Καταθέτω, μίαν, κυριολεκτικῶς, κραυγὴ ἀπελπισίας, γιὰ νὰ προβληματισθοῦμε, ἐὰν εἶναι δυνατόν…
Ποιός εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται φίλους; Ἐὰν ἀκούσετε κάτι παρόμοιο θὰ εἶναι ἀπὸ κάποιο ἄτυχο θῦμα τῆς νεωτερικότητος χαμένο στὴν πλοκὴ καὶ τὴν ζάλη τῆς ἀνθρωπο-κεντρικῆς κοινωνίας, ὅμως ἡ ἐπιλογὴ καλῶν φίλων εἶναι πού ἀποδεικνύεται ἐποικοδομητικὴ καὶ ἀποδίδει ὅπως αὐτὴ ἡ δημοσίευσις τοῦ φίλου μου Γιώργου Κ.
Συνέχεια