Σχετικὰ πρόσφατα ὁ Obama προσπάθησε νὰ «γλείψῃ» τοὺς Τούρκους πλέκοντας τὸ ἐγκώμιο τοῦ Τουρκικοῦ λαοῦ, που ἀντιστάθηκε ἡρωικὰ στὴν προσπάθεια ἀναστηλώσεως μιᾶς ἀρχαίας αὐτοκρατορίας (!) ὑπονοῶντας … τὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία!
Μία ἐκστρατεία ποὺ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ διέταξαν στοὺς ἠγέτες-μαριονέτες τῆς Ἑλλάδος τότε μὲ στόχο τὰ πετρέλαια τῆς Μέσης Ἀνατολῆς πάντα.
Στὸ ἄκουσμα αὐτῆς τῆς συκοφαντίας … οἱ Ἕλληνες πολιτικοὶ … ἔκαναν τὶς ΠΑΠΙΕΣ.
Καμμία ἀντίδρασις, κανένα διάβημα. Συνέχεια
Μια από τις πλέον άγνωστες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, αποτελούν οι διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης που ξεκινούν το 1937 και τερματίζονται το 1949, με τη μαζική και βίαιη μεταφορά της πλειονότητας των ελληνικών πληθυσμών του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία.
Οι πολυάνθρωπες ελληνικές κοινότητες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξαν καρπός της πανάρχαιας ελληνικής παρουσίας στον παρευξείνιο χώρο και της έντονης ρωσοτουρκικής αντιπαράθεσης, που καθόρισε και την τελική μορφή της περιοχής αυτής. Η οριστική διαμόρφωση της φυσιογνωμίας των ελληνικών κοινοτήτων συμπίπτει με τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν χιλιάδες πρόσφυγες από το Μικρασιατικό Πόντο κατακλύζουν τις ρωσικές περιοχές. Η άρνηση των κυβερνήσεων της Ελλάδας μετά το 1928, να επιτρέψουν την κάθοδο των προσφύγων αυτών -κάτι που ήταν επιβεβλημένο, εφόσον οι πρόσφυγες αυτοί καλύπτονταν από τη Συνθήκη της Λωζάννης- οδήγησε στον εγκλωβισμό τους στη σοβιετική επικράτεια.[3] Συνέχεια
πατῆστε στὴν εἰκόνα γιὰ νὰ διαβάσετε
Σᾶς παραθέτω τὸ σχόλιον ποὺ ἔκανα στὴν σελίδα τοῦ Βλάσση Ἀγτζίδη, ἐδῶ:
Κάθε φορὰ ποὺ διαβάζω (ξαναδιαβάζω γιὰ τὴν ἀκρίβεια, διότι τὰ τελευταῖα χρόνια πλέον ἀσχολοῦμαι μόνον μὲ αὐτά) τμήματα ἱστορίας ποὺ ἀφοροῦν σὲ γενοκτονίες, ὄχι μόνον τῆς φυλῆς μας, αἰσθάνομαι σὰν νὰ εἶμαι ὁ κάθε γενοκτονημένος, ὁ κάθε βιασμένος, ὁ κάθε διωχθής… Αἰσθάνομαι σὰν νὰ εἶμαι ἕνας ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ποὺ χάθηκαν καὶ δὲν θὰ μάθουμε ποτὲ τὸ ποιοὶ ἦσαν, τὸ ἐὰν ἦσαν καλοὶ ἤ κακοὶ καὶ τὸ ἐὰν τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ ζήσουν, τὸ ποῦ καὶ πῶς θὰ κατέληγαν. Συνέχεια
Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,
Μια ιδιαίτερα τραγική κατηγορία κατοίκων, που διαβιούν ακόμη σήμερα στον Πόντο, είναι οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι των περιοχών Tόνυας, Όφεως, Σουρμένων και Mατσούκας, οι οποίοι αλλαξοπίστησαν βίαια το 17ο και 18ο αιώνα, αλλά στην πλειοψηφία τους δεν ξέχασαν την καταγωγή τους.
Του Κωνσταντίνου Φωτιάδη, Καθηγητή Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, Προέδρου του Κέντρου Ποντιακών Μελετών Συνέχεια
Τὸ ἄρθρον ποὺ ἀκολουθεῖ παρουσιάζει πολλὲς πληροφορίες, ἀναφορικῶς μὲ τὶς γενοκτονίες τοῦ πλανήτου μας, ἀλλὰ δυστυχῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἀναλύσῃ, λόγῳ περιορισμένου χώρου, περισσότερες λεπτομέρειες.
Ἐπεὶ δὴ ἡ κάθε περίπτωσις εἶναι διαφορετική, λόγῳ διαφορετικῶν συνθηκῶν, ἠθῶν, ἐθίμων, ἀντιλήψεων, θὰ περιοριστῶ μόνον στὸ νὰ προσθέσω μία σημαντικὴ λεπτομέρεια, γιὰ τὴν ὁποίαν οὐδὲ ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἀσχολεῖται. Ἡ γενοκτονία στοιχειοθετεῖται ἀπὸ ἀπογόνους, κυρίως, αὐτῶν ποὺ δολοφονήθηκαν. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μαρτυρίες ἀπὸ τμήματα τῶν πληθυσμῶν ποὺ κυριολεκτικῶς ἔσβησαν, δίχως ἐπιβίωσι μαρτύρων, ἀγνοοῦνται ἤ δὲν συνυπολογίζονται στὴν ἔκτασι ποὺ ἔλαβαν χώρα. Ἄρα, τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ συζητᾶμε μόνον γιὰ τμήματα τῶν πληθυσμῶν, σὲ σχέσι μὲ τὰ πραγματικὰ σύνολα, διότι ἀγνοοῦμε πολλὲς παραμέτρους. Συνέχεια
