Εἶναι ὧρες γιὰ περισυλλογή. Εἶναι ὧρες γιὰ …«ἐνδοσκοπήσεις». Εἶναι ὧρες (αὐτό)-καθάρσεως.
Κι ὄσο αὐτὲς οἱ διεργασίες μᾶς συμβαίνουν (διότι μᾶς συμβαίνουν!!!), τόσο περισσότερο οἱ εἰς βάρος μας πιέσεις αὐξάνονται. Δὲν εἶναι κορόιδα τὰ σαπρόφυτα. Γνωρίζουν θαυμάσια τὸ πότε ἀπειλεῖται ἡ ἐξουσία τους. Πρὸς τοῦτον καὶ τόσες λυσσώδεις πιέσεις καὶ τσιρίδες καὶ κραυγὲς εἰς βάρος μας. Γνωρίζουν αὐτοί, μὰ καιρὸς εἶναι νὰ γνωρίζουμε κι ἐμεῖς… Καὶ γνωρίζουμε…
(Ἴσως ὄχι ἀπαραιτήτως στὸ συνειδητό μας, ἀλλὰ ὑποσυνειδήτως καὶ ἐνστικτωδῶς ἢδη γνωρίζουμε μὰ καὶ ἢδη πράττουμε…!!!)

Λὲς κι ἔχουμε κάποιον ἄλλον δρόμο νὰ διανύσουμε…

Εἴπαμε ὅμως…  Ὅσο οἱ εἰς βάρος μας ἐπιθέσεις θὰ αὐξάνονται, τόσο περισσότερο θὰ ἀποκαλύπτεται ἡ γύμνια τοῦ παγκοσμίου καὶ ἐγχωρίου σαπροφυτισμοῦ, μαζὺ μὲ τὴν ἀδυναμία καὶ τὸν τρόπο τῶν κρατούντων νὰ ἐξακολουθήσουν ὅλο αὐτὸ τὸ ὑβριστικὸ μόρφωμα.
Δὲν …«μασσᾶμε». Ἔχουμε μὲ ἄλλα νὰ ἀσχοληθοῦμε καὶ κάθε φορὰ ποὺ σκορπιζόμεθα μὲ ἀνουσιότητες, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ καταλήγουμε πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι …θύματα!!! Ἐφ’ ὄσον ὅμως κάτι τέτοιο πονᾶ (ἐπὶ τέλους) τόσο ὄσο νὰ μὴ τὸ ἀντέχουμε, εἶναι αὐτονόητον πὼς θὰ πράξουμε (ἐπὶ τέλους) ὄσα χρειάζονται, γιὰ νὰ παύσουμε νὰ πονᾶμε.

Χρειασθήκαμε κάτι λιγότερο ἀπὸ μίαν δεκαετία, ὡς κοινωνία, γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἀκόμη καὶ ἡ σημαία μας εἶναι μία πλαστογραφία τῶν σαπροφύτων, ποὺ δηλώνει, μὲ τὸν πλέον χυδαῖο καὶ ὡμὸ τρόπο, πὼς ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς της ἡ χώρας μας ἦταν ἕνα μικρὸ καὶ ἀπολύτως ἐλεγχόμενον προτεκτοράτο τους.

Πίσω ἀπὸ κάθε σταγόνα Ἑλληνικοῦ αἵματος, ἕνας Rothschild!!!

Ναί, πράγματι, ἐπιτύχαμε, σὲ μεγάλο τμῆμα μας, ὡς κοινωνία νὰ κατανοήσουμε πὼς γιὰ δύο αἰῶνες (τοὐλάχιστον) παραμέναμε ἁπλῶς …ὑπνωτισμένοι, ἐλπίζοντες (ἴσως) πὼς κάτι θὰ ἄλλαζε. Δὲν ἄλλαξε καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξη. Τὸ κατανοήσαμε καὶ οἱ ἐλπίδες μας, ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην, καταῤῥέουν, ὄχι μόνον γιὰ νὰ θωρακίσουν τὶς νέες μας διαπιστώσεις γιὰ τὸ εἶδος τῆς πραγματικότητός μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν (ἐπὶ τέλους) νὰ προβληματισθοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀποτινάξουμε ὁριστικῶς τὰ σαπρόφυτα ἀπὸ τὶς ζωές μας. Ὅσο λοιπὸν κι ἐὰν διστάζουμε, ὄσο κι ἐὰν τρομοκρατούμεθα γιὰ τὴν ἀνάγκη ἀναλήψεως τῆς εὐθύνης, ὅσο κι ἐὰν ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ μέλλον μας, οἱ προβληματισμοί μας πολλαπλασιάζονται, πολλαπλασιάζοντας καὶ τὰ ἀδιέξοδά μας. Κοινός μας τόπος γίνεται πλέον ἡ διαπίστωσις πὼς θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ «ξεβρακωθοῦμε» ἀπὸ κάθε εἴδους πλαστὴ ἐλπίδα, γιὰ νὰ πατήσουμε μόνοι μας στὰ πόδια μας.
Δὲν μᾶς ἀρέσει, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καὶ περίπτωσις νὰ τὸ ἀποφύγουμε πλέον.

Χρειασθήκαμε ἐπίσης κάτι λιγότερο ἀπὸ μίαν δεκαετία γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε, στὴν πλειοψηφία μας, πὼς δὲν ὑπῆρξε, δὲν ὑπάρχει καὶ δὲν θὰ ὑπάρξη ἑνωτικὴ κίνησις τέτοια, ποὺ ἀφ΄ ἑνός, λόγῳ τοῦ ὑπάρχοντος, «νομικοῦ πλαισίου», (ἀποδεδειγμένα καὶ) «ὑποχρεωτικῶς» θὰ πατᾷ ἐπάνω στὶς οἰκονομικό-πολιτικὲς «γραμμὲς» τῶν σαπροφύτων (βλέπε καὶ σοσιαλισμὸ κάθε ἐκδοχῆς) καί, ἀφ΄ ἑτέρου θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιηθῇ, ἀκόμη καὶ μακροπρόθεσμα, ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ ἐμᾶς καὶ πρὸς ὄφελός μας.

Ψηφίζουμε μόνον «χρέος» καὶ (διαφορετικοὺς – κατ’ ὄνομα) δεσμοφύλακες…

Ψηφίζεις ὅ,τι ἄλλο καὶ καταλήγεις (πάλι!!!) μὲ μΠατΣοΚ!!!

Ψυχασθένεια κομμουνιστική…

Χρειασθήκαμε ἐπίσης κάτι λιγότερο ἀπὸ μίαν δεκαετία, στὴν πλειοψηφία μας, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ διαφθορά, ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἡ ἀσυδοσία ἐκτὸς ἀπὸ διαιωνιζόμενες, θὰ παραμένουν ἐσαεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν …«σφαίρα ἐνδιαφερόντων» κάθε «ἐθνοσωτῆρος, καθ΄ ὅσον ἂλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, διαρκῶς μᾶς ἐπιβεβαιώνουν πὼς ἐνδιαφέρονται πρῶτα καὶ κύρια μόνον γιὰ τὴν …«κουτάλα» καὶ οὐδόλως γιὰ τὶς ἀναγκαῖες ἐπανεκκινήσεις ὄλων τῶν κρατικῶν, κοινωνικῶν καὶ οἰκονομικῶν δομῶν μας. (Ἀφήνω, γιὰ τὴν ὤρα ἔξω τὸ ἦθος, τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἀναγκαῖον!!!)

Ὅλοι αὐτοὶ φυσικὰ θέλουν, στὴν πραγματικότητα, νὰ «πατήσουν» ἐπάνω σὲ ὑπάρχοντα κατεστημένα καὶ συστήματα, γιὰ νὰ «ἐξουσιοδοτηθοῦν» νὰ μᾶς «διαχειρισθοῦν», ἀλλὰ οὐδέποτε νὰ ἀλλάξουν κάτι στὶς ῥίζες του, γιὰ νὰ συμβάλουν, μὲ τὴν ἀτομική τους «σφραγίδα», στὸ νὰ ἀποκοποῦμε ὁριστικῶς καὶ ἀνεπιστρεπτὶ ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς αὐτό-παγιδεύσεις. Ὄλοι αὐτοί, οἱ γνωστοὶ καὶ λιγότερο γνωστοὶ «ἐθνοσωτῆρες», ἕνα ἐπιδιώκουν: νὰ γίνουν …χαλίφηδες στὴν θέσιν τοῦ χαλίφου κι ὄχι νὰ κτίσουν ἀπὸ τὸ μηδὲν τὰ πάντα. Ἐξουσία καὶ χρῆμα ἐπιζητοῦν. Ὄχι κάτι ἄλλο. (Καί, ἐμεῖς, ὅλοι, ἀκόμη καὶ οἱ …χειροκροτητές τους, τὸ γνωρίζουμε…!!!)

Ὅμως…
Δέν μᾶς ἀρκοῦν ἤδη ὅλα αὐτά, τὰ πολλλὰ καὶ σπουδαία, πού ἔχουμε ἀντιληφθῆ, ὡς ἄτομα ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνίες, γιά νά ἀποφασίσουμε πὼς οἱ ἐπιλογές μας ἦσαν λάθος. Δὲν ἐμπιστευόμεθα ἀκόμη, τὰ «σημάδια» ποὺ μᾶς διαβεβαιώνουν γιὰ τὸ ἀπόλυτο ἀδιέξοδον αὐτοῦ μηχανισμοῦ καὶ τοῦ τρόπου «ἐλέγχου μας» καὶ ὑποταγῆς μας. Δὲν θέλουμε ἀκόμη, καταληκτικῶς, νὰ συνειδητοποιήσουμε ὁριστικῶς  πὼς ἦσαν ὅλα ὄσα πιστεύαμε λάθος, Δέν μᾶς ἀρκεῖ πού διαρκῶς διαψευόμεθα… Δέν μᾶς ἀρκεῖ ποὺ βουλιάζουμε ὡς λαός, ὅλο καί βαθύτερα στόν βοῦρκο τῆς αὐτοχειρίας… Θέλουμε νὰ βιώσουμε τὸ τέλμα τοῦ …βούρκου, τελείως καὶ ἀπολύτως γιὰ νὰ …πιστεύσουμε (ἰδίοις ὅμμασι) πὼς …βάλαμε τὰ χεράκια μας καὶ βγάλαμε τὰ ματάκια μας καὶ πὼς μόνον μόνοι μας θὰ ἐπιτύχουμε, ἐὰν ἐπιτύχουμε, νὰ ἐξέλθουμε αὐτῆς τῆς αὐτοκαταστροφικῆς μας πορείας!!!

Ὄχι, δὲν μᾶς ἀρκοῦν, ἀκόμη ὄλα αὐτά, ἂν καὶ γνωρίζουμε. Ὅλοι γνωρίζουμε, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὸ ὁμολογοῦμε ἢ τὸ παραδεχόμεθα -ἔστᾦ καὶ  μόνον- στοὺς ἑαυτούς μας. Κι ἄν τί, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ ἀντικρύσουμε μὲ θάῤῤος κατάματα τὴν στυγνὴ πραγματικότητα, ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα, κλεινόμεθα στοὺς ἑαυτούς μας καὶ συμπεριφερόμεθα ὡς …ἐξωγήινοι. Ἀστειότητες…

Δέν μᾶς ἀρκοῦν ἤδη ὅλα αὐτὰ ποὺ πάθαμε. Προφανῶς, κατὰ πῶς ἀποδεικνύεται, μᾶλλον δυνάμεθα νὰ ἀνθέξουμε πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὄσα ὑποψιαζόμεθα πὼς μᾶς ἀπειλοῦν.
Δὲν εἶναι κακό, ἀλλὰ ὄσο ἀρνούμεθα νὰ ἀποδεκτοῦμε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, τόσο περισσότερο ὀδυνηρὴ θὰ εἶναι, γιὰ ἐμᾶς, ἡ διαδικασία ἐπανεκκινήσεώς μας.

Συνεπῶς; Θεωρητικῶς καὶ μόνον θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε, ὡς κοινωνία, στὸ μεγαλύτερό μας τμῆμα ἀφυπνισθῆ τόσο, ὅσο νὰ ἀποκλείεται νέα ἐπέλασις «ἐθνοσωτήρων» καὶ λοιπῶν ἐργολάβων τῆς διαπλοκῆς. Ὅμως ὄχι μόνον δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ἀλλὰ διαπιστώνουμε πὼς ἁπλῶς ἀνακυκλώνονται οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι, μὲ ἄλλα …ὀνόματα, γιὰ νὰ ἐπαναλάβουν τὰ ὅμοια -ἢ καὶ τὰ ἀκόμη χειρότερα- ἐνᾦ διαρκῶς μᾶς ὁδηγοῦν σὲ νέες ἐκπτώσεις καὶ σὲ νέες περιπέτειες. Κι αὐτὰ ὅλα, τελικῶς, ἂν καὶ συνιστοῦν ἀφορμὴ καὶ αἰτία ἐνεργοποιήσεώς μας, ἐν τούτοις (πάλι καὶ πάλι) μᾶς ἐπαναφέρουν στὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν …ἀναμονή!!!

Θὰ μπορούσαμε γιὰ ὧρες νὰ συζητᾶμε λοιπὸν γιὰ τὶς τόσες καὶ τόσες μας διαπιστώσεις, ἀλλὰ δὲν νομίζω πὼς ἔχει πλέον καὶ  τόση σημασία. Σημασία ἔχει πώς, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ κληθοῦμε νὰ δράσουμε ὅλοι μας, ὄχι ἀπαραιτήτως συντονισμένα, πρὸ κειμένου νὰ διεκδικήσουμε (τὸ διόλου πλέον αὐτονόητον!!!) δικαίωμα ἐπιβιώσεως.
Συνεπῶς, κατ’ ἐμέ, ἐφ΄ ὅσον ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία εἶναι μονόδρομος, ὅσο κι ἐὰν ἀρνούμεθα νὰ τὴν ἀποδεκτοῦμε, ὅσο κι ἐὰν τὴν ἀντιμαχόμεθα, ὅσο κι ἐὰν ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὰ ὄσα ἠ Ἀνάγκη μᾶς ὑποδεικνύει, τόσο ἰσχυρότερα θὰ εἶναι τὰ πλήγματα ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὴν (ἐθελουσία) νάρκη μας καὶ νὰ πολεμήσουμε. 

Δέν μᾶς ἀρέσει;
Δὲν πειράζει… Καλὰ κάνουμε καὶ δὲν μᾶς ἀρέσει, ἐφ΄ ὄσον συχνότατα ἀποδεικνύεται πὼς ὄλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ξεβολεύουν καὶ μᾶς ταλιπωροῦν εἶναι συνήθως κι αὐτὰ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς διασφαλίσουν κάποιες πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Ἡ ἀλλοιωμένη μας ἀντίληψις, ἡ ἐξ αὐτῆς συνεπαγομένη μαλθακότης καί, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις, οἱ γελοῖοι φόβοι μας, τὸ μόνον ποὺ μᾶς προσδίδουν εἶναι περισσότερα βαρίδια γιὰ νὰ …βουλιάξουμε ταχύτερα.

Ἄρα; Τί κάνουμε;
Πάντως ὄχι ὄ,τι κάναμε ἔως τώρα.
Γιὰ ἀρχή, σήμερα, ἁπλῶς σηκώνουμε στοὺς ἐξῶστες μας τὴν σημαία.

Ναί, ναί, πρόκειται γιὰ τοκογλυφικὸ σύμβολον… Ναί, ναί, πρόκειται γιὰ στοχοποιημένον -ἐκ τῶν νεταξικῶν στρατευμάτων- σύμβολον… Ναί, ναί, πρόκειται γιὰ γελοιοποιημένον ἐκ τῶν χρυσαυγούλων σύμβολον…
…ἀλλά, πρόκειται ἐπίσης καὶ γιὰ τὸ μοναδικό μας κοινὸ σύμβολον.
Θὰ μπορούσαμε βέβαια νὰ ἀνατρέξουμε σὲ ἀμέτρητες ἱστορικὲς ἀποδείξεις ποὺ θἀ ἐπιβεβαιώσουν ἢ θὰ …ἀποδομήσουν τὶς ὁποίες ἀπόψεις μας.
Ἠ ἀλήθεια ὅμως εἶναι πώς, ἐπὶ τοῦ παρόντος (καὶ μόνον!!!, τὸ τονίζω αὐτό!!!), αὐτὰ ὅλα εἶναι ἀπολύτως …δευτερεύοντα καὶ περιττὰ (!!!), ἐφ’ ὄσον θὰ μείνουμε μὲ τὸ δάκτυλο τεντωμένο ποὺ θὰ δεικνύη τὸ …«δένδρο» κι ὄχι τὸ «δάσος.
Κι ἐμεῖς αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἀπαιτεῖται νὰ ἑστιάσουμε στὸ …«δάσος».

Εἶναι λοιπὸν βολικὲς οἱ αὐτό-παγιδεύσεις μας ἀλλά, δυστυχῶς μας, πάντα τίθενται στὴν ὑπηρεσία τῶν …ἐμπνευστῶν τους.Ἔτσι κι ἀλλοιῶς αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐνώνουν χρειαζόμεθα πλέον… Ὅλα τὰ ἄλλα, ἔνα πρὸς ἔνα, ἁπλῶς καταῤῤέουν, ἀποδεικνύοντάς μας πὼς ἔχουμε μίαν καὶ μόνον ἐπιλογή: νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, ἀναζητῶντας καὶ ὑπερασπιζόμενοι τὰ κοινά μας καὶ μόνον, ἀγνοῶντας ὅσα μᾶς (διά)-φθείρουν ἢ μᾶς καθησυχάζουν ἢ μᾶς παγιδεύουν….

Ἂς ἀφήσουμε λοιπόν, γιὰ τὴν ὤρα, προβληματισμοὺς τοῦ τύπου «ἐὰν αὐτὴ ἡ σημαία μᾶς ἐκπροσωπῇ» ἢ ὄχι, ἢ περὶ τοῦ ἐὰν «χρειαζόμεθα κάποιαν σημαία ὡς σύμβολον» ἢ ἀκόμη καὶ τὰ περὶ τοῦ «ἐδῶ ποὺ φθάσαμε τί νά τήν κάνουμε τήν σημαία;»…
Καταντοῦν ἀνούσιες ἡττοπαθεῖς παραδοχὲς κι αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως περιττὸ στὶς ἡμέρες μας..

Ὀφείλουμε πλέον κάθε στιγμή μας νὰ τὴν ζοῦμε καὶ σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία μας ἀλλὰ καὶ σὰν νὰ εἴμαστε …ὑπέρ-αἰωνόβιοι. Εἶναι μία ὑποχρεωτικὴ κατάστασις, ποὺ πρέπει αὐτοβούλως νὰ ἐπιλέξουμε γιὰ νὰ μᾶς χαρακτηρίζῃ. Εἶναι μία κατάστασις ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει καὶ νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὶς ὁποῖες παραδοξασίες μας ἀλλὰ καὶ νὰ δροῦμε σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῆ αὔριο. Εἶναι ἔνας μηχανισμὸς ἐνστικτώδης, πανανθρώπινος καὶ ἀναγκαῖος.
Εἶναι τελικῶς μία κατάστασις τέτοια, ποὺ μόνοι μας θὰ ἐπιλέξουμε νὰ εἰσέλθοῦμε, μὴ ἐλπίζοντες πὼς θὰ ξυπνήσουμε μίαν ἡμέρα …μετουσιωμένοι.

Χρωστᾶμε σὲ ἐμᾶς, στὰ παιδιά μας, μὰ καὶ σὲ ὄλες τὶς ἐπερχόμενες γενεές, νὰ προετοιμασθοῦμε τόσο, ὅσο νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀκυρώσουμε κάθε εἴδους πλάνη μας, συνειδητοποιῶντας πὼς θὰ «κουνήσουμε τὴν χείρα μας» γιὰ νὰ …«προστρέξῃ ἡ Ἀθηνᾶ»..
Κι αὐτό, γιὰ νὰ συμβῇ, δὲν θὰ μᾶς προκύψη ἀπὸ …ἐπιφοιτήσεις, ἀλλὰ ἀπὸ ἀποφάσεις.

Σήμερα (ἐπισήμως) ξεκινοῦν οἱ ἑορτασμοὶ τοῦ «Ὄχι».
Δὲν τιμοῦμε τὸν Μεταξᾶ (ποὺ ναί, αὐτὸς τὸ εἶπε, γιὰ τοὺς δικούς του λόγους), ἐκτὸς ἐὰν ἔτσι ἀρεσκόμεθα.
Δὲν τιμοῦμε τὴν ἀρχὴ τοῦ πολέμου, ἀλλὰ τὴν συστράτευσίν μας μὲ ἔναν (ἐπίσης …φορεμένο) ἡγέτη, καθὼς καὶ τὴν ἀποφασιστικότητά μας, ὡς λαοῦ, νὰ ἀνθέξουμε κάθε εἴδους ταλαιπωρία, γιὰ νὰ ἀποτινάξουμε τὸν κάθε εἴδους (ὁρατὸ ἢ μὴ) δυνάστη μας.
Δὲν τιμοῦμε τελικῶς τὴν (κάθε εἴδους) νίκη ἢ ἧττα ποὺ φάγαμε, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ διαφορετικό, ποὺ ὀφείλουμε ὡς ἄτομα καὶ ὡς λαὸς νὰ ὑπηρετοῦμε διαρκῶς καὶ τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ ἔμφυτός μας ἀνάγκη γιὰ Ἐλευθερία.
Τὸ ἐὰν κάποιοι, ξανὰ καὶ ξανά, ἐπέτυχαν νὰ μᾶς παραπλανήσουν ἀναφορικῶς μὲ τὸ μέγεθος καὶ τὴν ἔκτασιν αὐτῆς τῆς Ἐλευθερίας, δὲν συνιστᾶ ἀπαραιτήτως ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀποποιηθοῦμε αὐτὴν τὴν παναρχαία ἀνάγκη μας, ἀλλὰ συνιστᾶ εὐκαιρία γιὰ μαθήματα τέτοια, ποὺ θὰ ἀποτρέψουν στὸ μέλλον παρόμοιες παγιδεύσεις μας ἢ καὶ σκέτο ἀπειλές.

Θὰ μπορούσαμε λοιπὸν γιὰ ὧρες νὰ συζητᾶμε περὶ πολλῶν. Ἐφ΄ ὅσον ὅμως καὶ «κουτσὲς» ἀντιλήψεις ἔχουμε καὶ «κουτσὲς» διαισθήσεις καὶ «κουτσὲς» ἰδεοληψίες καὶ «κουτσὰ» ὀράματα καὶ «κουτσὲς» ἀγκυλώσεις ἀλλὰ καὶ «κουτσοὺς  ἐφησυχασμούς, ἂς μὴ καταπιασθοῦμε μὲ τὸ πόσο …«κουτσοὶ» καταντήσαμε, ἀλλὰ ἂς ἀρκεσθοῦμε, γιὰ τὴν ὤρα, στὸ πῶς θὰ παρεμείνουμε ὄρθιοι, πιασμένοι ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ «κουτσά» μας σύμβολα, πρὸ κειμένου νὰ ἔχουμε κάπου νὰ πατήσουμε, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε, ἔστᾦ καὶ …κουτσοί.
Τὰ ὑπόλοιπα, οὔτως ἢ ἄλλως, ἔπονται.  

Φιλονόη