Ὄχι τὰ κλαριὰ νὰ μᾶς κόψῃς, ὄχι τὰ δένδρα, ὄχι τὰ σπίτια ποὺ μᾶς ἔκαψες, μόνον πέτρα ἀπάνω στὴν πέτρα νὰ μὴ μείνῃ, ἡμεῖς δὲν προσκυνοῦμε.
Τί τά δένδρα μας ἐάν τά κόψῃς καί τά κάψῃς, τήν γῆ δὲν θέλει νά σηκώσῃς καί ἡ ἴδια ἡ γῆς ποὺ τὰ ἔθρευσε, αὐτὴ ἡ ἰδία ἡ γῆς μένει δική μας καὶ τὰ ματακάνει.Μόνον ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνῃ, πάντα θὰ πολεμοῦμε.
Καὶ μὴν ἐλπίζῃς πὼς τὴν γῆ μας θὰ τὴν κάμης δική σου…
Σὲ δέκα ἡμέραις περάσοντας τοὺς ἔγραψα εἷς τὸ Λεοντάρι, ὅτι «νὰ ἔλθητε νὰ πιάσουμε τὸ Βαλτέτσι». Καὶ τότε ξεκίνησε ὁ Μπεϊζαντές, οἱ Πετροβαῖοι καὶ Μεσσήνιοι 1200, Παπατσώνης. Ἐπῆγα καὶ ἐγὼ εἷς τὸ Βαλτέτσι, τοὺς λέγω: «Νὰ φτειάσετε τὰ ταμπούρια κλειστά· εἷς τὴν ἄκρη τοῦ χωριοῦ ἦτον μία ἐκκλησιά, νὰ γένη ταμπούρι, καθὼς καὶ δυὸ καταρράχια, ποὺ ἐδιαφέντευαν τὸ χωριό, ὀποῦ ἂν ἔλθουν οἱ Τοῦρκοι νὰ κλεισθῆτε μέσα». Μοῦ ἀπεκρίθησαν ἐκεῖνοι: «Χανόμεθα». – «Ἐσεῖς κλεισθῆτε καὶ ἐγώ σας ἔρχομαι μεντάτι, σᾶς παίρνω εἷς τὸν λαιμό μου». Ἐκείνη τὴν ἴδια ὥρα, ὅπου ἠμεῖς ἐφτειάναμε αὐτό, ἦλθεν ὁ Κεχαϊᾶς μὲ 4000 εἷς τὴν Βοστίτσα ἀπὸ τὰ Γιάννινα, ἔκαψε τὴν Βοστίτσα, ἐπέρασε εἷς τὰ Μαῦρα λιθάρια ἀτουφέκιστος, ἔκαψε τὴν Κόρινθο. Ὁ Φλέσσας ἔκαψε τὰ σπίτια τοῦ Κιαμὴλ μπέη· ἔκαψε τὸ Ἄργος ὁ Κεχαϊᾶς, ἐπέρασε ἀπὸ τὸ Τουρνίκι, ἐμβῆκε εἷς τὴν Τριπολιτσά. Μπαίνοντας εἷς Τριπολιτσά, τοῦ ἱστόρησαν τὸν πόλεμον τὸν πρῶτον του Βαλτετσιοῦ – ποὺ ἐκυνηγήσαμεν τοὺς Ρωμαίους καὶ ἐπαινέματα τούρκικά· του εἶπαν οἱ παλιοὶ Τοῦρκοι: «Ἧσσον Ῥοῦσσοι, τοὺς κυνηγήσαμεν εἷς τὸν κάμπον τοῦ Σινάνου, ἐπροσκύνησαν». Τὸ αὐτὸ σχέδιον ἤθελον νὰ κάμουν.
Σχέδιον τοῦ Γάλλου συνταγματάρχου Voulier. Ἴσως τὸ πλέον ἀξιόπιστον καὶ πιστὸν πορτρέτον τοῦ Γέρου μας.
«Προσκυνῶ τὴν Ἑλλάδα. Φιλῶ τὸ χέρι τῆς λευτεριᾶς».
Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια χαιρέτιζε ὁ ποιητής μας Ἀντώνης Μαρτελᾶος τὸν Κολοκοτρώνη, κάθε ποὺ τὸν συναντοῦσε στὴν Ζάκυνθο.
Στὴν Ζάκυνθο ὁ Κολοκοτρώνης μορφώθηκε.
Ὅσο τοὐλάχιστον μποροῦσε νὰ μορφωθῇ κάποιος ἐκεῖνα τὰ σκοτεινὰ χρόνια.
Κατὰ πῶς λέει κι ὁ ἴδιος, μόνον τὸ ὄνομά τους, κάποιοι παλαιοὶ κοτζαμπάσηδες, ἤξεραν νὰ γράφουν. Οἱ παπᾶδες μόνον «κατὰ πράξιν» ἤξεραν τὰ ἐκκλησιαστικά.
Ἀμόρφωτος, συνειδητὰ κρατημένος στὸ σκότος ὁ λαός.
Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 πάτησε τὰ πόδια του στὸν Μοριά. Οὔτε κἄν ἐγνώριζε ἀκόμη τότε πὼς ἦταν ὁ ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ τόπου. Νὰ ἀγωνισθῇ ἐγύρευε. Εἶχε μπεῖ στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 1818. Νὰ παλέψῃ, νὰ πολεμήσῃ, νὰ σκοτωθῇ γιὰ τὴν λευτεριὰ τοῦ τόπου μας.
Ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ἀκόμη δὲν εἶχε γεννηθῇ. Ἐκκολάπτετο. Ὄχι διότι δὲν εἶχε τὴν Φύσιν. Ἐὰν δὲν τὴν εἶχε δὲν θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε. Σαφῶς καὶ εἶχε τὴν Φύσιν. Δὲν εἶχε ὅμως δύο πολὺ σοβαρὰ στοιχεῖα. Δὲν εἶχε τὴν παιδεία καὶ τὴν συνειδητότητα. Δῆλα δὴ δὲν εἶχε προλάβῃ νὰ κάνῃ τὰ ἀπαραίτητα βήματα γιὰ νὰ γίνῃ ὁ γνωστὸς καὶ πολυαγαπημένος μας Γέρος. Ἀκόμη…
ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ (!!!) ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΞΕΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗ ΜΑΡΙΝΑ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!!!
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Επαναλαμβάνουμε την ιστορική ρήση του Γέρου του Μωριά, με την
ελπίδα να βρεθεί ένας νέος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που θα τακτοποιήσει ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ αυτούς τους αλητοειδείς νεογενίτσαρους, που προδίδουν καθημερινά την Ελλάδα και μάλιστα προς όφελος των Τούρκων σφαγέων των παππούδων μας:
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ!!!
Τί κι ἐάν ὁ Γέρος μας στίς καρδιές μας παραμένῃ πάντα ἡ πιό ἀγαπημένη μορφή;
Τί κι ἐάν ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἀπό τά ἐλάχιστα πρόσωπα τῆς ἱστορίας πού κατάφεραν νά τήν ἀλλάξουν;
Τί κι ἐάν ἀπελευθέρωσε τήν μισή Ἑλλάδα;
Γιὰ κάποιους παραμένει, ἀκόμη καὶ δύο αἰῶνες ἀργότερα, ἔνα ἀπὸ τὰ πλέον μισητὰ πρόσωπα ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὸν τόπο. Ἀκόμη καὶ νεκρὸ θέλουν νὰ τὸν βλάψουν.
Ἄς μὴν μᾶς ξαφνιάζῃ λοιπὸν ἡ στάσις, ἀκόμη καὶ τῆς ἐπισήμου πολιτείας, τὶς περισσότερες φορές, κατὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κολοκοτρώνη. Εἶναι λογικό. Ἄλλως τέ, μέσα στοὺς μηχανισμοὺς αὐτῆς τῆς πολιτείας ἔχουν παρεισφρήσῃ ἀκριβῶς Συνέχεια
Αὐτὰ τά, σπουδαία γιὰ ἐμᾶς πρόσωπα, οὐδέποτε ἦσαν ἄεργα ἢ …χαλαρά. Σήμερα θαυμάζουμε Λεωνίδες, Ἀλεξάνδρους καὶ Κολοκοτρώνηδες (κι ὄχι μόνον!!!)…
Ἀλλά τί κάνουμε γιά νά τούς μιμηθοῦμε;
Μὲ εὐχολόγια δὲν ξεπερνᾶ κάποιος τὸ φράγμα τῆς ἀδρανείας. Αὐτὸ τὸ φράγμα σπάει μόνον μὲ συνειδητὴ καὶ στοχευμένη ἐργασία…!!!
Χρωστᾶμε! Ὄχι μόνον ἐμεῖς. Ὅλη ἡ ἀνθρωπότης χρωστᾶ.
Ὁ ἐφιάλτης τῆς φτώχιας ἀπλώνει τὰ δίχτυα του παντοῦ. Πόλεις καὶ χῶρες ποὺ ἔως πρὸ τινος εὐημεροῦσαν, τώρα κινδυνεύουν μὲ οἰκονομικὲς καταστροφές. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς δὲν παράγουμε. Δὲν σημαίνει πὼς δὲν ἐργαζόμαστε ἢ δὲν δουλεύουμε. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μᾶς ἀποκόπτουν ἀπὸ τὸ σημαντικότερόν μας δικαίωμα. Αὐτὸ τῆς ἐργασίας μὲ στόχο τὴν ἐπιβίωσι. Δὲν εἶναι μόνον ἡ Κίνα καὶ γενικότερα ἡ νοτιοανατολικὴ Ἀσία ποὺ ἔχουν κατακλύσει τὶς ἀγορές μας μὲ τὰ προϊόντα τους. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς αὐτοὶ πεινοῦν πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς. Συνέχεια
