Τὰ τσιμπούρια…

 Ἦταν κάποτε Γάτε, ἕνας φουκαρᾶς σκυλᾶκος, γεμάτος μὲ χονδρὰ τσιμπούρια, ποὺ τοῦ ἔπιναν τὸ αἷμα!
Αὐτὰ ἐπάχαιναν, ὅμως αὐτός, συνέχεια, ἀδυνάτιζε. Ἐσούρωνε ὁ δύστυχος κι ἔλειωνε, ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Στὸ τέλος ἔγινε ἀναιμικὸ κι ἄρχισαν νὰ φαίνονται τὰ κοκκαλάκια του. Ἦταν θέμα χρόνου τὸ νὰ χαιρετήσῃ τὰ ἐγκόσμια! Λίγο πρὸ τοῦ τέλους, ἀπεφάσισε πιὰ νὰ τὰ ξεφορτωθῇ καὶ νὰ κάνῃ ἀποπαρασίτωση, πηγαίνοντας στὸν κτηνίατρο.

Ὅταν τὰ τσιμπούρια κατάλαβαν τὴν σκέψη καὶ τὴν πρόθεσή του νὰ τὰ ξεφορτωθῇ, ξεσηκώθησαν!
Αὐτά, ποὺ ἦσαν κοντὰ στὰ αὐτιά του, ἄρχισαν νὰ τοῦ φωνάζουν μὲ δραματικὴ φωνή, γεμάτη σπαραγμό:
«Ὄχι, μὴ τὸ κάνῃς! Αὐτὸ εἶναι διχασμός!!!»
καὶ συνέχιζαν νὰ χώνουν πιὸ βαθειὰ στὸ δέρμα του τὶς αἱματο-ῥουφήκτρες βεντοῦζες τους.
«Διχασμός!!!», ἐφώναζαν καὶ ὅλες οἱ ποταμόψειρες, μαζὺ μὲ τοὺς ψύλλους, ποὺ καταλάβαιναν πὼς τὸ φαγοπότι τους τελειώνει!

Ὁ σκυλάκος ὅμως Γᾶτε, δὲν ἐσυγκινήθη μὲ τοὺς θρήνους τῶν παρασίτων! Ὁ σκυλάκος ἤθελα νὰ ζήσῃ! Κι ἔζησε!
Στὰ παράσιστα ποὺ τοῦ ἐφώναζαν γιὰ «Διχασμό», μήπως καὶ τὸν συγκινήσουν μὲ ψεύτικους συναισθηματισμούς, ἀπήντησε: «Γιατί διχασμός Ῥέ σεῖς; Μήπως εἶσθε ἐσεῖς τά αὐτιά, ἡ μύτη, ἡ οὐρά, τά πόδια ἤ οἱ τρίχες μου καί δέν τό ξέρω; Οὔτε σάρκα ἐκ τῆς σαρκός μου εἶσθε, γιὰ νὰ ὑπάρχῃ διχασμός, οὔτε δικά μου μέλη! Τσιμπούρια εἶσθε μαλακισμένα!».

Σχέδιο: Μελάνι-χαρτί
Γεράσιμος Γ. Γερολυμᾶτος

ἐπιμέλεια κειμένου Φιλονόη καὶ Φίλοι

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply