Τὴν Πρωτοχρονιὰ στὸ λιμάνι τῆς Μυτιλήνης Ἀλγερινὸς ἐπεχείρησε νὰ ἐπιβιβασθῇ στὸ πλοῖο τῆς γραμμῆς χωρὶς χαρτιά.
Ἡ λιμενικὸς ποὺ εἶχε ὑπηρεσία προσεπάθησε νὰ τὸν σταματήσῃ, ἀλλὰ αὐτὸς ἀστραπιαία ἄρχισε νὰ τὴν κτυπᾷ μὲ μανία μὲ τὴν βαλίτσα του… Συνέχεια
Ὡς χώρα, κυβέρνησις φυσικά, μά, κυρίως ὡς λαός.
Φροντίζουμε πάντα τοὺς πρόσφυγες, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἔχοντες ἀνάγκη.
Φροντίζουμε ἀκόμη καὶ τοὺς μὴ πρόσφυγες, ἀκόμη κι ὅταν μᾶς καταστρέφουν, διότι ἔτσι εἴμαστε ἐμεῖς.
(Δὲν ἀναφέρομαι στὶς ἐλάχιστες σκοτεινὲς ἐξαιρέσεις ποὺ βαροῦν τὸ …σαμάρι κι ὄχι τὸν …γάιδαρο!!!).
Προσφέρουμε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας ὅπου παρουσιάζεται ἀνάγκη κι αὐτὸ μᾶς χαροποιεῖ, ἀκόμη κι ἐὰν ἀντιλαμβανόμεθα πὼς μᾶς ἐπεξεργάζονται.
Ἰδίως τώρα… Συνέχεια
Ἢ, ξέχνα τὸ δικαίωμα στὴν ἰδιοκτησία σου!
Μικρὴ ἢ μεγάλη!
Τί; Δέν μέ πιστεύετε;
Κακῶς… Πολὺ κακῶς…
Ὄχι διότι θέλω νὰ ἐπιβεβαιώνομαι, ἀλλὰ διότι ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ἔχουμε παρανοήσει τὸ τὶ σημαίνει μία ἔννοια, ἀναφορικῶς μὲ τὸ πῶς τὴν ἀντιλαμβάνονται αὐτοὶ ποὺ τὴν στηρίζουν. Γιὰ αὐτὸ καὶ γύρω μας τόσοι κομμουνιστές. Γιὰ αὐτὸ καὶ τόσα κόμματα, κομμουνιστικὰ πάντα, μὲ προσωπεῖο ἀπὸ …«ἄκρα ἀριστερά» ἔως «ἄκρα δεξιά». Πληρώνουν οἱ τράπεζες καὶ τὸ κεντρικὸ κατάστημά τους ἀνοίγει κάθε εἴδους …ὑποκαταστήματα. Συνέχεια
Ἀφοῦ βοήθησαν στὴν διόγκωση τῆς προσφυγικὴς κρίσεως, βοηθώντας καὶ ἐξοπλίζοντας ἔνοπλες ὁμάδες στὴν Συρία κατὰ τοῦ Ἄσσαντ, τώρα ἀπὸ τὴν μία κλαίγονται καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπειλοῦν!!!
Ὁ βιαστὴς ἐμφανίζεται σὰν θῦμα…. Συνέχεια
Νομίζατε πώς ξεχάσαμε τό θέμα τοῦ Βοτανικοῦ;
Οὐδόλως. Μᾶλλον σκαλίζουμε περισσότερο ἀπὸ ὅσο πρίν. Διότι τώρα ἴσως νὰ μὴν ἔχουμε στέγες καὶ ἀστέγους, ἀλλὰ ἔχουμε κόμματα. Κι ἐμεῖς ὅταν βλέπουμε κόμματα κάτι …παθαίνουμε!!!
Ἀλλὰ σιγὰ σιγὰ τὰ στοιχεῖα. Σιγὰ σιγά.
Γιὰ τὴν ὥρα ἐπανέρχομαι, πρὸ κειμένου νὰ καταθέσω τὰ ὅσα ἔως τώρα ἔχω ἐντοπίσει. Συνέχεια
Μία πολὺ ἐπικίνδυνη συμφωνία, αὐτὴ ποὺ ἀφορᾶ στὸ θέμα τῶν μεταναστῶν, προσφύγων καὶ φυσικὰ ἐκδοροσφαγέων ἀποκεφαλιστῶν, εἶναι ἤδη ὑπογεγραμμένη καὶ ἐν ἰσχύει. Εἶναι ἡ συμφωνία ποὺ ὑπεγράφη μεταξὴ Ἡνωμένης Εὐρώπης καὶ Τουρκίας. Μίαν συμφωνία ποὺ ἤδη ἔχουν ἀκυρώσει καὶ οἱ δύο πλευρές, κάτι ποὺ σημαίνει πὼς οὔτε ἡ Τουρκία ἐπιθυμεῖ νὰ κρατήσῃ τὰ σχεδὸν τρία ἑκατομμύρια ἀγνώστου προελεύσεως ἄτομα, ποὺ ἀναμένουν στὰ παράλιά της νὰ περάσουν ἀπέναντι (πέραν τῶν Συρίων προσφύγων, ποὺ ἀναμένουν πέριξ τῶν συνοριακῶν γραμμῶν γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὰ πάτριά τους), μὰ οὔτε καὶ ἡ Ἡνωμένη Εὐρώπη νὰ τὰ παραλάβῃ. Κι ἀν τὶ νὰ μείνουμε ἐμεῖς ἔξω ἀπὸ αὐτὸν τὸν χορό, ἀρνούμενοι νὰ γίνουμε ἀποθῆκες πεινασμένων κι ἐξαθλιωμένων, συνυπογράφοντας καὶ γιὰ τὸν δικό τους ἀφανισμό, ἡ (φερομένη ὡς) κυβέρνησις ὑπέγραψε (τί περίεργον;) ἀπὸ τὸν Μάρτιο τοῦ 2016 συμφωνία τέτοια, ποὺ μετατρέπει ὅλα τὰ νησιὰ τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου σὲ στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Συνέχεια
