Ἤθελα ἀπὸ καιρὸ νὰ τὸ γράψω, ἀλλὰ ἡ πρόσφατος βία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπέναντι στὴν διαδήλωση τῶν συνταξιούχων, μοῦ ἔδωσε τὴν ἀφορμή, ποὺ μόνον ὀργὴ μπορεῖ νὰ πυροδοτήσῃ, ὅταν βλέπῃ κάποιος τοὺς ἀχρήστους, νὰ κτυποῦν τούς, ἐπὶ δεκαετίες χρησίμους…
Τὰ τεμπέλικα κουρόσκυλα ποὺ οὐδέποτε δούλεψαν, μέσα στὸ «ἀριστερό» κομματικὸ κυνοτρεῖο ποὺ μεγάλωσαν, νὰ ἐπιβλέπουν τὸν ξυλοδαρμὸ ἐκείνων ποὺ διαμαρτύροντα, ἐπειδὴ τοὺς λήστευσαν τοὺς κόπους τους.

Ὁ πατέρας μου.
Ἂν ζοῦσε σήμερα, θὰ ἦταν 80 ἐτῶν.
Τὸν πῆρε σχετικὰ νωρὶς ὁ Θεός. Ἔτσι ἔκρινε.
Ἂν καὶ ἔχουν περάσει 12 χρόνια, ἡ εἰκόνα του εἶναι πολὺ ζωντανὴ στὴν μνήμη μου καὶ ἔγινε ἀκόμη πιὸ ἔντονη μὲ τὰ πρόσφατα γεγονότα.
Ἐὰν μποροῦσα νὰ τὸν περιγράψω μὲ μίαν λέξη μόνον, θὰ ἐπέλεγα τὴν λέξη «ἐργατικός-δημιουργικός» κι ἔπειτα τὴν λέξη «ἔντιμος».
Παιδὶ τῆς κατοχῆς, βγῆκε στὴν δουλειὰ ἀπὸ τὰ 13 του.  Πρῶτα ὡς βοηθὸς γυψαδόρου, στὴν συνέχεια ἔγινε λιθογράφος καὶ μάλιστα ὑπεύθυνος σὲ μεγάλη λευκοσιδηρουργία. Οἱ ὑπερωρίες ἄγγιζαν καὶ τὸ 24ωρο γιὰ νὰ γυρίσῃ στὸ σπίτι.
Ὅταν ἤμουν μικρὸς μὲ ἔπαιρνε μαζύ του τὰ καλοκαίρια, ὅταν ἔκλεινε τὸ σχολεῖο.
Τὸν ἔβλεπα νὰ ῥίχνῃ λαμπερὰ χρώματα βερνικιῶν στὴν μηχανὴ καὶ νὰ τὰ στρώνῃ μὲ τὴν σπάτουλα, σὰν σὲ γιγάντια ποικιλόχρωμη παλέτα. Πιθανὸς λόγος ποὺ τελικὰ ἔγινα ζωγράφος.
Ἀργότερα ἄνοιξε δική του βιοτεχνία, γιὰ πολλὰ χρόνια, μέχρι ποὺ ἔφυγε.

Τὸ ἔλεγε μὲ ὑπερηφάνεια πὼς εἶχε 11.000 ἔνσημα, πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ βαρέα. Δὲν σταματοῦσε νὰ ἐργάζεται ἀκόμη καὶ τὶςς Κυριακές, μέχρι τὸ τέλος. Στὴν παραίνεσή μου νὰ ξεκουρασθῇ καὶ λίγο, μοῦ ἀπαντοῦσε μὲ τὸ ἴδιο πάντα συγκαταβατικὸ ὕφος «Δὲν ξέρεις ἐσύ. Ἔνας θυσιάζεται γιὰ τοὺς ὑπολοίπους».

Αὐτὸς ἦταν ὁ πατέρας μου, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ποὺ ἐθυσιάσθηκαν γιὰ τὶς οἰκογένειες τους, ὥστε νὰ μὴν τοὺς λείψῃ κάτι. Μὲ ἱδρῶτα καὶ κόπο δικό τους. 
Δὲν πῆγε νὰ ζητήσῃ δανεικὰ ἀπὸ τὸν Τσίπρα, τὸν Σαμαρᾶ καὶ τὸν Βενιζέλο. Δὲν κατέβαιναν μαζύ του στὴν βιοτεχνία γιὰ δουλειά, ἀπὸ τὶς 4:00 τὸ πρωΐ, ὁ Παπανδρέου, ὁ Κατρούγκαλος καὶ ὅλο τὸ σκυλολόι. Ἀπὸ βοηθὸς γυψαδόρου, προϊστάμενος λιθογρᾶφος καὶ ἐπιτυχημένος βιοτέχνης, μὲ προσωπικὸ καὶ ἐξαγωγὲς στὴν Μέση Ἀνατολὴ  καὶ τὴν Κύπρο. Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι ἀνάπτυξις καὶ πρόοδος, μὲ τις δικές του καὶ μόνον δυνάμεις καὶ μὲ τὰ δικά τοῦ ἀνδρίκια μπράτσα, τότε τί εἶναι ἡ ἀνάπτυξις πού εὐαγγελίζονται τά μνημόνια;;

Λυπᾶμαι, μόνον, διότι  δὲν πρόλαβε νὰ χαρῇ τὴν σύνταξη, ποὺ τοῦ τὴν εἶχαν ἤδη κουτσουρέψη ἐξ αἰτίας κάποιου λάθους.
Κάποιες φορὲς σκέπτομαι πὼς ἴσως νὰ εἶναι καλλίτερα ἔτσι, γιατὶ δὲν βλέπει τὸ ἔσχατο κατάντημα τῶν συνομηλίκων του. Δὲν βλέπει τὴν μειωμένη σύνταξη τῆς χῆρας μάννας μου, ποὺ τὸν συντρόφευε πιστὰ σὲ ὅλην τὴν ζωή τους.
Τὴν σύνταξή της ποὺ κάθε τρεῖς μῆνες κατεβαίνει κι ἄλλο…
Ποὺ δὲν βλέπει πὼς τώρα πιὰ πληρώνει ἐνοίκιο κατοχῆς στὸ σπίτι ποὺ ὁ ἴδιος ἔκτισε μὲ τὴν ἐργασία του.
Ποὺ δὲν βλέπει τοὺς ἀλῆτες νὰ κλέβουν τοὺς κόπους μίας ζωῆς, ὄπως οἱ συνομήλικοί του ποὺ ἀργοπεθαίνουν. 

Για ὅλους αὐτοὺς καὶ γιὰ τὸν πατέρα μου, λοιπόν, σᾶς λέω ἒτοῦτο:

Γαμιέστε πατόκορφα μέχρι τρίτης γενεᾶς! Εἶσθε ἐχθροί μου, ὄργανα κατοχῆς κι ἔτσι σᾶς βλέπω! Ὁ θυμὸς γίνεται ὀργὴ καὶ ἡ ὀργὴ βαθὺ μῖσος. Αὐτὴ εἶναι ἡ σειρά…. τὸν νοῦ σας ῥεμάλια!

Γεράσιμος Γ. Γερολυμᾶτος

Μὲ τὸν πατέρα μου κάποτε σὲ μίαν ἔκθεσή μου:

ἐπιμέλεια κειμένου Φιλονόη καὶ φίλοι

εἰκὼν