Ἀργὰ τὸ βράδυ, συνήθιζε νὰ μοῦ πετᾷ κουκούτσια στὸ κεφάλι, ἀπὸ ἕναν προῦνο ἐπάνω ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ καθόμουν. Τὸ πρωί, ἂν δὲν μὲ εἶχε ἐπιτύχει τὴν προηγουμένη, ἐφρόντιζε νὰ ῥίξῃ μισομασσημένα δαμάσκηνα στὴν καρέκλα μου, σὲ αὐτὴν καὶ μόνο, ὥστε νὰ τὰ εὑρίσκω καὶ νὰ γνωρίζω τὰ ἀληθινά του αἰσθήματα.

Ἡ ἀντιπαλότητα ἐξεκίνησε στὶς ἀρχὲς τοῦ καλοκαιριοῦ. Τὰ βράδυα, ὁ Τζέρι τῶν ἀγρῶν ἀπελάμβανε τὴν ἀγαπημένη του διαδρομή -πεζούλα, πικροδάφνη, μουρυά, προῦνος, αὐλή. Ὥσπου, μιὰν ἡμέρα ἦλθαν στὸ λαγκάδι παρείσακτοι, ἕνας σκύλος καὶ ἕνας ἄνθρωπος. Τὸ πρόβλημα δὲν ἦταν ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἡ Βροχή, τὸ καλόκαρδο θηλυκὸ τσοπανόσκυλο. Ἡ Βροχὴ διεφώνησε μὲ τὸ ἡμερήσιο πρόγραμμα τοῦ Τζέρι.

Συνέχεια →