Ὁ ἐθνικὸς διχασμὸς καὶ ἡ γαλλικὴ κατοχὴ 1915-1920
τοῦ Χρήστου Δ. Βήττου – Ἐκδότης: Ὄλυμπος
[…] Στὴν παροῦσα μελέτη προσπαθήσαμε νὰ φέρουμε στὸ φῶς μερικὰ σοβαρὰ γεγονότα τοῦ Διχασμοῦ, τὰ ὁποία ἢ δὲν ἦσαν εὐρύτερα γνωστὰ ἢ εἶχαν ἀναφερθῆ πολὺ συνοπτικά, χωρὶς νὰ παρέχουν τὴν δυνατότητα στὸν ἀναγνώστη νὰ σχηματίσῃ σαφὴ καὶ ὁλοκληρωμένη εἰκόνα τῆς πραγματικότητος. Συνέχεια
Εἶναι ἀπορίας ἄξιον τὸ γεγονὸς ποὺ ἔρχομαι σήμερα νὰ σᾶς παρουσιάσω καί, δυστυχῶς μας, εἶναι κι αὐτὸ ἀποσιωποιημένον, ὅπως τόσα καὶ τόσα ἄλλα. Καὶ αὐτὴ ἡ σιωπὴ εἶναι ποὺ μὲ πονηρεύει καὶ μὲ κάνει νὰ ὑποψιάζομαι τὰ χειρότερα… τὰ πολὺ χειρότερα.
Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ἄλλης ἀναρτήσεως θεματολογία…. Συνέχεια
…κι ἄλλα χαριτωμένα!
Ἔχω λοιπὸν ἕναν ἐξάδελφο τῆς μητέρας μου ποὺ τὸν ἀποκαλοῦμε «Βασίλω», ξεχνώντας συχνὰ πυκνὰ τὸ πραγματικό του ὄνομα.
Τὸ «Βασίλω» τοῦ θείου μου προέρχεται ἀπὸ τὴν συμπεριφορά του καὶ βασίζεται στὸ «ὅπου γάμος καὶ χαρὰ ἡ Βασίλω πρώτη». Κοινῶς, ὅπου γάμος, γλέντι, διασκέδασις, παρέα, χορός, κρασοκατάνυξις, οὐζοκατάνυξις, τσιπουροκατάνυξις, γκομενοκατάνυξις ἡ …«Βασίλω» μας πρώτη καὶ μὲ διαφορά. Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἁπλῶς ἀκολουθοῦν τὴν …«Βασίλω» μας, ἐὰν θέλουν νὰ περάσουν καλά. Συνέχεια
Οὐδέποτε ὑπῆρξα ὁπαδὸς «Θεωριῶν Συνωμοσίας» ἀλλά, δυστυχῶς, πολλὲς φορὲς ἀπεδείχθη, ἐκ τῶν πραγμάτων, ὅτι εἶχα λάθος.
Πρόσφατα παρετήρησα μίαν ἔξαρση ἀπὸ πλευρᾶς δημοσιογράφων καὶ δημοσιογραφίσκων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἀριστερᾶς, νὰ προπαγανδίζῃ, μὲ ἕναν ἐξόφθαλμα ἔντονα τρόπο, τὴν «Ἡμέρα τῆς ἀποχωρήσεως τῶν Γερμανῶν» ἀπὸ τὴν Ἀθῆνα τὴν 12η Ὀκτωβρίου 1944 καὶ μέχρι τὶς ἐπόμενες ἡμέρες ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπο κατεχομένη Ἑλλάδα – πλὴν Κρήτης – μετὰ ἀπὸ 1264 ἡμέρες Κατοχῆς. Συνέχεια
Σύμφωνα μὲ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ὑπῆρξε ὁ σπουδαιότερος ἐπιτελικὸς ἀξιωματικός, ποὺ διέθετε ὁ ἑλληνικὸς στρατός.
Ἡ ἔκθεσίς του γιὰ τὴν ἐκστρατεία τῆς Καλλιπόλεως ὑπῆρξε πιστὴ περιγραφὴ τῆς ἀνθρωποσφαγῆς, ποὺ ὑπέστησαν τὰ συμμαχικὰ στρατεύματα κυρίως τῶν Anzac τὸ 1915. Συνέχεια
Πατριῶτες…
Σήμερα, θέλουμε δὲν θέλουμε, εἶναι μία μεγάλη Ἑορτή.
Δὲν εἶναι μία Ἑορτὴ γιὰ τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ τόσο, ὅσο γιὰ κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερον. Πάρα πάρα πολὺ μεγαλύτερον.
Ναί, ὁ Μεταξᾶς εἶπε τὸ «Ὄχι». Ὅμως ὁ Μεταξᾶς ἐγνώριζε ἀπὸ τὸ 1936 (καταγραφὴ στὸ προσωπικό του ἡμερολόγιον) καὶ τὸν ἐρχομὸ τοῦ πολέμου, ἀλλὰ καὶ τὴν κατάληξίν του. Σημείωνε δὲ ἐπὶ πλέον τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1936 πὼς τελικῶς, μετὰ τὸ πέρας τοῦ πολέμου αὐτοῦ, τὸ μόνον ποὺ θὰ λάβουμε ὡς χώρα γιὰ τὶς ἐπερχόμενες -καὶ πρὸ ἀποφασισμένες- θυσίες μας εἶναι ἡ Δωδεκάνησος. Γιὰ αὐτὸ ἄλλως τὲ καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος, γιὰ τρίτη φορὰ ἀπελευθερωθείσα μέσα σὲ μερικὲς δεκαετίες, κατέληξε …«μῆλον τῆς ἔριδος», μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Γεώργιος Β΄ νὰ καταντήσῃ στὰ …ἀζήτητα καὶ μὲ …Ἀντιβασιλεία, πιὸ …συμβατὴ στὰ σχέδια τῶν «ἀγαπημένων μας συμμάχων»!!!
