Εἰλικρινά, ἡ γενεά μας θὰ πρέπη νὰ νοιώθῃ ντροπὴ μπροστὰ σὲ αὐτοὺς τοὺς ἡμιθέους, ποὺ ἔδωσαν ὅ,τι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν, στὸν «Ὑπὲρ Πάντων Ἀγῶνα»!
Ἕναν ἀγῶνα γιὰ κάθε σπιθαμὴ Ἑλληνικῆς Γῆς, εἶτε στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, εἶτε στὴν ἀλβανικὴ ἐπικράτεια…

Καὶ πρέπει νὰ νοιώθῃ ντροπὴ γιατὶ πραγματικὰ εἴμαστε τόσο μικροὶ μπροστά τους…
Γιατὶ φαντάζουμε «νᾶνοι» ἐμπρὸς στοὺς Γίγαντες ποὺ ἔνοιωθαν …ἀτιμασμένοι, διότι ἔχασαν «ΜΟΝΟΝ» τὰ πόδια τους γιὰ τὴν Πατρίδα, ἐνᾦ ἄλλοι ἔδιναν τὴν ἴδια στιγμὴ τὴν ζωή τους… Συνέχεια →

Τώρα ποὺ κι αὐτὴ ἡ χρονιὰ  εὑρίσκεται στὸ τέλος της, πολλὰ εἶναι τὰ ὄνειρά ποὺ περιμένουν πίσω ἀπὸ τὶς κουρτίνες, πολλὲς εἶναι οἱ δημιουργικὲς σπίθες ποὺ περιμένουν νὰ μετατραποῦν σὲ φλόγες, πολλὲς ἐπιθυμίες ποὺ περιμένουν νὰ βγοῦν στὸ φῶς.

Χρονολογικὰ εἴμαστε στὸ τέλος τοῦ χρόνου, ἀλλὰ στὴν πραγαματικότητα εἴμαστε σὲ μιὰ νέα ἀρχὴ τοῦ ταξειδιοῦ μας.
Ὁ Δρόμος εἶναι γεμάτος ἄπειρες χαρές, ποὺ περιμένουν νὰ ἀποκαλυφθοῦν μέσα ἀπό τὶς μικρὲς ἤ μεγάλες στιγμές.
Νὰ θυμάσαι ὅτι τὸ μονοπάτι εἶναι ἑλικοειδὲς καὶ ἔχει πολλὰ στρυφογυρίσματα. Συνέχεια →

Ἁπλᾶ πράγματα. Ὅπως ὅταν βγάζῃς τὸ μαντήλι σου ὅταν σὲ πτύσουν κατάμουτρα…
Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι εἰς τὰς παρούσας περιστάσεις, ὁ λαὸς λειτουργεῖ ἀνακλαστικῶς; Μὲ συντόμους, ἁπλοϊκὰς λογικὰς ἀκολουθίας; Π.χ.:
-Βλέπει ἕνα τσοῦρμο κανάγιες ἐγνωσμένης παλιοτομαροσύνης, λυμαινόμενον τοὺς πόρους τῆς χώρας του, Συνέχεια →