Στὸν κόσμο μας, βάσει νόμου, εἴμαστε ἅπαντες ἴσοι.
Στὸν κόσμο μας ἐπίσης, βάσει δυνατοτήτων, ταλέντων καὶ κληρονομικότητος, ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἔχει διαφορετικὲς προσλαμβάνουσες, διαφορετικὰ «ταβάνια» καί, καταληκτικῶς, διαφορετικὲς ἀτραποὺς νὰ διαβῇ.
Κι ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι θέμα ἰσονομίας, ἰσότητος ἢ ὁποίας ἄλλης νομικιστικῆς ἀπόψεως, ἀλλὰ ξεκάθαρο ζήτημα πολλῶν κι ἐκ παραλλήλου «συμπτώσεων» ποὺ «ἐνεργοποιοῦν» ἢ «ἀποκοιμίζουν» περισσότερο τὰ φυσικὰ ταλέντα τοῦ ἀτόμου, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὰ νὰ ἐκδηλωθοῦν ἢ νὰ ἀποκρυβοῦν ὁριστικῶς. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀνάγκη
Χωρὶς αὐτὰ ποὺ ἀγαπᾶς…
Ἀξίζει νὰ παλεύῃς γιὰ αὐτὰ ποὺ ἀγαπᾶς….
Ἐὰν θὰ εἶσαι νικητὴς στὸ τέλος δὲν ἔχει κάποιαν σημασία… Συνέχεια
Ἔχουμε πόλεμο;
Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
«Ἔχουμε πόλεμο», μοῦ λέει ἕνα παλληκαράκι, πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, σὲ ἀλλαγὴ βάρδιας, ὄταν μέσα στὴν παραζάλη τῶν πυρκαϊῶν τρέχαμε γιὰ περιπολίες. Πόση ἀγωνία ἔκρυβε ἡ φρᾶσις του… Πόσο πόνο… Ὅλο του τὸ σῶμα ἐξέπεμπε πανικό, σάστισμα καὶ σύγχυσιν. Σὰν νὰ ἀφυπνίσθη ἐξ αἴφνης ἀπὸ μίαν κοματώδη κατάστασιν καὶ νὰ μὴ μποροῦσε νὰ σταθεροποιήσῃ τὰ βήματά του.
Συνέχεια
Ἀριστοτέλης (σχόλια-ἀναδημοσίευσις)
Ὁ νοῦς, τελειοῦται μεταβαίνων ἐκ δυνάμεως εἰς ἐνέργειαν.
Ὅτι εἶναι δύναμις ἀποδείκνυται ἐκ τούτων, ὅτι οὖτε πάντοτε νοεῖ, οὖτε τὰ αὐτὰ νοεῖ πάντοτε, ἀλλὰ ἄλλοτε ἄλλα καὶ, ὅταν συνεχῶς νοῇ, ἀποκάμνει.
Οὕτως ὁ νοῦς οὐσίαν καὶ μορφήν ἔχει ταύτην, ὅτι δύναται νὰ περιλάβῃ πᾶσας τὰς ἄλλας μορφᾶς.
Καὶ ἄν μὴ διέμενε τοιαύτη δύναμις, ἀλλ᾿ εἶχεν ἰδίαν ὡρισμένην μορφήν, ἕν ἀποκλειστικὸν εἶδος, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ μεταβαίνῃ ἐκ μίας εἰς ἄλλην ἐνέργειαν καὶ νὰ δέχηται πάντα τὰ εἴδη, διότι τὸ ἰδιαίτερον ἐκεῖνο εἶδος του θὰ ἠμπόδιζε καὶ θὰ ἀντέφραττε τὰ ἄλλα ὡς ἀλλότρια. Συνέχεια
Γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ …σωθοῦμε πρέπει καὶ νὰ τὸ θέλουμε!!!
Εἶναι καιρὸς τώρα ποὺ ἀρχίζουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς εἴτε λόγῳ τῶν τουρκικῶν ἀπειλῶν, εἴτε λόγῳ τῶν ἐποίκων, εἴτε καὶ μόνον λόγῳ τῶν ἐξαγορασμένων καὶ ἀνθελληνικῶν (φερομένων ὡς) κυβερνήσεών μας, ποὺ ἀνοικτὰ καὶ δίχως προσχήματα στρέφονται ἐναντίον μας, ἀπειλούμεθα σοβαρά.
Καί, φυσικά, ἂν τί νὰ κυττάξουμε δίπλα μας, γιὰ νὰ διακρίνουμε «συμμάχους» καὶ νὰ ἐπιτύχουμε, σὲ κάποιον (ὁποιονδήποτε) βαθμό, νὰ συγκροτήσουμε «γραμμὲς ἀμύνης», ἐμεῖς παραμένουμε, ἐν τῷ συνόλῳ μας, ἀδρανεῖς, ἐλπίζοντες πὼς θὰ «ἀφυπνισθοῦν», κάποιαν στιγμή, ὅλα αὐτὰ τὰ σαπροφυτικὰ καθάρματα, ποὺ καταχρηστικῶς κατέχουν θέσεις ἐξουσίας καὶ ποὺ συστηματικῶς μᾶς καταστρέφουν. Μὰ αὐτὰ τὰ σαπροφυτικὰ καθάρματα ὄχι μόνον δὲν «ἀφυπνίζονται» μά, ἀποδεικνύεται διαρκῶς, πὼς ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο διαπιστώνουμε πὼς διενεργοῦν τὸ τελευταῖο πλιατσικολόγημά τους, ἔως νὰ δοθῇ τὸ …σύνθημα, νὰ καβαλήσουν τὰ ἑλικόπτερα (ποὺ τοὺς ἀναμένουν μὲ ἀναμμένες τὶς μηχανές) καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν ὁριστικῶς.
Συνέχεια
Λὲς κι ἔχουμε κάποιον ἄλλον δρόμο νὰ διανύσουμε…
Ἀκοῦν λέξεις ὅπως «Πατρίς», «Πατριῶτες», «Ἔθνος» καὶ ἀνατριχιάζουν… Βλέπουν κάποιους νὰ ἐπιχειροῦν ἑνωτικὲς κινήσεις καὶ τοὺς πολεμοῦν ὡς …«φασίστες». Σηκώνουν σημαῖες κόκκινες καὶ πράσινες καὶ μαῦρες καὶ πορτοκαλὶ καὶ ὅ,τι νἆναι γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν μία σημαία ποὺ ὅλοι μας ἀναγνωρίζουμε καί, ἐν δυνάμει, μᾶς ἑνώνει…
Συνέχεια