Καταθέτω, μίαν, κυριολεκτικῶς, κραυγὴ ἀπελπισίας, γιὰ νὰ προβληματισθοῦμε, ἐὰν εἶναι δυνατόν…

Ποιός εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται φίλους; Ἐὰν ἀκούσετε κάτι παρόμοιο θὰ εἶναι ἀπὸ κάποιο ἄτυχο θῦμα τῆς νεωτερικότητος χαμένο στὴν πλοκὴ καὶ τὴν ζάλη τῆς ἀνθρωπο-κεντρικῆς κοινωνίας, ὅμως ἡ ἐπιλογὴ καλῶν φίλων εἶναι πού ἀποδεικνύεται ἐποικοδομητικὴ καὶ ἀποδίδει ὅπως αὐτὴ ἡ δημοσίευσις τοῦ φίλου μου Γιώργου Κ.

Ἔγραψε ὁ φίλος Γιῶργος:

Nostradamos • μία μέρα πρὶν • edited
Ἔρντυ μπὲς μέσα καὶ κᾶνε τα ὅλα λίμπα.

• • Ἡ Γραφειοκρατικὴ Ἡνωμένη Εὐρώπη καὶ οἱ Καρεκλοκένταυροι τῶν Βρυξελλῶν ζοῦν στὴν καρακοσμάρα τους.
  • Ἡ Ἀγγλία θὰ τινάξη τὴν Μπάνκα στὸν ἀέρα καὶ σειρὰ ἔχει μετὰ ἡ ἀποχώρησις τῆς Γερμανίας ἀπὸ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη. Σιγὰ μὴ πληρώσῃ τὰ χρέη τοῦ Νότου
  • Ὁ Τρᾶμπ, ὁπού νὰ εἶναι θὰ ἀποκαθηλωθῆ. Οἱ ΗΠΑ θὰ πέσουν σὲ ἐσωστρέφεια..
  • Στὸ Ἰρὰν δὲν ἔχουν οὔτε βενζίνη νὰ βάλουν ἀπὸ τὶς κυρώσεις.
  • Τὸ Ἰσραὴλ φοβᾶται τοὺς Χεσμπολάδες τοῦ Λιβάνου.
  • Στὴν Αἴγυπτο εἶναι στὸ τσὰκ νὰ γίνῃ Ἰσλαμικὴ ἐξέγερσις.
  • Ὁ Χαφτᾶρ ἐγκατεστάθη μονίμως εἴκοσι (20) χιλιόμετρα ἔξω τῆς Τριπόλεως καὶ περιμένει τὸν Ἅγιο Βασίλη γιὰ νὰ τὸν σώσῃ.
  • Ἡ Γαλλία εἶναι λίγη καὶ μόνη ὅπως φυσικὰ σὲ κάθε πόλεμο!
  • Τὸ Ἰράκ,  τελικῶς, τὸ παίρνεις σὲ ἕξι (6) ἡμέρες!
  • Γιὰ τὴν Ἑλλάδα δὲν τὸ συζητᾶμε. Μὲ τὸν φοβισμένο λαὸ (ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθῇ ἀνθρώπινες ἀπώλειες πολέμου ) καὶ τὶς παραχωρητικὲς κυβερνήσεις καὶ τὰ δύο ἑκατομμύρια μουσουλμάνους, φθάνεις στὸ Σχηματάρι σὲ πέντε (5) μόλις ἡμέρες!

Πέρνα ἄνετα μὴ πληρώσῃς διόδια.
Στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει καὶ κίνημα « ΔΕΝ Πληρώνω»

Ὁ Ἄσαντ δὲν ἔχει ἐφεδρεῖες.
Τὴν Κυριακὴ Θέλω νὰ δῶ τὴν τουρκικὴ σημαία νὰ κυματίζῃ στὸ Προεδρικὸ μέγαρο.

Ἑπομένη στάσις σου Ἱερουσαλὴμ καὶ Τὲλ Ἀβίβ, σύνορα μὲ Μαρόκο (Ἀτλαντικὸς Ὠκεανός).

Ἴσως μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἀφυπνισθοῦν οἱ Ἡγέτες τῶν ἰσχυρῶν κρατῶν καὶ οἱ Ἀποχαυνωμένοι στὸ Internet πολίτες τους..

Ἐξαιρετικὴ συνολικὴ ἄποψις. Ἀφοῦ περάσαμε ἀπὸ μερικὰ στάδια, τώρα πλησιάζουμε τὰ ὅρια τῆς διαστροφῆς.
Ἄρχισε μὲ ἁπλὸ τρόπο ὅπως γίνεται καὶ μὲ τόσες ἄλλες καταστάσεις μεταξὺ ἀνθρώπων, μὲ ἀνεπαίσθητο πρόοδο ποὺ μόνον σὰν φυσιολογικὴ πρᾶξις ἢ κοινωνικὴ συμπεριφορὰ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῇ. Συνδιαλεγόμεθα καὶ ὅταν ἔρχεται στὴν ἀντίληψή μας κάποια ἀνακρίβεια – βάσει αὐτῶν πού γνωρίζουμε – καὶ μὲ δεδομένη ἁγνὴ διάθεση, ὑλοποιοῦμε τὴν πρόθεσή μας νὰ ὑφιστάμεθα σὲ ἕνα ὑγειὲς περιβάλλον στὸ ὁποῖο δὲν αἰωρῶνται ἀμφισβητήσεις, ἀνακρίβειες, λανθασμένες ἀπόψεις, ἐμμονές, παραπληροφόρησις, νοσηρὲς ἰδέες, ἐπικίνδυνες συνήθειες, ἀβέβαιες ῥοπὲς μὲ ὁριακὲς προεκτάσεις, ἀπόψεις πού μποροῦν δυνάμει νὰ ἀποσυνθέσουν τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ μία ἀνυστερόβουλο πρόθεση, διότι διαισθανόμαστε τὴν εὔνοια μίας κοινωνικῆς συνυπάρξεως ἀπηλλαγμένη ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐπικίνδυνες ἰδιότητες.

Μὲ ἕναν χαρακτῆρα διεμορφωμένο μὲ αὐτὴν τὴν θεμελιακὴ δομή, θὰ ξεκινήσουμε διάλογο σὲ μία προσπάθεια νὰ στρέψουμε τὴν προσοχὴ τοῦ συνομιλητοῦ μας στὴν ἐπὶ τὸ πλεῖστον μὴ ψευδῆ ἄποψη, παραμένοντας σὲ ἐγρήγορση γιὰ τὴν πιθανότητα νὰ εἴμαστε ἐμεῖς αὐτοὶ μὲ τὴν ἀνακριβῆ ἄποψη ἐὰν ὁ συνομιλητής μας διαθέτῃ πιὸ λογικὰ τεκμηριωμένη ἄποψη, ὁπότε συντασσόμεθα μὲ τὴν δική του, ἀντὶ νὰ τὸν θανατώσουμε ἐπειδὴ ἔχει θιγῆ ὁ ἐγωϊσμός μας.
Διότι τυχαίνει κάποιες φορὲς ἡ παρουσίασις τῆς ζωῆς πού ἀντιλαμβανόμεθα νὰ ἔχῃ διευθετηθῆ μὲ τέτοιον τρόπο ἀπαραμίλλου ὁμοιότητος μὲ ὅ,τι θεωροῦμε ὀρθό, ἀλλὰ νὰ μὴν εἶναι καὶ θὰ ἀπαιτοῦσε πολλὴ περισσότερη προσοχὴ ἀπὸ μέρους μας νὰ διακρίνουμε αὐτὸ τὸ τέχνασμα τῆς πραγματικότητος πού μᾶς ἐξηπάτησε.

Μιλήσαμε, ὄχι μόνον σὲ ἕναν ἀλλὰ περισσοτέρους στὴν προσπάθεια νὰ πραγματοποιήσουμε τρόπον τινὰ μία διερεύνηση αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἐνῷ παραλλήλως φροντίζουμε νὰ διεισδύουμε, γιὰ καλλιτέρα πληροφόρηση, στὸ θέμα πού πραγματευόμεθα ὥστε στὴν πορεία νὰ ἐνισχύουμε τὴν ἄποψή μας καὶ νὰ δικαιούμεθα νὰ τὴν παρουσιάσουμε ἢ ἀκόμη καὶ νὰ τὴν «διδάξουμε» μὲ τὴν βεβαιότητα ποὺ μᾶς ἔχει προσδώσει ἡ ἄξια καὶ ἀμερόληπτος προσπάθειά μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν ὑπῆρχε περίπτωσις νὰ εἶναι -καὶ δὲν ἦταν- ἀρκετό, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ἡ ἀπήχησίς του ἦταν περιορισμένη.

Τὴν κατάλληλο στιγμὴ ἦλθε σὰν ἀπὸ μηχανῆς θεὸς τὸ διαδίκτυο. Δὲν ἦταν αὐτὸς ὁ ἀρχικὸς σχεδιασμὸς καὶ δὲν ἐπρόκειτο γιὰ δικό μας θεό, ἀλλὰ γιὰ θεὸ κάποιων ἄλλων οἱ ὁποῖοι παρέμεναν στὴν ἀφάνεια ὁπλισμένοι μὲ πλοῦτο καὶ ὑπομονὴ νὰ ἐκμεταλλευθοῦν ἀνάλογες δυνατότητες γιὰ λογαριασμό τους. Ἡ καλλιτέρα παρομοίωσις γιὰ τὴν συγκεκριμένη περίπτωση ὑλοποιεῖται στὴν εἰκόνα τῆς ἀράχνης ἡ ὁποία μένει ἀκίνητη ἐνίοτε κρυμμένη καὶ περιμένει ὧρες ἀτελείωτες γιὰ τὸ θῦμα της μὲ ὑπομονὴ ἀλλὰ καὶ σὲ ἀπίστευτο ἑτοιμότητα γιὰ νὰ ἐπιτεθῇ ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ ὑποδείξουν, μπορεῖ νὰ μείνῃ δὲ νηστικὴ γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα, τὰ ὁποῖα φθάνουν καὶ τοὺς ἕξη μῆνες. Μὲ τὶς δυνατότητες πού παρέχει τὸ διαδίκτυο γιὰ τὴν κατ᾽ εὐφημισμὸν «κοινωνικὴ δικτύωση» ἐδόθη ἡ εὐκαιρία νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ πολὺ περισσοτέρους ἀνθρώπους, σὲ μικρότερο χρονικὸ διάστημα καὶ γιὰ μία ποικιλία θεμάτων. Ἔτσι μὲ ὅποια ἀτομικὴ ἐξειδίκευση μποροῦσε νὰ ἐπιτύχῃ ὁ καθεὶς προσωπικῶς, ἐτόλμησε μία διάνοιξη ὁριζόντων ἐξαπλώνοντας τὶς δυνατότητες τῆς ἐπικοινωνίας του ἔχοντας τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκουσθῇ ἀπὸ μεγαλύτερο κοινό.

Κάποια πράγματα εἶναι προφανῆ γιὰ τὴν μεγαλυτέρα μερίδα τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ χάρις στὸ διαδίκτυο γίναμε ἀποδέκτες πληροφοριῶν οἱ ὁποῖες ἦταν ἀδύνατον νὰ προσληφθοῦν μὲ ἄλλο τρόπο καὶ τὰ ὁποῖα μᾶς πληροφόρησαν ὁτι οἱ ἐντυπώσεις πού εἴχαμε στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀντεστραμμένες μὲ συνέπεια νὰ διαπιστώνουμε ὅτι ἡ μεγαλυτέρα μερὶς ἀνθρώπων τελικῶς εἶναι αὐτὴ πού δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθῇ τὸ προφανές, φέρνοντας σὲ δυσμενῆ θέση τὴν ἀνθρώπινο ἐπικοινωνία καὶ τὴν πρόοδο κάθε κοινωνικῆς δομῆς.

Ἡ προσπάθεια ὅμως αὐτῶν πού ἔχουν ἀξιωθῆ μὲ τὴν διάνοιξη τῶν ὁριζόντων τους διώχνοντας τὴν ὁμίχλη – σύμμαχο κάθε ἁρπακτικοῦ – ἀπὸ τὸ πεδίο ὁράσεώς τους, ἀποφεύγοντας τὸ δηλητηριῶδες δῆγμα τῆς ἀράχνης ξεφεύγοντας ἀπὸ τὸν ἱστό της καὶ ἐν ὀλίγοις ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ Πλάτων στὴν παραβολὴ τοῦ Σπηλαίου, αὐτοὶ πού κατάφεραν νὰ ἀποφύγουν τὴν πρώτη παγίδα πού εἶναι οἱ πολιτικοὶ καὶ δημοσιογράφοι στὸν ῥόλο τῶν θαυματοποιῶν τῆς ἀλληγορίας καὶ ἐξῆλθαν τοῦ σπηλαίου, διεπίστωσαν ὅτι τὸ μόνο πού εἶναι ἀξιόλογο νὰ γίνῃ εἶναι νὰ καταφέρουν νὰ προσφέρουν ἐρεθίσματα στοὺς ὑπολοίπους δεσμῶτες, ὥστε νὰ ἀποφασίσουν κι ἐκεῖνοι μόνοι τους νὰ ἐλευθερωθοῦν καὶ ἔτσι νὰ μοιρασθοῦν ὅλοι τὴν εὐνομία πού κυριαρχεῖ στὶς περιοχὲς ἐκτὸς τοῦ σπηλαίου. Κατ᾽ ἀκολουθίαν τῶν προηγουμένων μερικοὶ ἄνθρωποι τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμὸς εἶναι δυνατὸν νὰ καθορισθῇ κατὰ προσέγγισιν, συνέχισαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ προσπαθοῦν τὴν ἐξάπλωση τῆς γνώσεως τοῦ προφανοῦς, ὅπως αὐτὸ διαμορφώνεται μὲ τὶς ἐνημερώσεις καὶ τὴν πρόσληψη νέων πληροφοριῶν. Δὲν εἶναι σπάνιο νὰ βλέπουμε πλέον λοιπὸν ἀναρτήσεις οἱ ὁποῖες διαλαλοῦν τὰ προφανῆ, μάλιστα ὑποστηρίζοντας τὶς ἀπόψεις πολύ-συζητημένες καὶ ἐπαναλαμβανόμενες οἱ ὁποῖες δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφήνουν ὁποιανδήποτε ἀμφιβολία περὶ τῆς κατανοήσεώς των, πλὴν ὅμως νὰ εὑρίσκονται στὸ προσκήνιο ὥς ἀπορίες πρώτης κατηγορίας καὶ προτιμώμενες ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ἐνδιαφερομένων γιὰ τὶς πληροφορίες.

Ὁσονούπῳ ὁ τρόπος τῶν παρεχόντων τὴν πληροφόρηση ὀργανώθη, ἐνεπλουτίσθη μὲ ἐπὶ πλέον πληροφόρηση, ἐβελτιώθη σὲ ποιότητα καὶ ἀπετόλμησε τοποθετήσεις ἐπὶ θεμάτων γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν θὰ εἶχε οὔτε τὴν εὐκαιρία νὰ πειραματισθῇ στὸ παρελθόν. Ὅμως ἡ ἄγνοια, ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ἀνθρώπινος ἀνοησία εἶναι ἀπύθμενες καὶ ἀδηφάγες τῶν καλῶν λόγων ὥστε νὰ καταβροχθίζουν ἀχόρταγα τὴν ἀνθρώπινο ἐνέργεια καὶ διανόηση σὲ ἕνα τεράστιο χωνευτήριο, ὅπου κατευθύνονται γιὰ κοσμικὴ ἐπεξεργασία.

Ξεκινήσαμε ἀπὸ διάλογο, μελετήσαμε, μορφώσαμε ἀπόψεις, ἐπανήλθαμε, συγκρουσθήκαμε, παραμείναμε ὑπομονετικοὶ καὶ μεγαλόψυχοι. Ἀναβαθμισθήκαμε μὲ τὸ διαδίκτυο, ἀποκτήσαμε φίλους, πέσαμε μὲ τὰ μοῦτρα στὸ διάβασμα, ἀρχίσαμε νὰ ἀποκτοῦμε βῆμα – ἡ ἐπιπολαιότης ἔχει πάντοτε ἀρνητικὲς συνέπειες καὶ εἴμαστε ὅλοι κοινωνοὶ παρομοίων καταστάσεων – ἡ ὑπευθυνότης καὶ ὁ λόγος χωρὶς κενὰ καὶ σκοτεινὰ σημεῖα ἄρχισε νὰ γίνεται ἀναγκαῖα τῶν συνθηκῶν, βιώσαμε τὸ ῥητό: «ἐπανάληψις μήτηρ μαθήσεως», σταθήκαμε βράχοι ἀκλόνητοι στὶς σφοδρὲς ἐπιθέσεις τῶν ἀγραμμάτων, μοντερνιστῶν, κομμουνιστῶν, ὁμοφυλοφίλων καὶ ὅλων τῶν ὑπολοίπων 62 ὑποδιαιρέσεων τῆς ἀνθρωπίνου ἱκανότητος διαστροφικῆς ἐπινοήσεως, ζωοφίλων, ἀλληλεγγύων, χορτοφάγων καὶ ὅλων τῶν ὑπολοίπων «ἀναλυτῶν» τῆς διατροφικῆς ἀλυσίδος πάσης φύσεως καὶ ἀποχρώσεως ἀριστερῶν, θεοστάλτων ἀγγέλλων, Ἀνδρομεδείων καὶ κατοίκων τοῦ Σειρίου, ἐργατῶν τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους, ἐξωγηϊνων καὶ πλατυκεφάλων ὁπαδῶν τῆς ἐπιπέδου γῆς, ἀναβιωτὲς μίας, διὰ τῆς βίας πίστεως, ἐπιβεβλημένης πρὸ χιλιετιῶν, τὴν ὁποία ὑπερηφάνως ἐπαναφέρουν γιὰ τὴν ἐπιβολὴ ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων καὶ ποιός ξέρει πόσες ἄλλες κατηγορίες πού συμπεριλαμβάνονται στὴν ἀνθρώπινο βιολογία, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ σημεῖο νὰ παίρνουμε ἀπὸ τὸ χεράκι μεμονωμένα ἄτομα καὶ νὰ ἀναλύουμε μὲ μεγάλη λεπτομέρεια καὶ ἐπιμέλεια ὅλα τὰ σημεῖα πού ἀπαιτοῦν διευκρίνηση, λαμβάνοντας ὥς ἀπάντηση τραγικὲς προτάσεις ἢ κάποια «μουγκανίσματα» πού, ὑποτίθεται ὅτι, ἀποτελοῦν ἀπαντήσεις, ἀξιοθρήνητα δυσανάλογες μὲ τὸ περιεχόμενο τῶν ἀναλύσεων, ἀλλὰ πάντοτε μὲ τὸν ἀέρα τῆς ἁρμοζούσης συμπεριφορᾶς στὸν κόσμιο «διάλογο», πού ἀποτελεῖ δεῖγμα τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ ἀτόμου. Οἱ ἴδιοι βέβαια δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν προφανῆ στάση τους, ἀλλὰ περὶ αὐτῶν γίνεται ὁ λόγος.

Παραμείναμε ὑπομονετικοὶ καὶ δοκιμάσαμε διάφορες μεθόδους ἀλλάζοντας τρόπο μεταδόσεως τῆς πληροφορίας ἀπὸ ἀναλυτικὸ σὲ μόνο ἁπλοϊκὸ περιεχόμενο, δώσαμε σημασία στὸν χρόνο τοῦ ἀναγνώστου, διότι πλέον τῶν πέντε (5) γραμμῶν, αὐτοὶ οἱ μετανθρώπινοι ἐγκέφαλοι «κουράζονται» καὶ «ῥετάρουν» ὁπότε ἀποφεύγουν τὶς διαδρομὲς σὲ ἀχανεῖς ἐκτάσεις πού ξεπερνοῦν τὴν μία σελίδα, δοκιμάσαμε μεθόδους προσεγγίσεως μὲ σοβαρότητα, μὲ ἔνταση, μὲ εὐθυμία, μὲ δυναμικὸ τρόπο, μὲ ὅσες μεθόδους μπορεῖ νὰ ἐπινοήσῃ ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ κάποιο ἐπίπεδο ἐπικοινωνίας πού εἶναι σχεδὸν καθ᾽ ὅλα ὅμοιο μὲ τοὺς τρόπους πού χρησιμοποιεῖ μία μητέρα γιὰ νὰ ξυπνήσῃ τὸ παιδί τῆς καὶ ποικίλει ἀπὸ γλυκο-φίλημα μέχρι ἀπειλὴ ἀπωλείας τῶν «ἀγαπημένων» πραγμάτων τοῦ παιδιοῦ της.

Ὅμως ὁ κόσμος παραμένει βαθειὰ κοιμισμένος σὲ μία μόνιμο λιποθυμικὴ κατάσταση, ἐνῷ σκόρπιες φωνὲς λὲν ἀλήθειες καὶ κοινοποιοῦν διαπιστώσεις, ἀποτελέσματα κατατεμαχισμένων πληροφοριῶν καὶ ἐπεξεργασίας λογικῶν ἐπιχειρημάτων μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ δημιουργήσουν αἴσθηση καὶ νὰ ἐπιτύχουν κάποιο βαθμὸ μαζικῆς ἀφυπνίσεως. Γιὰ ἕναν ἄνθρωπο πού ἐπιχειρεῖ νὰ μεταδώσῃ πληροφορίες τὸ ἀντίστοιχο θὰ ἦταν ὅτι γιὰ τὸν χρυσοθήρα νὰ ἐντοπίσῃ «φλέβα χρυσοῦ», ἀλλὰ διαβάζοντας τὴν ἀνάρτηση τοῦ Γιώργου διεπίστωσα ὅτι πλέον ἔχουμε φθάση στὸ σημεῖο νὰ πιάνουμε στὴν κυριολεξία τὰ βλέφαρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὰ κρατᾶμε ἀνοικτὰ σὲ μία προσπάθεια νὰ τοὺς κάνουμε νὰ δοῦν τελικῶς τὸ προφανές.

Δὲν ὑπάρχει πληροφόρησις. Ὑπάρχει μόνο κατευθυνομένη προτροπὴ σκέψεως. Δὲν μπορεῖτε, γιὰ παράδειγμα, νὰ γνωρίζετε πιὸ πολλὰ ἀπὸ ὅ,τι ὁ πρόεδρος τοῦ γειτονικοῦ κράτους λέγοντας ἐσεῖς ὅτι ἀκολουθεῖ λάθος τακτικὴ ἢ πολιτικὴ καὶ ὁ ἴδιος νὰ μὴ τὸ ἔχει καταλάβη. Ἤ, τὸ πασιφανές, ποὺ γίνεται ἀντιληπτό, πὼς ὁ πρόεδρος τῆς Ἀμερικῆς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τόσο ἀφελὴς ὅσο θέλουν νὰ σᾶς λέν, διότι ἁπλούστατα εὑρίσκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ σᾶς περάσῃ πράγματα κάνοντάς σας νὰ νομίζετε ὅτι ἔκανε λάθη. Δὲν ὑπάρχουν λάθη, σὲ ἐσᾶς δὲν θέλουν νὰ ποῦν τὸ σχέδιό τους …ἀκόμη. Οἱ εἰδήσεις εἶναι ἡ ἐπίσημος θέσις καὶ θέλησις τῶν «ἀρχόντων», οἱ ὁποῖοι μάλιστα δὲν γνωρίζουμε ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι. Μόνον νὰ ὑποθέτουμε μποροῦμε καὶ ἕνα εἶναι βέβαιο: «δὲν εἶναι γιὰ τὸ δικό σας τὸ συμφέρον, εἶναι γιὰ τὸ δικό τους κι ἐσεῖς δὲν εἴσθε αὐτοί, δὲν σᾶς θέλουν κοντά τους οὔτε γιὰ παρέα.»

Τὸ νὰ ἀκοῦτε νὰ σχολιάζετε καὶ νὰ προσπαθεῖτε νὰ βγάλετε συμπεράσματα σὲ μία ἐκ τῶν προτέρων στημένη παράσταση θὰ μποροῦσε νὰ συγκριθῇ μόνο μὲ τὸ ἀνήσυχο ὄνειρο ἑνὸς παραληρηματικοῦ ὀπιομανοῦς σὲ χασισοποτεῖο τῆς νοτίου Ἀσίας. Ἔχουν καταφέρη νὰ σᾶς ἀλλοιώσουν τὴν πραγματικότητα σὲ τέτοιο βαθμὸ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθεῖτε ὥστε νὰ σᾶς πωλοῦν τὸ νερὸ ἀκριβώτερα ἀπὸ τὴν βενζίνη, νὰ σᾶς βάζουν φόρο στὸν ἀέρα χρησιμοποιῶντας ἕνα διεστραμμένο δεκαεξάχρονο ἀπὸ τὴν Σουηδία, νὰ πληρώνετε σὲ δεκαπλασία ἀξία ἕνα κουρελιασμένο παντελόνι ἐπειδὴ τὸ ἀποκαλοῦν «μόδα», νὰ σᾶς ἐξομοιώσουν μὲ τὶς διαστροφὲς τῆς ἀνθρωπίνου ὑπάρξεως καὶ μάλιστα νὰ τοὺς τοποθετοῦν ἐπισήμως στὶς κυβερνήσεις τῶν χωρῶν.

Θέλουν νὰ σᾶς ταὐτίσουν μὲ τὴν ἀσκήμια ὥστε νὰ τὴν θεωρεῖτε προοδευτικὴ ὅταν ἀντιγράφετε τοὺς χαρακτῆρες τῶν κινουμένων σχεδίων, ἀναπαράγοντας τὰ ἀλλοπρόσαλλα κουρέματα πού γελοιοποιοῦν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καὶ τὸ κάνουν νὰ ὁμοιάζῃ σὰν ῥαπανάκι, καρότο, γογγύλι, τέλος πάντων φυτό καὶ νὰ κυκλοφοροῦν οἱ ἄνθρωποι μὲ κατεβασμένα παντελόνια σὰν ἐξαθλιωμένοι δοῦλοι καὶ αὐτὸ νὰ θεωρεῖται «μόδα». Ἀλλὰ μειώνοντας τὸν ἀνθρώπινο διασκελισμὸ πού ὁδηγεῖ στὴν ταπεινωτικὴ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νὰ σκύψῃ καὶ νὰ καμπουριάσῃ, μιμούμενος τὴν στάση τοῦ πιθηκοειδοῦς, ἀπὸ ὅπου τείνει νὰ ἐπανακάμψῃ, σηματοδοτῶντας ἀναμφισβήτητα τὴν γήρανσή του σὲ αὐτὸ τὸ στάδιο ἐξελίξεως.

Ἀλλὰ τὸ μεγαλεῖο ἔχει ἐπιτευχθη μὲ τὴν ἀπάτη τῶν ἐκλογῶν ὅπου οἱ ἄνθρωποι πλέον ἔχουν πεισθῆ πὼς οἱ ἑκάστοτε μειοψηφίες τῆς τάξεως τοῦ 10% ἀποτελοῦν «νόμιμες» πλειοψηφίες ἐπειδὴ αὐτὲς οἱ μειοψηφίες ἔκαναν νόμους ὥστε αὐτὸ νὰ ἰσχύῃ καὶ ὅτι ἡ δημοκρατία πού ἀπαιτεῖ τὴν ἀποδοχὴ πλέον τοῦ ἡμίσεος τῶν συμφωνούντων, μπορεῖ νὰ εἶναι βάσει «νόμου» καὶ πάλι τὸ 10% ἐκπεφρασμένο μὲ διαφορετικὴ ἐξίσωση, πρὸ κειμένου νὰ ὑπάρχῃ κάποια αἰτιολογία, ἔστω καὶ μὴ ὑποστηριζομένη, ἀπὸ τὴν λογικὴ ἢ τὴν πραγματικότητα.

Αὐτοὶ πού ἀποδέχεσθε νὰ σᾶς κυβερνοῦν εἶναι ἱκανὲς μειοψηφίες θαυματοποιῶν, ὅπως καὶ παλαιότερα, ὅπου ἕνας περιπλανώμενος θίασος ταχυδακτυλουργῶν ἔφερνε πληγές σὲ ὁλόκληρες χῶρες, ἐθεράπευε ἀσθενεῖς, ἀνέσταινε νεκροὺς καὶ ἀπέκτησε ὀπαδοὺς καὶ ὁρκισμένους πολεμιστὲς στὸ ὄνομά του γιὰ δύο χιλιάδες χρόνια. Τὰ ἴδια ἔκαναν καὶ τότε, τὰ ἴδια κάνουν καὶ τώρα καὶ ὅσο ἡ εὐπιστία, ἡ ἄγνοια καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς σᾶς κρατοῦν καθεύδοντες τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου ἡ ἀνθρωπότης θὰ συνεχίζῃ νὰ σέρνεται στὸν βοῦρκο τῆς ἀνακυκλώσεώς της, χωρὶς ὅμως ἐλπίδα ἀνελίξεως.

Ἂς ἀνοίξουμε πλέον τὰ μάτια καὶ νὰ δοῦμε πραγματικὰ καὶ ἂς μὴν παρακολουθοῦμε πλέον ὅ,τι δήποτε ἐκπορεύεται ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς χειραγωγήσεως. Πρέπει νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸ ὅτι αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀνάγκη τὴν δική μας καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἐὰν ἀπαξιώσετε τὴν τηλεόραση, τὸ ῥαδιόφωνο καὶ τὶς ἐφημερίδες, θὰ ἀρχίσετε νὰ βλέπετε πλέον καθαρώτερα ὅτι αὐτοὶ πού κομπάζουν ὥς ἐκλεγμένοι δὲν ἔχουν ἐπιλεγῆ ἀπὸ ἐσᾶς, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ συμπολῖτες σας. Σᾶς ξεγέλασαν ὅπως ὁ ταχυδακτυλουργὸς στὴν σκηνή.

Ἐὰν δὲν ξυπνήσετε, ἡ εὐκαιρία γι᾽ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἔχει χαθῆ γιὰ ἐσᾶς καὶ πάρα πολλοὺς ἀπογόνους σας. Ἐὰν ξέρατε ὅτι πολὺ σύντομα μετὰ τὸν θάνατό σας θὰ ἐπιστρέφατε πίσω, ἔστω μὲ νέο καὶ καινούργιο σῶμα, θά σᾶς ἄρεσε νά ζήσετε σὲ μία κατάσταση ὅπου ἀνόητα ἀνθρωπάκια καπνίζουν «χασίς» (τηλεόραση) καὶ κοιμοῦνται (ὑπακούουν), ὅσο κάποιοι τοὺς κλέβουν τὰ ὑπάρχοντά τους (ἐνέργεια μὲ κάθε μορφή), κτίζοντας ἕναν κόσμο πού εἶναι μόνο γιὰ τοὺς ἐκμεταλλευτές καὶ ὄχι γιὰ ἐσᾶς;

Πατεράκης Ἀναστάσιος