Αὐτοὶ ἦσαν Ἄνθρωποι.
Τέτοιοι πρέπει νὰ ξαναγίνουμε!!! Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Οἱ πρῶτοι νεκροί.
Βασίλειος Τσιαβαλιάρης: Ο πρώτος νεκρός Έλληνας στρατιώτης
Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους. Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν νά διαπεράσουν τό σκοτάδι. Απέναντι σέ απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει τήν επίθεσί του. Προτού ακόμη εκπνεύσει τό τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τίς ταξιαρχίες τους καί οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τήν νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά τής Ηπείρου. Εκεί, στήν γραμμή τών συνόρων σέ ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης. Ένας φαντάρος πού έτυχε νά κάνη τήν πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ νά βγή από τήν ανωνυμία. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνος φαντάρου ήταν «τί θ’ απογίνουν τά παιδιά μου;».
Δηλώσεις πρωταγωνιστῶν τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Δηλώσεις Πρωταγωνιστῶν τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου
Πηγή: Ἀνθολόγιον Πατριδογνωσίας, Μενελάου Παγουλάτου
Κάρολος ντὲ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970
Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας 1958-1969, ἀρχηγὸς τῆς Γαλλικῆς Ἀντίστασης κατὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο
«Ἀδυνατῶ νὰ δώσω τὸ δέον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίσταση τοῦ Λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Γαλλικὸ Κοινοβούλιο μετὰ τὴν λήξη τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου.)
Μωρὶς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992
Ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας 1974
«Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ σύμβολο τῆς μαρτυρικῆς ὑποδουλωμένης, ματωμένης, ἀλλὰ ζωντανῆς Εὐρώπης… Ποτὲ Συνέχεια
Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔλεγαν «ΟΧΙ». Ἡ Ἐποποιία τοῦ ’40!
Πρωτοσέλισα ἐφημερίδων
Ὁ Ἐμμανουέλε Γκράτσι, πρέσβυς τῆς Ἰταλίας στὴν χώρα μας τὸ 1940, περιγράφει τὰ γεγονότα στὸ βιβλίο του, ποὺ τὸ ὀνομάζει μὲ μία πρωτοφανή ὀξυδέρκεια γιὰ τὸ μέλλον τοῦ καθεστῶτος Μουσολίνι: «Ἡ αρχὴ τοῦ τέλους – ἡ ἐπιχείρησις κατὰ τῆς Ἑλλάδος»:
«Ἡ ὥρα εἶχε ἤδη φθάσει τρεῖς (3). Ἐπιτέλους τὸ κουδούνισμα ἐξύπνησε τὸν ἴδιο τὸν Μεταξᾶ, ποὺ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισὴ του σὲ μιὰ μικρὴ πλαϊνὴ πόρτα καὶ ἀναγνωρίζοντάς με, μὲ ἄφησε νὰ περάσω. … Μοῦ ἔσφιξε τὸ χέρι καὶ μὲ ἒβαλε νὰ καθίσῳ σὲ ἕνα μικρὸ φτωχικὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ. Μόλις καθίσαμε, καὶ ἐπειδὴ ἡ ὥρα ἦταν λίγα λεπτὰ μετὰ τὶς 3, τοῦ εἶπα ἀμέσως ὅτι ἡ Κυβέρνησίς μου, μοῦ εἶχε ἀναθέσει νὰ τοῦ ἐγχειρίσω προσωπικὰ ἕνα κείμενο, ποὺ δὲν ἦτο τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ τελεσίγραφον τῆς Ἰταλίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Ἰταλικὴ Κυβέρνησις ἀπαιτοῦσε τὴν ἐλεύθερη διέλευση τῶν στρατευμάτων της στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο, ἀπὸ τὶς 6 πρωϊνῆς…….
28 Ὀκτωβρίου 1940. Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι.
Γιὰ αὐτὴν τὴν ἡμέρα δὲν μποροῦμε νὰ γράψουμε πάρα πολλά.
Μόνον ἀναφορὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε, πρὸ κειμένου νὰ «ξεσκονίζουμε» κάπως τὶς μνῆμες μας, κάπου κάπου, καὶ νὰ μὴ μᾶς ἰσοπεδώνῃ ἡ ἀμνημοσύνη.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι λοιπόν, βάσει ἱστορικῶν καταγραφῶν, ποὺ εἰπώθη σὲ μίαν ἥσυχη οἰκία στὴν Κηφισιά, σὲ κάποιον Ἰταλό, ὀνόματι Γκράτσι, λίγο μετὰ τὴν 3η πρωϊνή, στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἀπὸ ἕναν κοντόχονδρο μεσήλικα, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ἰωάννης Μεταξᾶς, δὲν ἦταν Ὄχι, ἀλλὰ ἀνακοίνωσις πολεμική.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, ποὺ δὲν ἦταν ἀκριβῶς Ὄχι, ἀλλὰ τελικῶς τὸ γνωστό: «Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο».
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, τοῦ τελευταίου ἔπους τῆς φυλῆς μας, ποὺ ἐλέχθῃ διὰ στόματος Ἰωάννου Μεταξᾶ… Συνέχεια
Ἀπὸ σήμερον ἡ Μεραρχία κατέχει τὴν ὠργανῳμένην τοποθεσίαν…
ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 1320 ΜΟΝΑΣ
ΕΠΙΤΕΛ. ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΙΙΙ
ΓΡΑΦ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ
Ἀριθ. Πρωτ. 30904
ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ
«Λήξαντος τοῦ προκαλυπτικοῦ ἀγῶνος, ἀπὸ σήμερον ἡ Μεραρχία κατέχει τὴν ὠργανωμένην τοποθεσία, δι΄ ὅλων τῶν δυνάμεῶν της.
Ἐπὶ τῆς τοποθεσίας ταὔτης θὰ δοθῇ ὁ ἀποφασιστικὸς ἀγών, πρὸς τὸν ἐχθρόν.
Ὁ Ἀγὼν θὰ διεξαχθῇ μετὰ πείσματος καὶ ἐπιμονῆς ἀκαταβλήτου. Ἄμυνα καρτερᾶ ἐπὶ τῶν θέσεών μας μέχρις ἐσχάτων. Συνέχεια