Ὁ Ἤλίας, ῥίζα μ’, μοῦ ὑπενθύμισε ἕνα κομμάτι πολὺ ἀγαπημένο…
Εἶδα κι ἄκουσα τὸ κλάμα τοῦ ἀοιδοῦ… ἐξύπνησαν οἱ μνῆμες…
Κι ἔκλαψα…
Ὄχι γι’ αὐτὰ ποὺ ἐχάθησαν… ἀλλὰ γιὰ αὐτὰ ποὺ χάνονται…
Κι ἔκλαψα πάλι πολύ… Ὄχι γιὰ αὐτὸ ποὺ μὲ ἐπόνεσε, ἀλλὰ γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ μὲ πονέσῃ…
Ὄχι γιὰ ὅσα ἐπέρασαν… ἀλλὰ γιὰ αὐτὰ ποὺ ἦλθαν… κι ἔρχονται… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀπελευθέρωσις
Ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη εἶναι ἀδελφάκι τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας.
Εἶναι γεγόνος πὼς ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη εἶναι δίδυμο ἀδερφάκι τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Τί γίνεται ὅμως, ὅταν οἱ κυβερνήσεις, τό ἀσφαλιστικὸ σύστημα, τό σύστημα ὑγείας κ.ὁ.κ. καθορίζουν τίς ζωὲς μας; Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ νὰ ζητᾷ τὸ κράτος νὰ ἀναλάβουμε τὴν ἀτομικὴ εὐθύνη ἐνὸς συστήματος κεντρικοῦ σχεδιασμοῦ, τὸ ὁποῖο δὲν μᾶς ῥώτησε κανένας ἂν ἀποδεχόμαστε. Ἀκόμα πιὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι τὸ φαινόμενο πὼς πολὺς κόσμος ἐξακολουθεῖ νὰ πλανᾶται, σχετικὰ μὲ τὴν συλλογικότητα καὶ τὴν «κοινωνικὴ εὐθύνη», ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε, ἀλλὰ ὡς «κακοὶ Ἕλληνες» ποὺ εἴμαστε δὲν τὸ κάνουμε. Συνέχεια
Μὲ τὶς προσκολλήσεις δὲν θὰ σωθοῦμε…
Διαπιστώνω ἀπὸ ἀρκετοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους, πὼς ἀκόμη, γιὰ δικούς τους λόγους, διάφορες προσκολλήσεις σκιάζουν τὶς σκέψεις τους.
Γιὰ παράδειγμα, πιστεύει ὁ Χὶ πὼς μόνον οἱ δεξιὲς ἀντιλήψεις, καὶ τελικῶς μεθοδεύσεις, δεξιοῦ ἡγέτου ἤ δεξιοῦ θὰ μᾶς διασώσουν.
Πιστεύει ὁ Ψὶ πὼς μόνον οἱ ἀριστερὲς ἀντιλήψεις, καὶ τελικῶς μεθοδεύσεις, ἀριστεροῦ ἡγέτου ἤ ἀριστεροῦ χώρου θὰ μᾶς σώσουν.
Ἤ πιστεύει ὁ Ὠμέγα πὼς οἱ κεντρῶες ἀντιλήψεις καὶ τελικῶς μεθοδεύσεις, κεντρώου ἡγέτου ἤ χώρου θὰ μᾶς σώσουν…
Κι ἐδῶ διαφωνῶ…
Διαφωνῶ ὁριζοντίως, καθέτως καὶ πλαγίως… Συνέχεια
Τότε μήπως ἐγεννήθην σκλάβος γιά νά πεθάνω σκλάβος;
Κι ὅμως, ὁ κάθε ἔνας ἀπὸ ἐμᾶς μόνος του θὰ δώσῃ τὴν μάχη…
Εἶναι ἴσως ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἀπαιτεῖται, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ δίδῃ καθημερινὲς μάχες… Ἀλλὰ μάχες στὶς ὁποῖες δὲν ὑπάρχουν συμπολεμιστές, φαινομενικῶς…
Διότι συμπολεμιστὲς ὑπάρχουν, ἀλλὰ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ «διαφορετικὸ πεδίον καὶ ἀντικείμενον».
Ἀδυνατοῦμε, γιὰ τὴν ὥρα, νὰ συμπλεύσουμε ἤ νὰ συνεργασθοῦμε, διότι ἀπαιτῶνται ἄλλα, σημαντικότερα νὰ συμβοῦν πρῶτα…
Κι αὐτὰ τὰ σημαντικότερα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ «Εἶναι» μας καὶ τὴν ἀποδόμησιν-ἐπαναδόμησίν του. Συνέχεια
Ὅταν εἶσαι σκλάβος, σκλαβάκια φτιάχνεις.
Εἴπαμε, νὰ κάνουμε ἀντίστασι. Εἴπαμε, νὰ ξανὰ πάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω.
Εἴπαμε νὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι…
Μὰ ἐδῶ πιὰ τέτοιαν παραγωγὴ «σωτήρων» ποὺ ἀποκτήσαμε, οὐδέποτε ξανὰ στὴν ἀνθρώπινο ἱστορία.
Καί τό χειρότερο;
Κάποιοι πιστεύουν πὼς πράγματι ἔτσι, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ ἐπιτύχουν κάτι. Κατὰ τὸν δικό τους τρόπο… Τὸν ὅποιον δικό τους τρόπο….
Δὲν ἀντιλαμβάνονται πὼς κουρασθήκαμε… Πὼς ἀναζητοῦμε πλέον πὶσω ἀπὸ τὸ σκοτάδι τους τὴν ἀλήθεια μας… Πὼς ἀρκετὰ ἀνεχθήκαμε τόσα χρόνια τὸ μακρὺ καὶ τὸ κοντὸ τοῦ κάθε ἀνεγκεφάλου… Πὼς ξημερώνει πράγματι ἐλευθερία γιὰ ἐμᾶς, ὄχι γιὰ αὐτούς… Συνέχεια
Μὲ τὴν πέννα τῆς ψυχῆς.
γράφει ο Άκης κουστουλίδης
Είναι κάποιες στιγμές που κοιτάς μπροστά σου και είναι όλα μια λευκή κόλα χαρτί.
Έχεις χάσει την πίστη σου στην ζωή και θέλεις να δραπετεύσεις, να φύγεις τρέχοντας από το κορμί που κουβαλάς, να μην βλέπεις τίποτα από αυτά που σου χαρίζουν καθημερινός τα μάτια σου, θέλεις να μείνεις διψασμένος αρνούμενος όλο το νέκταρ των θεών που έχεις μέσα στο ποτήρι της ζωής σου.
Δεν θέλεις άλλο την σοφία που έχεις αποκτήσει, δεν θέλεις την γνώση που έχεις για προίκα από την εμπειρία σου μέσα στο πέρασμα των χρόνων και απλά θέλεις να κρυφτής και δεν μπορείς. Συνέχεια