Ἀποφασίσαμε λόγῳ τῆς καθαρᾶς δευτέρας νὰ προβοῦμε εἰς κάθαρσιν ἀμαρτωλῶν καὶ μιαρῶν ἀτόμων.
Ἀφορίζομεν ὅλους τοὺς Ἀγνώμονας.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Γκολέμης Τᾶσος
Καλὲς Ἀπόκριες
Καλὲς Ἀπόκριες.! Συνέχεια
Περὶ προελεύσεως τῶν κακῶν. (ἀναδημοσίευσις)
Περὶ προελεύσεως τῶν κακῶν.
Εἰς τὸ πρόβλημα τοῦτο, τεθὲν ἤδη ὑπὸ τοῦ Ἰαμβλίχου, ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὴν διατριβὴν του «Περὶ τοῦ πόθεν τὰ κακά» σήμερον ἀπολεσθεῖσαν» Τόσον δι᾿ἐκεῖνον, ὅσον καὶ διὰ τὸν Ἰάμβλιχον, ὁ Κόσμος, καλὸς καὶ ἀγαθὸς, εἶναι τὸ προϊὸν ἑνὸς ἀγαθοεργοῦ Δημιουργοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ ὕπαρξις τῶν κακῶν δὲν δύναται ν᾿ἀποδοθῇ. Συνέχεια
Ἄρτεμις κι Ἀπόλλων. (ἐπανάληψις)
Ἄρτεμις κτείνει δὲ μετ᾿ οὐ πολὺ καὶ Τιτυόν, ὅς ἦν Διὸς υἱὸς καὶ τῇς Ὀρχομενοῦ θυγατρὸς Ἐλάρης, ἥν Ζεύς, ἐπειδὴ συνῆλθε, δείσας Ἥραν ὑπὸ γῆν ἔκρυψε, καὶ τὸν κυοφορηθέντα παῖδα Τιτυόν ὑπερμεγέθη εἰς τὸ φῶς ἀνήγαγεν. Οὗτος ἐρχομένην εἰς Πυθώ Λητῶ θεωρήσας, πόθῳ κατασχεθεῖς ἐπισπᾶται· ἡ δὲ τοὺς παῖδας ἐπικαλεῖται καὶ κατατοξεύουν αὐτόν.
Κολάζεται δὲ καὶ μετὰ θάνατον· γῦπες γὰρ αὐτοῦ τὴν καρδίαν ἐν Ἅιδου ἐσθίουσιν.
Ἀπέκτεινε δὲ Ἀπόλλων καὶ τὸν Ὀλύμπου παῖδα Μαρσύαν. Οὗτος γάρ εὑρὼν αὐλούς, οὕς ἔῤῥιψεν Ἀθηνᾷ διὰ τὸ τὴν ὄψιν αὐτῇς ποιεῖν ἄμορφον, ἦλθεν εἰς ἔριν περὶ μουσικῇς Ἀπόλλωνι.
Ὕμνος εἰς Αφροδίτην
Ὑμνος εἰς Αφροδίτην (Πρόκλος)Ὑμνοῦμεν τὴν πολυώνυμον σειρὰ τῆς Ἀφρογεννήτου καὶ τὴν μεγάλην βασιλικὴν πηγὴν ἐκ τῆς ὁποίας ἀνεβλάστησαν ὅλοι οἱ ἀθάνατοι πτερωτοὶ Ἔρωτες, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μὲν στοχεύουν τὰς ψυχὰς μὲ νοητικὰ βέλη, διὰ νὰ λάβουν αὐταὶ τὰ ἀνυψωτικὰ «κεντρίσματα» τῶν πόθων καὶ ἐὰν ἐπιθυμοῦν νὰ δοῦν τὰς πυροφεγγεῖς αὐλὰς τῆς μητρὸς των.
Οἱ δὲ, ἀκολουθώντας τὰς σωτηρίους βουλὰς καὶ προνοῖας τοῦ πατρὸς, προσπαθοῦν νὰ αὐξήσουν μὲ γεννήσεις τὸν ἄπειρον Κόσμον καὶ ἐγείρουν εἰς τὰς ψυχὰς τὸν πόθον τοῦ ὲπιχθονίου βίου.
Συνέχεια
Οἱ δὲ, ἀκολουθώντας τὰς σωτηρίους βουλὰς καὶ προνοῖας τοῦ πατρὸς, προσπαθοῦν νὰ αὐξήσουν μὲ γεννήσεις τὸν ἄπειρον Κόσμον καὶ ἐγείρουν εἰς τὰς ψυχὰς τὸν πόθον τοῦ ὲπιχθονίου βίου.
Συνέχεια
Λέγει τὸ Δράμα… (ἀναδημοσίευσις)
Λέγει τὸ Δράμα:
Καὶ ὅμως ἑὰν ἠκολούθῃς κατὰ πόδα τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, θὰ τὸν ἤκουες κοπτόμενον εἰς θεωρίας ὑπὲρ τῆς Μεγάλῃς Δημοκρατίας, δι’ ἥς ἕκαστον ὄν ἔχει ἕν σημεῖον ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ νὰ ἴσταται, καὶ ἕν Ζενὶθ εἰς τὸν οὐρανόν, διὰ ν’ ἀτενίζῃ. Ἐρωτῶ: Καὶ δὲν ὑπάρχει Δημοκρατία ἐπὶ τῆς γῆς; Ναί, ὑπάρχει μία, ἀλλὰ καὶ ἐκείνη εἰς μίαν εἰκόνα. Αἱ λοιπαὶ εἶναι τερατώδεις τῆς ἐλευθερίας εἰρωνίαι, ὑπὸ τὸ προσωπεῖον τῶν ὁποίων ὀργιάζουσι Μοναρχικοὶ ὀδόντες, καὶ Συμμορῖες καταξεσχίζοντες πᾶσαν ἐλευθερίαν.
Καὶ εὑρίσκομαι ἀκαριαῖως εἰς μεγάλην Πινακοθήκην, ἔνθα βλέπω κόσμον πολὺν θεωροῦντα εἰκόνα.
Ἄλλοι ἔλεγον:…Τὶ ὡραῖα χρώματα! Τὶ ὡραῖον πλαίσιον! Καὶ ἄλλοι: Τὶί φυσικὸν ἐκεῖνο τὸ βόδιον!
Τὶ ζωηρός ἐκεῖνος ὁ ἀστήρ!
Τὶ φυσικὰ ἐκείνα τὰ ἄχυρα!