Τὸ πολίτευμα τῆς δημοκρατίας θὰ εἶχε κάποιο ἐνδιαφέρον ἐὰν ἐξησφάλιζε καθεστὼς ἐλευθερίας.
Ἀπὸ τὴν φύση του ὅμως εἶναι φαῦλο καὶ τελικὰ ὁδηγεῖ σὲ καλυμένο κομμουνισμό. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἡ πολλὴ δημοκρατία μεγαλώνει τὴν βλακεία!!!
Παλινόρθωσις δημοκρατίας… (ἐπανάληψις)
Τὴν δημοκρατία τὴν χάσαμε τὴν 21η Ἀπριλίου τοῦ 1967.
Πρὶν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἡμερομηνία οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν ἀπολύτως δημοκρατικά… Ἀπὸ ἐποχῆς Κωλέττου καὶ Καλλέργου ἀκόμη…
Ἀπὸ τὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1843.
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ σπουδαῖον γεγονός, ποὺ δὲν θέλουν κάποιοι νὰ μάθουμε ἐὰν ἦταν ἔργο πρακτόρων ἢ …αὐθορμητισμός, μᾶς ἔφερε τὴν βασιλευομένη δημοκρατία καὶ τὸ Σύνταγμα. (Ὁ τρόπος τοῦ λέγειν…!!!)
Ἀπὸ τότε καὶ μετὰ πολλὰ συνέβησαν, ἀκόμη περισσότερα δὲν συνέβησαν καὶ ἐ Συνέχεια
Τὸ παραμῦθι μας…
Μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ ἐπέτειο τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς δημοκρατίας ἔνα μόνον σκέπτομαι.
Τὶ χονδρὸ παραμῦθι φάγαμε στὰ νειάτα μας.
Ὅλοι μας. Δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί.
Γιὰ νὰ φθάσουμε σήμερα νὰ μὴν ξέρουμε ποιὸς εἶναι ποιός. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ ξοδέψαμε τρεῖς δεκαετίες νὰ προσκυνᾶμε ὁ κάθε ἕνας τοὺς δικούς του ψεύτικους θεούς, ἐνῶ ὁ κόσμος γύρω μας ἄλλαζ Συνέχεια
Θεμελειώδης ἀρχὴ τῆς δημοκρατίας
Ἡ θεμελιωδεστέρα ἀρχὴ τῆς δημοκρατίας εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς δικαιολογημένης ἐμπιστοσύνης τῶν διοικουμένων.
Κάθε πράξις τῆς ἐξουσίας δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ εἶναι νόμιμος, σκόπιμος καὶ ὠφέλιμος, ἀλλὰ πρέπει νὰ φαίνεται καὶ τέτοια. Συνέχεια
Δημοκρατία τοῦ …«ἀντιῤῥατσισμοῦ»!!!
Ἤ, ἄλλως, «βιομηχανία ἐκδημοκρατισμοῦ» τοῦ πλανήτου!!!
Βασικῶς καὶ οὐσιαστικῶς ἔπρεπε νὰ τὴν ἀποκαλοῦμε «βιομηχανία τοῦ ἀντιῤῥατσισμοῦ», ἀλλὰ παραμένουμε …κόσμια, καλὰ κι εὐγενικὰ παιδιά. Δὲν μᾶς ἀρέσει νὰ τοὺς τσουβαλιάζουμε ὅλους μαζύ…
Χαζούς, βλάκες, ἀνθέλληνες, χαχόλους, πράκτορες καὶ ἐξαγορασμένους στὸ ἴδιο τσουβάλι δὲν γίνεται νὰ τοὺς βάζουμε, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἅπαντες ἐξ αὐτῶν συμπράττουν στὸ ἴδιο, κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος, ἔγκλημα!!!
Ὑπάρχουν διαχωρισμοὶ ὀφθαλμοφανεῖς γιὰ ὅλους αὐτοὺς κι ὀφείλουμε νὰ τοὺς ἀναδεικνύουμε.
Συνέχεια
Εἶναι ὁ κομμουνισμὸς …«ἀγάπη» μου!!! (στ)
Σκοπός μας, ὡς κοινωνίες, ἔχει γίνῃ μόνον τὸ χρῆμα, ξεχνώντας, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, πὼς τὸ χρῆμα εἶναι τὸ μέσον γιὰ κάποια ζητήματα, μὰ οὐδέποτε σκοπός.
Ὁ σκοπός, γιὰ κάθε κοινωνία κι ἄτομον, πάντα, σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας τοῦ πλανήτου, ὄφειλε νὰ εἶναι ἄλλος, σαφῶς πιὸ σημαντικὸς καὶ σπουδαῖος.
Μά, ἐμεῖς, ἰδίως σὲ αὐτὲς τὶς ἐποχὲς ποὺ διανύουμε, μὲ τὴν ἀπόλυτον μαζοποίησιν μας, καταλήξαμε νὰ θεωροῦμε ταὐτόσημα τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ χρῆμα…
Ἔχουμε χρῆμα, θεωροῦμε πὼς εἴμεθα κι ἐλεύθεροι.
Δὲν ἔχουμε, δὲν εἴμεθα…
Δυστυχῶς μας. Συνέχεια