Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν συζητοῦσα μὲ φίλους γιὰ διάφορα ζητήματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων σταθήκαμε στὸ ζήτημα τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ σπουδαία λεπτομέρεια αὐτῆς τῆς συζητήσεως ἦταν πώς, σὲ γενικὲς γραμμές, συμφωνούσαμε σχεδὸν στὰ πάντα, ἀκόμη καὶ στὶς διαπιστώσεις. Μὲ μίαν μόνον μικρὰ διαφωνία ὅμως, ποὺ οὐδόλως τὴν προσπερνῶ, διότι νομίζω πὼς εἶναι καὶ οὐσιώδης ἀλλὰ καὶ πὼς μᾶς χαρακτηρίζει γενικῶς ὡς κοινωνία: οἱ περισσότεροι συνομιλητὲς θεωροῦσαν πὼς ἔχουμε χρέος μας νὰ ὑπερασπίσουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὸν πολιτισμό μας. Δῆλα δή, αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν, εἶναι πὼς πρέπει νὰ ὑπερασπίσουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὸ σημερινὸ κοινωνικό μας μοντέλο.
Ἡ δική μου ἄποψις ὅμως εἶναι τελείως διαφορετική, ἐφ΄ ὅσον αὐτὸ ποὺ θεωροῦμε ἐμεῖς πολιτισμό, κατ’ ἐμέ, εἶναι περιορισμός, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ χάσαμε τὴν ἐνοιολογική μας ἀντιληπτικότητα, τὸν …ἀπολαμβάνουμε!!! Συνέχεια →