνεται), θὰ εἶναι (γιὰ ἀρκετὸν καιρὸ ἀκόμη) καὶ οἱ μόνοι ποὺ ἤλεγχαν, ἐλέγχουν καὶ θὰ ἐλέγχουν «θέσεις-κλειδιὰ» τέτοιες, ποὺ νὰ καθορίζουν τὸ ἐὰν ἡ χώρα θὰ ἀναπτυχθῇ ἢ θὰ μείνῃ ὑπό-ἀνάπτυκτος καὶ θὰ τὴν λεηλατοῦν, ἐφ΄ ὅσον  θὰ τοὺς συμφέρη ἢ ὄχι. Ἀληθῆ ὅλα τοῦτα… Ἰσχύει ὅμως καὶ τὸ δικαίωμα, καθὼς καὶ ἡ ὑποχρέωσις, τῆς ἀνοχῆς ἢ τῆς μή.
Τὸ ἐὰν (ἤ ὄχι) ἐπὶ ἐποχῆς του ἡ διαπλοκὴ δροῦσε στὸ παρασκήνιον καὶ σήμερα (ἐπισήμως) διαφεντεύει τὴν χώρα, εἶναι μία συνθήκη ποὺ δὲν ἀλλάζει.
Συνέχεια