Πατριῶτες…
Σήμερα, θέλουμε δὲν θέλουμε, εἶναι μία μεγάλη Ἑορτή.
Δὲν εἶναι μία Ἑορτὴ γιὰ τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ τόσο, ὅσο γιὰ κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερον. Πάρα πάρα πολὺ μεγαλύτερον.

Ναί, ὁ Μεταξᾶς εἶπε τὸ «Ὄχι». Ὅμως ὁ Μεταξᾶς ἐγνώριζε ἀπὸ τὸ 1936 (καταγραφὴ στὸ προσωπικό του ἡμερολόγιον) καὶ τὸν ἐρχομὸ τοῦ πολέμου, ἀλλὰ καὶ τὴν κατάληξίν του. Σημείωνε δὲ ἐπὶ πλέον τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1936 πὼς τελικῶς, μετὰ τὸ πέρας τοῦ πολέμου αὐτοῦ, τὸ μόνον ποὺ θὰ λάβουμε ὡς χώρα γιὰ τὶς ἐπερχόμενες -καὶ πρὸ ἀποφασισμένες- θυσίες μας εἶναι ἡ Δωδεκάνησος. Γιὰ αὐτὸ ἄλλως τὲ καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος, γιὰ τρίτη φορὰ ἀπελευθερωθείσα μέσα σὲ μερικὲς δεκαετίες, κατέληξε …«μῆλον τῆς ἔριδος», μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Γεώργιος Β΄ νὰ καταντήσῃ στὰ …ἀζήτητα καὶ μὲ …Ἀντιβασιλεία, πιὸ …συμβατὴ στὰ σχέδια τῶν «ἀγαπημένων μας συμμάχων»!!!

Ἰταλικὴ συμμετοχὴ στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθ΄ ὑπόδειξιν τῆς …Ἀγγλίας!!!

Ὁ Μεταξᾶς εἶναι σημεῖον συγκρούσεως καὶ διαφωνιῶν. Εἶναι «κόκκινο πανί».
Προσωπικῶς τὸν τιμῶ γιατὶ ἐξεστόμισε τὸ «Ὄχι», ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἦταν ἢ ὄχι γνώστης τῶν παρασκηνίων ποὺ ὁδήγησαν τὴν Ἰταλία στὰ σύνορά μας. (Ποὺ ἦταν γνώστης…!!!)
Γι’ αὐτό, σήμερα, ποὺ μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν Ἱστορία διαφορετικά, πληρέστερα καὶ περισσότερο ἀποστασιοποιημένα, ἡ ἐν λόγῳ λεπτομέρεια εἶναι «δίκοπον μαχαίρι», ἐφ΄ ὅσον κάθε στιγμὴ θὰ μᾶς βασανίζῃ τὸ ἐρώτημα τοῦ τὶ θὰ συνέβαινε ἐὰν δὲν εἰσερχόμεθα σὲ ἐκεῖνον τὸν πόλεμο. Ὅμως ἐκεῖνον τὸν πόλεμο δὲν τὸν ἀπεφάσισε ὁ Μεταξᾶς. Στὰ γνωστὰ συνέδριά τους, τῶν σκοτεινῶν στοῶν, τοῦ τὸ ἀνεκοίνωσαν καί, ὑποθέτω, μὴ ἔχοντας ἄλλην ἐπιλογή, ἐπέστρεψε γιὰ νὰ προετοιμάσῃ τὴν χώρα ἀναλόγως. Ἐὰν ἐπέλεγε νὰ μὴν λάβῃ μέρος στὸ παιχνίδι, προετοιμάζοντας τὴν χώρα γιὰ πόλεμο, πολὺ πιθανὸν νὰ τὸν …ἀντικαθιστοῦσαν, μὲ μίαν …«αὐθόρμητο» ἐπανάστασιν ἢ μὲ ἕναν …ξαφνικὸ θάνατο. Στὴν ἐξαιρετικὰ σπανία περίπτωσιν ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ παραμείνῃ στὴν Ἀρχὴ τῆς χώρας, φυσικὰ δὲν θὰ εἴχαμε ἐπιφορτισθῇ μὲ τὰ χρέη τῶν δανεισμῶν γιὰ τοὺς ἐξοπλισμούς, ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ ἔπαυαν οἱ πληρωμές, τῶν ἔως τότε «χρεῶν», πρὸς τοὺς τοκογλύφους. Ἁπλῶς θὰ ἀκούγαμε ἀπὸ τὰ χείλη του ἕνα ἀκόμη, ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες παρόμοια «ναί», ποὺ ἐπανέλαβαν κι ἐπαναλαμβάνουν ὅλοι οἱ ὁμόλογοί του σὲ αὐτὴν τὴν χώρα, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς της.
«Ναί» στοὺς Ἰταλοὺς (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Γερμανοὺς (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς ῥωσσο-σοβιετικοὺς (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Ἄγγλους (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Ἀμερικανοὺς (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Τούρκους (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Ἀλβανοὺς (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Σλαύους (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
«Ναί» στοὺς Βουλγάρους (ἐλεγχομένους ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους τύπου Rothschild)…
Γεμίσαμε «ναιναίκους» ἀλλὰ δὲν χορτάσαμε. Θέλουμε κι ἄλλους…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, σήμερα, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ «ναί», ἀλλὰ τὸ σὲ ποιὸν θὰ τὸ ποῦν οἱ «ἡγέτες» μας.

Ἐάν λοιπόν δέν ἐτίθετο θέμα «ὄχι» ἀλλά «ναί» τί θά ἀντιμετωπίζαμε;
Θά πληρώναμε μήπως μικρότερο τίμημα; Θά θυσιάζαμε κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό αἷμα; Θά θρηνούσαμε λιγότερα θύματα; Θά ἦταν πιό ἀνεκτός κι ἀνώδυνος ὁ …πόνος; Θά ὑποφέραμε μικρότερα κακά καί λεηλασίες; Θά ἤμασταν πιό ὑπερήφανοι;
Ἤ μήπως θά μᾶς ἐπέτρεπαν νά μετατραποῦμε σέ …ἀπόλεμη (ἀλλὰ καλὰ φυλασσομένη) Ἐλβετία;
Θά βιώναμε μικρότερες σέ ἀριθμό προδοσίες; Ἤ μήπως θά περνούσαμε αὐτά πού περάσαμε στό πολλαπλάσιο;
Ποιός καλοθελητής θά ἀπαντήσῃ;
Ποιός μπορεῖ νά γράψῃ τήν Ἱστορία μέ τά «ἐάν»;

Ὁ Μεταξᾶς, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει, μᾶς ἔδωσε μίαν εὐκαιρία γιὰ νὰ πολεμήσουμε καὶ νὰ ἀνατρέψουμε κάποια, ἐὰν ὄχι ὅλα, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σχεδιάζοντο εἰς βάρος μας. (Τὸ «γιατί» εἴπαμε… ἂς ἐρωτήσουν αὐτοὶ ποὺ γνωρίζουν κόσμο καὶ λαὸ μέσα στὶς σκοτεινές τους στοές, μήπως καὶ διαφωτισθοῦμε κατ΄ ἐλάχιστον, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἀποφασίσουν νὰ μᾶς πληροφορήσουν…!!!)
Κι αὐτὰ ποὺ σχεδιάζοντο εἰς βάρος μας ἦσαν περίπου αὐτὰ ποὺ βιώσαμε, ἴσως καὶ πολλὰ περισσότερα, κατευθυνόμενα, ἐλεγχόμενα καί, ἐπιφανειακῶς, χρηματοδοτούμενα ὅμως ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοκογλύφους, ποὺ ἔσπρωξαν/ἐξηνάγκασαν/ὑπεχρέωσαν τὸν Μεταξᾶ νὰ μᾶς βάλῃ στὸν πόλεμο. Τὸ γιατὶ μᾶς ἐφόρτωσαν καὶ τὸν «ἐμφύλιο» εἶναι ἄλλο ζήτημα, τοῦ ὁποίου οἱ ἀπαντήσεις κρύβονται ἐπίσης στὴν συνοχή μας, ὡς λαοῦ, μά, κυρίως, στὴν Βόρειο Ἤπειρο, ὅπως ἐπίσης καὶ στὸν ἔλεγχο ποὺ τῆς ἀσκεῖ ἡ τοκογλυφο-ἐλεγχομένη Ἀλβανία.
Συνδυαστικά, βάσει τῶν ἀπὸ τότε καὶ μετὰ ἐξελίξεων, μποροῦμε πλέον σήμερα νὰ ἀντιληφθοῦμε ἴσως καλλίτερα καὶ τὸν ῥόλο ποὺ ἔπαιξαν (καὶ παίζουν) ἡ τοκογλυφο-ἐλεγχομένη Σερβία καὶ οἱ τοκογλυφο-ἐλεγχόμενες σοβιετικὲς «δημοκρατίες», μὰ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἡ τοκογλυφο-ἐλεγχομένη Μεγάλη Βρεταννία, μαζὺ μὲ τὴν «μαμά Ἀμερική» (σήμερα… ἐπισήμως.. Παλαιώτερα εἴπαμε, ἡ «μαμὰ Μεγάλη Βρεταννία…!!!).

8 Ἰουνίου 1917. Κατάληψις τῶν Ἰωαννίνων ὑπὸ τῶν Ἰταλῶν καὶ ἡ «γέννησις» τῆς Ἀλβανίας.

Ὁ κόσμος μας εἶναι ἕνας κόσμος αἴματος, ἀδικίας καὶ μίσους.
Ὅλα αὐτὰ καλλιεργοῦνται, τρέφονται, δυναμώνουν, ἀποδυναμώνουν, κορυφώνονται καὶ λοιδωροῦνται ἀναλόγως τῶν σχεδίων ποὺ οἱ τοκογλῦφοι συντάσσουν ἐπὶ χάρτου. Πρόθυμοι ἡγετίσκοι ὑπάρχουν πολλοί, γιὰ νὰ ὑλοποιήσουν τὰ ἐπὶ χάρτου σχέδιά τους, ὅπως φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ πολλὲς δολοφονίες, ἀτυχήματα, ἐγκεφαλικά, «αὐτοκτονίες», καρκίνοι, ἀκόμη κι …ἀμυγδαλίτιδες, ὅταν κάτι τείνῃ νὰ …στραβώσῃ τοὺς ἀρχικοὺς σχεδιασμούς. Καὶ οἱ ἀρχικοὶ σχεδιασμοὶ τῶν τοκογλύφων, ὅσον ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς, ἦσαν ξεκάθαροι: χρειάζονταν τότε τὴν χώρα μας (ἐπισήμως βρέ…!) ὡς ἀνάχωμα, ἀλλὰ ἐπ΄ οὐδενὶ θὰ ἐπέτρεπαν νὰ ἀνασάνουμε κατόπιν τῆς καταστροφῆς. (Τὸ γιατὶ τὸ γνωρίζουν ὅπως εἴπαμε ἤδη αὐτοὶ καὶ ἐκεῖ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ τεθοῦν αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα…!!!) Πρὸς τοῦτον καὶ κάθε πιθανότης Ἑνώσεως τῆς ἀπελευθερωθείσης Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν «μητέρα» Ἑλλάδα ἐπέφερε …τυχαίους καὶ «ἐξυπηρετικούς» θανάτους. Πολλοὺς θανάτους.

Ἐπὶ πλέον τῶν παραπάνω θὰ πρέπῃ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μᾶλλον δὲν ἦσαν ὅλα καλῶς καμωμένα, βάσει τῶν ἀρχικῶν σχεδιασμῶν, ἐφ΄ ὅσον νενικήκαμεν στὴν Ἀλβανία μὲν τοὺς Ἰταλοὺς καὶ τοὺς Ἀλβανούς, ἀλλά, παραλλήλως μὲ τὶς πιέσεις τῆς Γερμανίας, ὁδεύαμε γιὰ μίαν ἀξιοπρεπὴ καὶ ὑπέρ μας συνθηκολόγησιν. Ἀντ’ αὐτοῦ ἐπῆλθε ἕνας «ἐξυπηρετικότατος» θάνατος τοῦ Μεταξᾶ, ποὺ ἐπιπροσθέτως, μετὰ τὴν ἀνάληψιν τῆς πρωθυπουργίας ἀπὸ τὸν τραπεζίτη (τί σύμπτωσις;) Κορυζῆ, ἄνοιξε πλέον τὸν δρόμο τῆς ἄνευ προσχημάτων καὶ προφυλάξεων, ἐγκαταστάσεως τῶν Ἄγγλων μέσα στὸ στράτευμά μας.
Κοινῶς; «Φωνάζαμε» πλέον ἀπὸ μακρυὰ στοὺς Γερμανοὺς νὰ πέσουν ἐπάνω μας, γιὰ νὰ «διορθώσουν» τὰ «ἀτυχήματα» ποὺ ἐπέφερε ἡ τακτικὴ τοῦ Μουσολίνι. Μία τακτικὴ ποὺ καθοδηγεῖτο ἀπροκαλύπτως ἀπὸ τὰ (ἐπισήμως) συμφέροντα τῶν Ἄγγλων τότε, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κρατοῦσαν τὰ κέρδη ἀπὸ τὴν παγκόσμιο αὐτὴν ναυτικὴ αὐτοκρατορία εἰς βάρος τῶν Ἄγγλων.
Μεγάλα μυστικά, μεγάλες γενοκτονίες…

Στὴν πραγματικότητα τὰ ἀδιέξοδα τοῦ Μεταξᾶ, ποὺ ἐτοποθετήθη στὴν Ἀρχὴ τοῦ κράτους, ἦσαν προαποφασισμένα. Ἐὰν δὲν ἐδέχετο αὐτὸς τὴν Ἀρχή, θὰ ἀνελάμβανε κάποιος ἄλλος. Σημασία λοιπὸν δὲν ἔχει τόσο τὸ ὄνομα, ὅσο τὸ «ὄχι». Ἕνα «ὄχι», ποὺ ἦταν μὲν προσχεδιασμένον, ἀλλὰ ποὺ γιὰ ἐμᾶς, ὡς Ἕλληνες, ἦταν μία μεγάλη στιγμή, καθὼς καὶ μία μεγάλη εὐκαιρία. Ἡ μόνη στιγμὴ γιὰ τὴν ὁποίαν ἀξίζει νὰ αἰσθανόμεθα ὑπερήφανοι εἶναι ἀκριβῶς ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ τὸ «ὄχι» τοῦ Μεταξᾶ ἐπανελήφθη, ἀμέτρητες φορές, ἀπὸ τὰ χείλη κάθε συμπατριώτου μας. Κι αὐτὴ ἡ στιγμὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἱερότερές μας στιγμές!!!
Ἕνα «ὄχι» ποὺ ναὶ μὲν ἐξυπηρετοῦσε τὰ σχέδια (ἐπισήμως) τῶν Ἄγγλων, ἀλλὰ πού, ἐφ΄ ὅσον μᾶς ἐνέπλεξαν (πάντα ἐν ἀγνοίᾳ μας) θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ μὴν τὸ υἱοθετήσουμε ἅπαντες.
Ὄχι φυσικὰ διότι εἴμαστε ὡς λαὸς φιλοπόλεμοι, ἀλλὰ γιατί, αὐτοί, οἱ ὅποιοι βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας, εἶναι Ἱεροὶ κι ἀδιαπραγμάτευτοι καὶ ὀφείλουμε, μὲ κάθε τίμημα, νὰ τοὺς προασπίζουμε. Εἶναι δὲ τόσο πιὸ μεγάλη ἀπὸ ἐμᾶς αὐτὴ ἡ Ἀνάγκη, ποὺ ἀκόμη καὶ ὅταν ἀνακαλύπτουμε πὼς μᾶς ἐνέπλεξαν σὲ παγίδες πολιτικο-οἰκονομικές, γωπολιτικὲς ἢ ἀκόμη καὶ πολεμικές, νὰ μποροῦμε νὰ ἐπανατοποθετούμεθα μέν, ἀλλὰ νὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ αἰσθανόμεθα ὑπερήφανοι γιὰ τὶς ἐπιλογὲς Ἀντιστάσεώς μας καὶ Ὑπερασπίσεως τῆς Ἐλευθερίας μας.

Οὔτε θέλω λοιπὸν μὰ οὔτε κι ἀνέχομαι τοὺς κάφρους νὰ τὴν βεβηλώνουν αὐτὴν τὴν ἡμέρα. Θὰ τὸ κάνουν καὶ θὰ τὸ ξανακάνουν, ὅσες φορὲς ἀπαιτηθῇ (ἐκτὸς ἐὰν λάβουν διαφορετικὲς ἐντολές), πρὸ κειμένου νὰ προσβάλουν ὄχι φυσικὰ τὴν μνήμη τοῦ Μεταξᾶ, ἀλλὰ τὴν μνήμη τῶν χιλιάδων νεκρῶν, ποὺ ἔπεσαν στὰ Μέτωπα καὶ στὰ Θυσιαστήρια τῆς Ἐλευθερίας. Θὰ τὸ κάνουν γιὰ νὰ χάσουμε τὶς ἀφετηρίες μας καὶ τὰ πρότυπά μας. Θὰ τὸ κάνουν ἔως ὅτου νὰ ἀμφισβητήσουμε τὴν ἱερότητα αὐτῶν τῶν ἀγώνων. Θὰ τὸ κάνουν διότι εἶναι τόσο ἠλίθιοι, ἐφ΄ ὅσον οὐδέποτε ἔμαθαν νὰ δομοῦν, παρὰ μόνον νὰ γκρεμίζουν.
Μὴν δίδετε σημασία.
Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ διατηροῦμε ζωντανὲς τὶς μνῆμες μας, νὰ τιμοῦμε τοὺς ἥρωές μας, νὰ σεβόμεθα τοὺς νεκρούς μας καί, ἀκόμη καὶ τοὺς Μεταξᾶδες, ποὺ σαφῶς δὲν ἦσαν ἀνεξάρτητοι, ὀφείλουμε νὰ τοὺς τιμοῦμε διπλά. Ὄχι διότι ἔπαιξαν, ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοίᾳ τους, ῥόλους, ἀλλὰ γιατὶ μᾶς προσέφεραν τὴν πολύτιμη πηγὴ μνήμης καὶ αὐτο-ἐκτιμήσεως ποὺ ξεκινᾶ καὶ τελειώνει στὸ δικαίωμά μας γιὰ τὸν ὑπέρτατο ἀγῶνα γιὰ τὴν Ἐλευθερία.

Ἡ Ἱστορία πρέπει νὰ διδάσκῃ διαρκῶς, νὰ μᾶς βοηθᾷ στὸ νὰ κατανοήσουμε τὸν κόσμο μας καὶ νὰ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ λάθη μας. Οἱ Μεταξᾶδες ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν. Ἡ μορφὴ ποὺ ἔχει ἡ χώρα στὸ γήινο στερέωμα εἶναι καὶ δικό τους τερατούργημα. Ὁ ῥόλος ὅμως ποὺ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀναλάβουμε πλέον εἶναι ἄλλος καὶ ὁπωσδήποτε, γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ πολυπόθητο αὐτὸ ἐπίπεδον, χρέος μας εἶναι νὰ μὴν ἐπαναλάβουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν ἔως ἐδῶ, συμπεριλαμβανομένων κι ἐκείνων τῶν συνθηκῶν, ποὺ ὁδηγοῦν σὲ Μεταξᾶδες, σὲ γενοκτονικοὺς πολέμους καὶ σὲ «ἐμφυλίους».

Φιλονόη

εἰκόνα