Ἤθελα ἀπὸ καιρὸ νὰ τὸ γράψω, ἀλλὰ ἡ πρόσφατος βία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπέναντι στὴν διαδήλωση τῶν συνταξιούχων, μοῦ ἔδωσε τὴν ἀφορμή, ποὺ μόνον ὀργὴ μπορεῖ νὰ πυροδοτήσῃ, ὅταν βλέπῃ κάποιος τοὺς ἀχρήστους, νὰ κτυποῦν τούς, ἐπὶ δεκαετίες χρησίμους…
Τὰ τεμπέλικα κουρόσκυλα ποὺ οὐδέποτε δούλεψαν, μέσα στὸ «ἀριστερό» κομματικὸ κυνοτρεῖο ποὺ μεγάλωσαν, νὰ ἐπιβλέπουν τὸν ξυλοδαρμὸ ἐκείνων ποὺ διαμαρτύροντα, ἐπειδὴ τοὺς λήστευσαν τοὺς κόπους τους. Συνέχεια
La Arte di Pelle (Τὸ τσαγκάρικο)
Λάδι-‘ἀκρυλικὰ σὲ καμβά, 130Χ220
Γερ. Γ. Γερολυμάτος Συνέχεια
Ἐὰν ἤθελα νὰ εἶμαι ἀρεστὸς σὲ ὅλους, ἤξερα τὸν τρόπο γιὰ νὰ γίνω.
Ἐὰν ἤμουν τραλαλά-τραλαλό, θὰ εἶχα τοὺς διπλασίους φίλους.
Ἐὰν ἤμουν ἄχρωμος, ἄοσμος καὶ παθητικός, δὲν θὰ δυσαρεστοῦσα κάποιον.
Ἐὰν ὡς καλλιτέχνης περιοριζόμουν μόνο στὸ νὰ παρουσιάζω ἔργα μου, δὲν θὰ μὲ διέγραφε κάποιος.
ἐὰν προσπαθοῦσα νὰ κρύβομαι πίσω ἀπὸ τὰ προσχήματα μιᾶς ἀπολιτικῆς οὐδετερότητος, δὲν θὰ ἔφερνα στὸ φῶς τὴν πολιτικὴ ἐμπάθεια κάποιων. Συνέχεια
Ἦταν κάποτε Γάτε, ἕνας φουκαρᾶς σκυλᾶκος, γεμάτος μὲ χονδρὰ τσιμπούρια, ποὺ τοῦ ἔπιναν τὸ αἷμα!
Αὐτὰ ἐπάχαιναν, ὅμως αὐτός, συνέχεια, ἀδυνάτιζε. Ἐσούρωνε ὁ δύστυχος κι ἔλειωνε, ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Στὸ τέλος ἔγινε ἀναιμικὸ κι ἄρχισαν νὰ φαίνονται τὰ κοκκαλάκια του. Ἦταν θέμα χρόνου τὸ νὰ χαιρετήσῃ τὰ ἐγκόσμια! Λίγο πρὸ τοῦ τέλους, ἀπεφάσισε πιὰ νὰ τὰ ξεφορτωθῇ καὶ νὰ κάνῃ ἀποπαρασίτωση, πηγαίνοντας στὸν κτηνίατρο.
Στὴν ζωὴ μοῦ μέχρι σήμερα, ἔχω μπλέξει σὲ καβγᾶδες τέσσερεις φορές. Ἡ τελευταία φορὰ ἦταν, ὅταν ἤμουν περίπου 22 χρονῶν. Δὲν τοὺς εἶχα προκαλέσει ἐγώ, ἀλλὰ τοὺς εἶχα ἀποδεχθεῖ, ἀφοῦ δὲ μποροῦσα νὰ κάνω κάτι ἄλλο.
Θὰ ἀναφερθῶ στὴν πρώτη φορά, ποὺ ἦταν στὸ Λύκειο, διότι ἐμπεριέχει καὶ ἕνα δίδαγμα περὶ φόβου, ποὺ μοῦ ἐχρησίμευσε πολὺ στὴν μετέπειτα ζωή μου. Φαντάζομαι, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς θὰ ἔχετε κάποιαν ἀνάλογο ἐμπειρία ἀπὸ τὰ μαθητικά σας χρόνια.
Ἦταν, λοιπόν, κάποιος συμμαθητής μας τότε στὴν Ἀ΄λυκείου, δυνατὸς καὶ νευρώδης, τσαμπουκᾶς καὶ προκλητικὸς πρὸς ὅλους. Εἶχε πάντα τὸ ζωνάρι του λυμένο γιὰ καβγᾶ καὶ γιὰ τὸ παραμικρό σου ζητοῦσε τὸν λόγο. Ἦταν μάγκας καὶ κακὸς στὰ μαθήματα καὶ εἶχε καταφέρει νὰ ἐξελιχθῃ σὲ φόβητρο ὅλων, ἕνας μικρὸς τύραννος. Εἶχε δείρει καὶ ἕναν δύο, εἴχαμε λουφάξει ὅλοι. Προσωπικὰ τὸν ἀπέφευγα γιὰ νὰ μὴ μπλέξω. Συνέχεια
Περὶ ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ, ἀνθρωπιᾶς καὶ ἀλληλεγγύης, φιλοτίμου καὶ εὐαισθησίας, τὰ ὁποῖα ὁ πατέρας μου συνήθιζε νὰ ἀποκαλῇ «κοινωνικὴ μόρφωση» και ποὺ δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ μορφωτικὸ ἐπίπεδο καὶ τὴν καταγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ τὴν καλὴ ἀνατροφή του.
Ὅλα τὰ παραπάνω, μοῦ ἔφεραν στὸν νοῦ μιὰ μακρινὴ ἀνάμνηση, ἀπὸ ἕνα ἰδιαίτερο Πάσχα, ποὺ ἂν ἔμεινε ἀνεξίτηλο στὴν μνήμη μου, ἦταν ἐπειδὴ τὸ σημάδεψε ἡ θλίψις. Συνέχεια
