Ὁ Ἴων Δραγούμης τὸ 1902 μπῆκε στὸ διπλωματικὸ κλάδο, καὶ ὑπηρέτησε ὡς ὑποπρόξενος, κατόπιν ἀπαιτήσεώς του, στὸ Μοναστήρι· ἐν συνεχεῖᾳ ὑπηρέτησε στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία, στὸ Προξενεῖο Σερρῶν, στὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία στὸ Προξενεῖο τοῦ Πύργου καὶ στὸ Προξενεῖο Φιλιππουπόλεως, ὡς τὸ 1907. Σὲ συνεργασία μὲ τὸν γαμπρό του Παῦλο Μελᾶ, ποὺ ἦταν σύζυγος τῆς ἀδερφῆς του, ὀργάνωσε τὶς ὀρθόδοξες κοινότητες ἐναντίον τῶν βουλγαρικῶν κομιτάτων, κινητοποίησε τὶς Ἑλληνικὲς Δυνάμεις καὶ ἀνεδείχθη ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς μακεδονικῆς συγκρούσεως. Ἀνάλογες προσπάθειες κατέβαλε κατὰ τὴν διετία 1907 – 1909 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὑπηρετῶντας στὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ πρεσβεῖα.
Ἀρχεῖα συγγραφέως: Χλόη
Ὁ ἐκτοπισμὸς τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν Θρᾴκη τὸ 1917 καὶ ἡ μετέπειτα τυραννία τους.
Σὰν σήμερα τὸ 1917, βούλγαροι καὶ τοῦρκοι, ἐκτοπίζουν τοὺς ὁμοεθνεῖς μας ἀπό τὴν Θρᾲκη καὶ ὁλόκληρη τὴν Μικρασιατικὴ ἀκτή.
Οἱ μόνοι ποὺ παραμένουν, μὲ χίλια βάσανα στὸν τόπο τους, εἶναι οἱ Ἕλληνες τῆς Σμύρνης. Ὁ Βενιζέλος γιὰ ὅλα αὐτά… ἀπέστειλε διάβημα. Συνέχεια
Ἡ ἐξέγερσις τοῦ Ἴλιντεν, 20 Ἰουλίου 1903 (π.ἡμ)
Το Μοναστήρι είχε εξαιρετική σημασία για τρεις αντίπαλες εθνότητες. Τους τούρκους, που το χρησιμοποιούσαν σαν σπουδαίο στρατιωτικό κέντρο, τους βουλγάρους που επιζητούσαν να επικρατήσουν στην πόλη και στην γύρω περιοχή και τους Έλληνες που υπερείχαν χάρη στους Βλάχους με το τόσο ακμαίο Ελληνικό φρόνημα. Η κατάσταση αποσταθεροποιήσεως που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα, έδωσε αφορμή στα δύο βουλγαρικά κομιτάτα να αναπτύξουν στο έπακρο την δράση τους στην Μακεδονία. Ήταν η «Περίοδος Τῶν Μαρτύρων» τότε, όπως έλεγε ο Ίων Δραγούμης.
Ἡ Ἀνεξάρτητος Μεραρχία
Η Ανεξάρτητος Μεραρχία είχε συγκροτηθεί στην Θράκη, για να συμμετάσχει στην απελευθέρωση της Κωνσταντινουπόλεως. Στις 29/06/1921 εξεδόθη, από το τότε Υπουργείο Στρατιωτικών, η υπ’ αρθ. Ε.Π.Ε. 235/29-06-1921 για την συγκρότηση της Μεραρχίας. Στις 6 Ιουλίου 1921, η Ανεξάρτητος Μεραρχία ήταν έτοιμη, υπαγόμενη στην Στρατιά Θράκης – Μακεδονίας. Πρώτος διοικητής ήταν ο υποστράτηγος Γ. Λεοναρδόπουλος. Συνέχεια
Φτιᾶξε τὰ δικά σου χνάρια…

οἱ ἀπόμερες,
σιγομουρμούρισαν
ἀναδεύτηκαν ἀνήσυχα
καὶ μὲ σταθερότητα ἀτσάλινη
διέλυσαν, ὅ,τι ὀνόμαζα, ἡρεμία.
Συνέχεια
Οἱ Κλέφτες

Oἱ Κλέφτες τοὺς δυὸ πρώτους αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας οὔτε ταξικὸ οὔτε ἐθνικὸ ἀγῶνα μποροῦσαν νὰ κάμουν, μὰ οὔτε καὶ ἤξεραν τί θὰ πῇ αὐτό. Ὁ ἀγῶνας τους ἐνάντια στοὺς Τούρκους ἦταν μιὰ ἀπελπιστικὴ αὐτοάμυνα, γιὰ νὰ ζήσουν. ’Ἐξάλλου οὔτε καὶ οἱ ἱστορικὲς συνθῆκες εἶχαν ὡριμάση, γιὰ νὰ τοποθετήσουν τὸν ἀγῶνα τους μέσα σὲ πλαίσια ταξικὰ ἤ ἐθνικά. Μὰ καὶ σὲ καμμιὰ ἐποχὴ καὶ σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲ μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ ταξικὸ ἀγῶνα τῶν Κλεφτῶν ἤ τῶν Χαϊντούκων, γιατὶ αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ κοινωνικὴ τάξις καὶ οὔτε ἔπαιξαν ποτὲ κάποιον ῥόλο ο Συνέχεια