«Ἄκου παλληκάρι μου…
Ψηφίζω ἀπὸ τὸ 1930, μὰ καὶ ἡ οἰκογένειά μου ὅλη, φανατικοὶ λαϊκοί. Ἐγὼ νέος τότε 22 ἐτῶν τὴν ἔψαχνα, ἐκ τῶν πραγμάτων. Ἤμουν ἀντιβενιζελικός, ἀλλὰ δὲν μοῦ ἄρεσαν τὰ φέουδα οἱ Τσαλδάρηδες καὶ οἱ Θεοτόκηδες, οἱ Μαυρομιχαλαῖοι καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ συναπάντημα. Συνέχεια
Ἰωάννης Τσαγγαρίδης: (1887 – 1939)
Υἱὸς τοῦ Χριστοφῆ Τσαγγαρίδου ἀπὸ τὴν Λάπηθο Κερύνειας.
Τὸ 1904 πηγαίνει στὴν Ἀθήνα καὶ ἀρχίζει σπουδὲς χημείας τὶς ὁποῖες ἐγκαταλείπει καὶ κατατάσσεται ἐθελοντὴς στὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα. Συνέχεια
Λές, γιὰ παράδειγμα, ἑλληνισμός, ἀλλὰ δὲν ἀντιλαμβάνεσαι πὼς περιορίζεις, στὰ ὅρια τῆς ἀνυπαρξίας, τὴν Ἑλλάδα.
Μὰ ἔτσι μᾶς ἐκπαίδευσαν νὰ λέμε καὶ ἔτσι λέμε, δίχως νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Ἑλλάδος καταντήσαμε ἐμεῖς.
Λὲς ἐθνικισμὸς καὶ περιορίζεις τὴν ἐννοίαν τοῦ Ἔθνους σὲ κάτι τόσο μικρό, ποὺ εὔκολα ἐλέγχεται ἀπὸ τοὺς ἐπαγγελματίες τοῦ εἴδους. Κι ἔτσι ἔχουμε ὑπευθύνους γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ τῆς διασπορᾶς, ποὺ ἐπιτυγχάνουν, διαχρονικῶς, νὰ ἐξαφανίζουν ἀπὸ προσώπου γῆς τοὺς Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς. Συνέχεια
Τὸ ἐρώτημα ποὺ μὲ ἀπασχολεῖ στὴν 28η Ὀκτωβρίου, κάθε χρόνο, εἶναι ἂν καὶ μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἀποφευχθῆ ἡ ἐμπλοκὴ τῆς Ἑλλάδος στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μὲ ὅλα τὰ συνεπακόλουθά του: Κατοχή, ΕΑΜοκρατία, ἐμφύλιος. Ἂν ὄχι συνολικά, νὰ εἶχε ἀποφευχθῆ ἔστω ὁ ἑλληνογερμανικὸς πόλεμος τοῦ ’41.
Στὴν ἀνακοίνωσή του πρὸς τοὺς δημοσιογράφους τοῦ ἀθηναϊκοὺ Τύπου, στὶς 30 Ὀκτωβρίου 1940, ὁ Μεταξᾶς παρέχει ἐκτεταμένες διευκρινίσεις. Ὁμολογεῖ ὅτι βολιδοσκόπησε τὸ Βερολίνο, μὲ τὸ ἐρώτημα τὶ νὰ κάνῃ γιὰ νὰ μᾶς ἀφήσουν ἡσύχους οἱ Ἰταλοί. Ἡ ἀπάντησις τῆς γερμανικῆς πλευρᾶς ἦταν φυσικὰ ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔπρεπε νὰ προσχωρήσῃ στὴν «Νέα Τάξη» τῆς Εὐρώπης, γεγονὸς ποὺ ἐσήμαινε διευθέτηση ὅλων τῶν ἐκκρεμοτήτων μὲ τοὺς γείτονές της. Συνέχεια
Ἔρχεται ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης καὶ οἱ μπράβοι νυκτερινῶν λεσχῶν, ποὺ συνέπραξαν στὴν δημιουργία τοῦ κόμματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, θὰ προσπαθήσουν νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὸν μεγάλο Ἐκεῖνον Ἕλληνα.
Ἐκτὸς ἀπὸ μπράβοι εἶναι καὶ ἀμόρφωτοι, ἀφοῦ δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἰωάννης Μέταξας μὲ τὴν κήρυξη τῆς πολιτείας του τῆς 4ης Αὐγούστου ἐξεδίωξε χωρὶς καμμία ἀναστολὴ τὰ ἀνάλογα μορφώματα ποὺ γέννησε ὁ μεσοπόλεμος. Συνέχεια
Ἡ «τρέλλα τοῦ Ἀδόλφου» καὶ τὸ «Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἰουδαίων»
Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος
Γιατί ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ μεταθανατίως χαρακτηρίζεται ὡς «τρελλός»; Τὴν ἐν προκειμένῳ ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔδωσε -ποιὸς ἄλλος;- ὁ Γέρος μας τοῦ Μοριᾶ. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ καπετὰν-Θοδωράκης μας Κολοκοτρώνης:
«Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς· τώρα ὁποῦ ἐνικήσαμεν, ὁποῦ ἐτελειώσαμεν μὲ καλὸν τὸν πόλεμόν μας, μακαριζόμεθα, ἐπαινόμεθα·ἐὰν δὲν εὐτυχούσαμε [ὅμως] ἠθέλαμε τρώγει κατάραις, ἀναθέματα» [1].
