Τὸ μέσα …ἔξω!

Μεγάλη κουβέντα αὐτή.
Κι ἀκόμη μεγαλυτέρα ἡ …πραγματοποίησίς της!!!

Τί θέλω νά πῷ;
Συνήθως στὶς σχέσεις μας δείχνουμε αὐτὸ ποὺ θέλουν οἱ …ἄλλοι νὰ δοῦν.
Γιὰ νὰ παρουσιάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι, μὲ ΟΛΑ τους τὰ ψεγάδια, εἶναι πολὺ δύσκολο ἤ καὶ ἀκατόρθωτον.
Κι αὐτὸ γιατὶ μᾶς σταματᾶ ὁ φόβος τῆς …ἀποῤῥίψεως.
Μὰ ἐκεῖ ἀκριβῶς εἶναι κι ἕνα μυστικὸ κλειδὶ ποὺ πρέπει νὰ χρησιμοποιήσουμε γιὰ νὰ ξεκλειδώσουμε μίαν ἄλλην πραγματικότητα, πιὸ ὄμορφη καὶ πιὸ οὐσιαστική. Συνέχεια

Οἰ ἄλλοι ἀναγνωρίζουν σὲ ἐμᾶς αὐτὰ ποὺ κι ἐμεῖς ἀναγνωρίζουμε σὲ …ἐμᾶς!!!

Ἐὰν ἐγὼ σέβομαι, ἐκτιμῷ, τιμῷ, ἀγαπῷ τὸν ἑαυτόν μου, αὐτὸ «ἀκτινοβολεῖται» σὲ κάθε μου πράξιν, ἐκδήλωσιν, συμπεριφορά, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι ποὺ συναναστρέφομαι νὰ τὸ εἰσπράττουν.
Ὅσο βαθύτερα  καὶ πραγματικὰ εἶναι αὐτὰ τὰ αἰσθήματά μου, τόσο περισσότερο οἰ γύρω μου ἀντιλαμβάνονται τὴν εἰκόνα ποὺ …ἐκπέμπω, μὲ ἀποτέλεσμα καὶ ἡ δική τους συμπεριφορὰ πρὸς ἐμέναν νὰ λειτουργῇ ὡς …ἀνακλαστήρας καὶ τελικῶς ἀκόμη καὶ οἱ  …χειρότεροι νὰ συμπεριφέρονται σὲ ΕΜΕΝΑΝ ἄψογα. Συνέχεια

Τὸ πρόβλημα μας δὲν εἶναι οἰκονομικὸ ἀλλὰ ΠΟΛΙΤΙΚΟ!!!

Δὲν θέλουν νὰ μᾶς πάρουν περισσότερα χρήματα. Τί νά τά κάνουν; Ἔχουν μόνοι τους τόσα πολλά, ποὺ τρέφονται ἄνετα τοὐλάχιστον τρεῖς ἐπόμενες γενεές μας…

Δὲν θέλουν νὰ μᾶς πάρουν τὰ σπίτια… Τί νά τά κάνουν; Συλλογές;
Ἔχουν ἄλλως τὲ στὴν ἰδιοκτησία τους …ΟΛΟΝ τὸν πλανήτη. Τά …καλυβάκια μας νομίζουμε πώς ἔβαλαν στό μάτι;

Δὲν θέλουν νὰ μᾶς ἁρπάξουν τὰ χωράφια μας ἤ τὰ αὐτοκίνητά μας…
Τί νά τά κάνουν; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς αὐτοὶ ἀπὸ φτυάρι καὶ γκασμᾶ δὲν γνωρίζουν… Συνέχεια

Πρὶν τὴν καταιγίδα…

Αἰσθάνεσαι κάτι νὰ διαποτίζῃ τὴν ἀτμόσφαιρα, τὸ δέρμα σου, τὴν σκέψιν σου…
Τὸ σῶμα σου παραμένει σφιγμένο καὶ τεντωμένο, δίχως νὰ γνωρίζῃς τὸν λόγο…
Κάτι σὲ κάνει νὰ μὴ κοιμᾶσαι… Νὰ μὴ χορταίνῃς… Νὰ μὴ χαλαρώνῃς…
Μία φωνούλα μέσα σου σοῦ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ πὼς πρέπει νὰ προσέχῃς ἀλλὰ ἡ ἄγνοια τοῦ τὶ ἔρχεται μεγαλώνει τὴν ἀνησυχία, δίχως νὰ βοηθᾷ στὴν προετοιμασία γιὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ ὅποιου κινδύνου. Συνέχεια

Πόλεμος εἶναι ἡ ζωή…

Διαρκής, καθημερινός, ἀσταμάτητος.
Μία στιγμὴ νὰ σταματήσῃς, γιὰ νὰ ἀναπαυθῇς, δὲν ἔχεις.
Μᾶχες καθημερινές, ἀσταμάτητες, μὲ ἐμᾶς, μὲ τοὺς γύρω μας, μὲ τὰ πιστεύω μας…
Ἀναθεωρήσεις, ἀνακατατάξεις, ἀναπροσαρμογές… Συνέχεια

Τακτικὲς δόσεις φρίκης…

Ὁ Ἐνγτκαρ Ἀλαν Πόε ἔλεγε ὅτι  «ὁ φόβος εἶναι ἔνα συναίσθημά που ἀρέσει στους ἀνθρώπους νὰ τὸν νοιώθουν, μὲ τὴν προϋπόθεσι νὰ εἶναι σίγουροι καὶ νὰ τὸ βιώνουν σὲ ἕνα περιβάλλον ἀσφαλείας»…

Ἀραγμένοι λοιπὸν ἀναπαυτικὰ στὴν πολυθρόνα μας ἀπολαμβάνουμε τὶς φρικαλεότητες, μέσα ἀπὸ τὴν θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ μας καὶ ἐνῶ ὅλα γύρω μας μυρίζουν τζάκι καὶ σπιτικὴ μαρμελάδα, ὑποκύπτουμε σὲ ἔναν ἐλεγχόμενο τρόμο καὶ ἀφηνόμαστε στὸ ῥῖγος τοῦ φόβου, ἴσως ἐπειδὴ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ μᾶς βοηθᾶ νὰ κατανικήσουμε τοὺς δικούς μας φόβους ἢ ἀκόμη καὶ νὰ νοιώσουμε πιὸ ζωντανοί, αὐξάνοντάς τὶς συγκινήσεις μας. Συνέχεια