Πρόθεση μας δὲν εἶναι νὰ προσφύγουμε στὴν ποίηση γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν πίεση ποὺ ἄσκησαν πάνω μας οἱ πρὸσφατες τριπλὲς ἐκλογές. Ἁπλῶς δανειζόμαστε τὸν τίτλο τοῦ διάσημου ποιήματος τοῦ Ρεμπῶ γιὰ νὰ δώσουμε τὸ «στίγμα» τῆς μετεκλογικῆς καταστάσεως τῆς χώρας μας. Τὸ σκάφος «Ἑλλὰς» (hellas!) ἤδη πρὸ τῶν ἐκλογῶν ἔπλεε σὲ θολὰ νερά. Συνέχεια
Του Σαράντου Καργάκου
Ένα κεφαλαιώδες, λοιπόν, εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας -τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων- αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι: α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα ιδούμε γιατί), δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός -ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει…. δημοψήφισμα- ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας και ιδίως οι Φιλοσοφικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρίες των Συγγραφέων-Λογοτεχνών -παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες… Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού». Συνέχεια
Ἡ φαφλατολογία συνεχίζεται ἀδιάκοπα στήν τηλοψία γιά τό ποιό ἦταν -τάχα- τό μήνυμα τῶν ἐκλογῶν ἤ ποιός ἦταν ὁ ἐπιφανειακά ἤ οὐσιαστικά νικητής.
Κάποιοι δέν θέλουν νά δοῦν καί γι’ αὐτό δέν τό συζητοῦν ὅτι πραγματικός νικητής ἦταν ὁ Ἐρντογκάν.
Στό νομό Ροδόπης καί στό νομό Ξάνθης νίκησε τό στηριζόμενο ἀπό τό τουρκικό προξενεῖο μειονοτικό κόμμα. Συνέχεια
Ἔγραφε Βυζαντινός χρονογράφος ὅτι ὁ πολιτικός βίος τῆς ἐποχῆς του «περί τόν ἱππόδρομον κατηντήκει».
Καί ὅτι ἕνας αὐτοκράτορας, ὁ Κωνσταντίνος Θ΄ ὁ Μονομάχος (1042-1055), ἄνθρωπος τῶν ἀπολαύσεων, ἐνδιαφερόταν «περί τάς ἱπποδρομίας ὑπέρ τίς ἄλλος».
Δηλαδή ἐνδιαφερόταν γιά τίς ἱπποδρομίες περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο. Συνέχεια
Ἀκόμη δὲν εἶχαν σβήσει τὰ πρῶτα χαμόγελα τῆς ἄνοιξης. Ὁ Εὐθύφρων, ὄχι ὁ ἀρχαῖος μάντις καὶ μαθητὴς τοῦ Σωκράτη, παλαιὸς καὶ ὁμήλικος φίλος περιπατοῦσε στὸ ἀλσύλλιο τῆς γείτονας περιοχῆς, ἕν μέσῳ αὐτοφυῶν ἐαρινῶν ἀνθέων. Κρατοῦσε λευκὴ μαργαρίτα, τὴν ὅποια μαδοῦσε μετὰ προσοχῆς καὶ ὑποτονθόρυζε (= κρυφομουρμούριζε) μονοτόνως, ὅπως οἱ Ἰνδοὶ τὴ λέξη «όμ», «όμ», κάποιον ἀσαφῆ ρηματικὸ τύπο.
Πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό μου ἁμαρτωλὸς ὁ ὑποτοπασμὸς (ὑπόνοια): «Βρὲ μπάς: Καὶ σ’ αὐτὴ τὴν ἡλικίαν;». Ἀλλὰ κατὰ τὸ παροιμιακόν. «ὁ ἔρως χρόνια δὲν κυττᾶ». Συνέχεια
Βγῆκες στούς δρόμους νύκτα ἀσέληνη
φώς, τῶν ματιῶν σου ἡ λάμψη.
Ἔπλασες μέ τίς λέξεις μουσική Συνέχεια
