Στις παρελάσεις, η στροφή του κεφαλιού προς την μεριά των επισήμων, δηλώνει το για ποιου την χάρη, «προς τιμήν» αλλοιώς, γίνεται η παρέλαση.
Η «εξέδρα των επισήμων» στήνεται σε ένα μέρος όπου οι επίσημοι αισθάνονται ασφάλεια για να μπορούν να λένε «ντροπή στους νέους που απέστρεψαν από εμάς το κεφάλι … το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου που είναι πίσω μας τιμούν, όχι εμάς». Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: γερμανικὴ κατοχή
Ὅταν ΣΥΣΣΩΜΟΣ ἡ κεντρικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ ΚΚΕ ἀπεφάσιζε νὰ ἀνατινάξῃ τὸν Παρθενώνα.
Σπουδαία ἱστορικὰ γεγονότα σᾶς ἔχω σήμερα…
Ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὰ βιβλία τοῦ ΓΕΣ, μὲ στοιχεῖα ποὺ ἀπεκαλύφθησαν ἀπὸ τὶς κατασχέσεις ἐγγράφων τοῦ ΚΚΕ.
Τὸ καλλίτερο βέβαια εἶναι πὼς ἀπεφεύχθῃ ἡ καταστροφή, λόγῳ τοῦ ὅ,τι ἕνας «Φάνης» εἶχε περισσότερο φιλότιμο ἀπὸ ὅλην τὴν ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ μαζύ.
Βέβαια, ἄς μὴ ζητᾶμε νὰ σεβασθοῦν γλῶσσα, ἱστορία πολιτισμὸ αὐτοὶ οἱ κάφροι, ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα θεωροῦν ἐπίτευγμά τους αὐτὴν τὴν εἰκόνα:
Τὰ «παιδιὰ τῆς ΒΕΡΜΑΧΤ».
Μία πολὺ καλὰ κρυμμένη πτυχὴ τῆς κοινωνίας μας παραμένουν τὰ «παιδιὰ τῆς ΒΕΡΜΑΧΤ».
Καὶ θὰ ἔλεγα, πὼς ναί, καλὰ κάνουν.
Παιδιὰ ποὺ δὲν φταῖν γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τῶν γονέων τους καὶ γιὰ τὴν γέννησί τους ἐν μέσῳ Κατοχῆς, σὲ τόσο ἐχθρικὸ περιβάλλον.
Καί πῶς νά μήν εἶναι ἐχθρικό τό περιβάλλον, ὅταν ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἀνῆκε στίς δυνάμεις τοῦ δυνάστου; Συνέχεια
Ὁ φιδέμπορος γιὰ ἀκόμη τέσσερα χρόνια στὸν θρόνο τῆς Εὑρώπης.

Ποιός εἶναι αὐτός πού ἔχει ἀποφασίσῃ νά καθυποτάξῃ ὅλην τήν Εὐρώπη κάτω ἀπό τό …τακούνι του;
Μά ποιός ἄλλος; Ἡ Μέρκελ. Ἡ πολὺ μαντὰμ Μέρκελ…
Καὶ ξέρετε… Δὲν ἔχω πρόβλημα μαζύ τους καὶ δὲν τὴν θεωρῶ ὑπεύθυνη γιὰ τὰ δικά μας προβλήματα. Ἄλλως τε εἶναι φυσικὸν ἐπόμενον νὰ μεριμνᾷ γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς χώρας της. Τὸ πρόβλημα μου παραμένει στοὺς ἐγχωρίους καραγκιόζηδες καὶ στὴν ἠλιθιότητά τους…
Μὰ δὲν βαριέστε… Ὁ φιδέμπορος, κατὰ πῶς μᾶς λέει ὁ Ἀναπτῆρας, ἔχει ξεκινήσῃ μία πορεία ἄνευ ἐπιστροφῆς…
Τὸ ποῦ θὰ φθάσῃ, τὸ πῶς καὶ τὸ πότε, ἄς ἀφήσουμε τὸν χρόνο νὰ μᾶς τὸ ἀποκαλύψῃ… Συνέχεια
ΒΙΑΝΝΟΣ 14/9/1943
«Τίμιε Σταυρωμένε μου,
Που΄ταν δική σου μέρα
Και γιάντα δεν την έκοβες
Του Γερμανού την χέρα»
Μόλις είχε ξημερώσει η μέρα του Σταυρού, δεκατέσσερις του Σεπτέμβρη. Ανύποπτοι οι κάτοικοι του Βαχού καταπιάνονταν με τις καθημερινές δουλειές στα χωράφια τους, άλλοι βοσκούσαν τα ζώα τους κι άλλοι κουβαλούσαν ξύλα για το χειμώνα.
Την ηρεμία του φθινοπωριάτικου πρωινού την τάραξαν ξαφνικά
κροταλίσματα όπλων και φωνές που δεν είχαν τίποτε το ανθρώπινο.
Ο βαρβαρικός στρατός μπούκαρε σαν Συνέχεια