Ὅταν ζοῦσα στὸ Βερολίνο, σὲ ἕνα μπλὸκ μὲ ἐσωτερικὴ αὐλὴ καὶ μὲ διαλογὴ σκουπιδιῶν, παραξενευόμουν κάθε φορὰ ποὺ κατέβαζα τὰ σκουπίδια ὅταν ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους στὰ παράθυρα οἱ καλλίτεροι σταζίτες καὶ Γκεστάπιτες.
Ἀπόρησα καὶ ἠρώτησα φίλο Ἕλληνα παλαιὸ «Βερολινέζο» γιὰ τὸ τί «παίζει»…
Μοῦ εἶπε ὅτι σὰν ξένος στὴν «πολυκατοικία» οἱ γείτονες «ἤλεγχαν» ἐὰν κάνω σωστὰ τὴν ἀνακύκλωση.
Ἐκνευρίσθηκα τὰ μάλα.
Καθὼς οἱ μῆνες περνοῦσαν μάθαινα καὶ ἀλλὰ περὶ τῆς διαφωτιζμένης γερμανικῆς κοινωνίας.
Ἔμαθα λόγου χάριν, ὅτι Ἕλληνες φοιτητὲς τὴν δεκαετία τοῦ ’60 καὶ τοῦ ’70, ὅταν εἶχαν ραδιοφωνάκι γιὰ νὰ ἀκοῦν κάποιαν εἴδηση στὰ βραχέα ἀπὸ Ἑλλάδα, καταγγέλλοντο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς φιλενάδες τους τὶς Γερμανίδες ἐπειδὴ δὲν τὸ εἶχαν «δεδηλωμένο» γιὰ νὰ πληρώσουν τὸ τέλος (οἱ Γερμανοὶ ἔχουν ἀνακαλύψη πολλὰ τέλη καὶ φόρους).
Συνέχεια
Γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι στὴν ἱστορία δεν παίζουν ῥόλο οἱ ἰδεολογίες ἀλλὰ ἡ θέσις ποὺ παίρνει ὁ κάθε ἕνας σὲ μία ἱστορικὴ στιγμή, μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν περίπτωση τοῦ Dollfuss. 
Τὸ παρακάτω εἶναι ὑπενθύμισις τῶν ὅσων κατὰ καιροὺς ἔχουμε ἐρευνήσει καὶ δημοσιεύσει μέσα ἀπὸ τὴν σελίδα μας.
