Ἤ μήπως ὄχι;
Μήπως γνωρίζουμε τό τί χρειαζόμεθα ἐπακριβῶς;
Μήπως τελικῶς αὐτά πού νομίζουμε πώς χρειαζόμεθα εἶναι περιττά;
Μήπως τελικῶς ἤδη ἔχουμε τά πάντα ἀλλά τό ἀγνοοῦμε;
Κι ἐάν συμβαίνῃ αὐτό, τότε πῶς θά μπορέσουμε νά τό συνειδητοποιήσουμε; Συνέχεια
Ἐὰν δὲν ἐπιτύχουμε νὰ πατήσουμε μόνοι μας, ἀκόμη καὶ τὴν ὑστάτη στιγμή, στὰ πόδια μας, τότε τὸ μόνον ποὺ θὰ μᾶς ἀξίζη εἶναι τὸ τέλος μας.
Ἐὰν ἀρνηθοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ οἱ «σειρῆνες βοοῦν» νὰ σηκωθοῦμε ὄρθιοι, τὸ μόνον ποὺ θὰ λάβουμε εἶναι …ἐπιμνημόσυνοι λόγοι ἐπάνω ἀπὸ τὸν τάφο μας.
Συνέχεια
Ἡ βία καὶ ἡ σκληρότης τῆς καθημερινότητός μας μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς ζωῆς.
Λησμονοῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε, βιαζόμεθα νὰ χορτάσουμε ἂν τί νὰ φᾶμε, ξεχνᾶμε τὸν πραγματικὸ ἔρωτα, ἀγαπᾶμε μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς περιοριστικοὺς ὅρους, ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ χαλαρώνουν μόνον ὅταν αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς καί, τελικῶς, ἀφήνουμε τὸν χρόνο νὰ κυλᾷ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἀδυνατῶντας νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἔχουμε. Συνέχεια
Παραμονὴ τοῦ μεγάλου «Ὄχι» σήμερα.
Ἑνὸς «Ὄχι» ποὺ ἡ πατρίδα μας τίμησε γιὰ δεκαετίες, διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, συνειδητοποιούσαμε, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν γνωρίζαμε ἱστορία, τὴν βαρύτητά του.
Ἕνὸς «Ὄχι» ποὺ προσπάθησαν νὰ μειώσουν, νὰ λοιδωρήσουν, νὰ βρωμήσουν ὅλα τὰ κατακάθια τοῦ πλανήτου, μὲ πρῶτο καὶ χειρότερο τὸ ἐδῶ …«ἀριστερό» τμῆμα τῆς κοινωνίας μας… Συνέχεια
Ἀντέχεις τήν ἐλευθερία;
Ἀντέχεις νά παλέψῃς, νά ἀγωνισθῇς, νά πολεμήσῃς γιά αὐτήν;;;
Ἀντέχεις νά θυσιασθῇς ἐάν ἀπαιτηθῇ; Συνέχεια
Ἡ θρησκευτική, ἡ πολιτειακὴ καὶ ἡ κοινωνική μας συμπεριφορὰ εἶναι, σὲ γενικὲς γραμμές, πανομοιότυπος μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους λαοὺς τοῦ πλανήτου. Εἴμαστε στὴν πραγματικότητα ἕνα ὁμοιογενὲς «πρᾶγμα», ποὺ ἀνεξαρτήτως τῶν, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, διαφορῶν μας μὲ τοὺς γύρω μας, συνιστοῦμε τελικῶς ὁμοιογενεῖς μᾶζες, εὐκόλως διαχειρίσιμες ποὺ ἄγονται καὶ φέρονται ἀναλόγως ἐξωγενῶν παραγόντων καὶ σχεδιασμῶν. Συνέχεια
