Τὰ τελευταία χρόνια, τὰ (ἐπισήμως) μνημονιακά, ἔχουμε νὰ καταγράψουμε ἀμέτρητες ἐκδοχὲς «διαφωτιστῶν», «ἐθνοσωτήρων», «τσοπάνηδων» καὶ λοιπῶν «φερέλπιδων δημοκρατικῶν δυνάμεων», ποὺ διαθέτουν κι ἀπὸ μίαν δική τους ἐκδοχὴ «διασώσεως» καὶ «διαφωτισμοῦ» μας. Καί, σαφῶς, δὲν ἀναφέρομαι στὶς ἐπίσημες καὶ πολυδιαφημιζόμενες κομματικὲς ἐκδοχὲς τοῦ πολιτειακοῦ μας φαίνεσθαι, ἀλλὰ στὸ ἄλλο τμῆμα του, αὐτό, τὸ παρασκηνιακό, ποὺ μαντρώνει συλλήβδην, ὅσους ἀπογοητευμένους καὶ σκεπτομένους διέφυγαν τῆς πεπατημένης.

Ἄλλος λοιπὸν μὲ τὰ …«καταπιστεύματα», ἄλλος μὲ τὶς «ἄμεσες δημοκρατίες», ἄλλος μὲ τὶς «δημοκρατίες τῶν ἀρίστων», ἄλλος μὲ τοὺς «ἐξωγηΐνους», ἄλλος μὲ τοὺς «ΕΛ» κι ἄλλος μὲ τὰ νέα του πολιτεύματα, τὰ οἰκονομικὰ συστήματα, τὰ νομικὰ πλαίσια καὶ τὰ συντάγματα, τὶς νέες του θρησκεῖες (ποὺ …«ὅλως συμπτωματικῶς» εἶναι συνέχεια τῶν παλαιῶν, σὲ πιὸ …πανθρησκευτικὸ περιτύλιγμα), τὶς θεωρίες περὶ ἀνασυστάσασεως αὐτοκρατοριῶν καὶ τὸ …«φυλετικὸ χρέος», ἔχουν νὰ μᾶς προτείνουν χίλιες μύριες ἐκδοχὲς «ἀπό-διασώσεώς» μας, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως μᾶς διασποῦν ἀκόμη περισσότερο ὡς κοινωνίες καὶ μᾶς κρατοῦν δεσμίους στὸ πρό-αἰώνιον «διαίρει καὶ βασίλευε». Ἀφῆστε ποὺ ἀνάμεσα στοὺς στραβοὺς πάντα βασιλεύει ἕνας …μονόφθαλμος, ὁ ὁποῖος, φανερὸς ἢ κρυφός, πάντα …«συμπτωματικῶς», ἔχει νὰ μᾶς ἐπιδείξῃ καὶ τὴν ἀφεντομουτσουνάρα του ὡς …«ἡγέτη»!!!
Κι ὅλοι αὐτοὶ οἱ …«ἡγέτες», μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, ἔχουν ὡς …σταθερή τους ἀξία πίσω τους, γιὰ νὰ τοὺς στηρίζῃ καὶ νὰ τοὺς προωθῇ, μίαν στοά, μίαν παρά-ἐκκλησιαστικὴ ἐκδοχὴ ἢ ἕνα δίκτυον πρακτόρων. (Ναί, καλὸ εἶναι, ἕναν ἕναν, νὰ τοὺς «ξεσκονίζουμε» γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε τὸ ποιὸς πράγματι στήνει αὐτὰ τὰ εἰς βάρος μας παιχνίδια…!!!)

Ἐντὸς κι ἐκτὸς συνόρων οἱ ἐκδοχές τους πολλαπλασιάζονται διαρκῶς, ὅσο πληθαίνουν τὰ δεινά μας καὶ ὅσο περισσότερο βουλιάζουν στὰ οἰκονομικὰ ἀδιέξοδα οἱ κοινωνίες μας. Βλέπετε… ὅσο αὐξάνεται ἡ προσπάθεια καὶ ὁ ἀγὼν τῆς ἐπιβιώσεως, τόσο μειώνεται ἡ (ἠθελημένη καὶ  συνειδητή) ἀντιληπτικὴ προσλαμβάνουσα ἀρκετῶν ἐξ ἡμῶν, ἐφ΄ ὅσον διαρκῶς καὶ  περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ κάθε ἀτόμου προσανατολίζεται σὲ νέες προσπάθειες ἀναζητήσεως εἰσοδημάτων καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ πεδίον τῆς αὐτο-ἐκπαιδεύσεώς του. 
Φυσικὸν ἐπακόλουθον, θὰ μοῦ πεῖτε…
Ναί, φυσικὸν ἐπακόλουθον ἀλλά, εἰδικῶς σήμερα, ποὺ κορυφώνονται οἱ (οἰκονομικὲς καὶ  νομικές, κατὰ κύριον λόγον) βιαιότητες εἰς βάρος μας, ἀκόμη πιὸ ἐπιτακτικὸ τὸ νὰ τὸ ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ τὸ ἀντιμετωπίζουμε.

Ἐπὶ προσθέτως καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλοι αὐτοί, ποὺ μὲ τὸν ὁποιονδήποτε τρόπο ἀγωνίζονται νὰ μᾶς μαντρώσουν στὰ κοπάδια τους, εἴθισται συχνότατα νὰ προβάλουν ἀκραῖες θέσεις, σὲ κάποιες ἐκδοχὲς τῶν θεωρήσεών τους. Θέσεις, ποὺ ἐὰν τὶς «σκαλίσουμε» θὰ διακρίνουμε πίσω τους ψυχοπάθειες, μισανθρωπισμοὺς ἢ ἀκόμη καὶ προσηλυτισμούς, ποὺ σκοπό τους βεβαίως δὲν ἔχουν τὸ νὰ μᾶς ἀπο-σώσουν, παρὰ μόνον (μεταξὺ ἄλλων καί) τὶς γρήγορες ἁρπακτές τους, ποὺ συνδυαστικὰ μὲ τὸν δικό μας, κοινωνικὸ πολυ-τεμαχισμό, ὁδηγοῦν ἀσφαλῶς στὸν ὁλοκληρωτικὸ κοινωνικό ἔλεγχο. Εἶναι δὲ τόσο γελοία τὰ τερατουργήματα ποὺ προβάλλουν ὡς «θέσφατα», ποὺ εὔκολα, ἐὰν θελήσουμε, καταῤῥίπτονται. Ἀρκεῖ βεβαίως νὰ τὸ θελήσουμε.

Ἡ οὐσία, στὴν ὁποίαν οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀναφέρεται, δὲν εἶναι ἡ οἰκονομική μας ἀνάτασις. Δὲν εἶναι οἰκονομικὸ τὸ πρόβλημά μας κι ἂς βλέπουμε μόνον τὰ οἰκονομικά μας ἀδιέξοδα. Δὲν ἔχουμε θέμα χρήματος νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἀλλὰ κάτι πολὺ πιὸ σημαντικό. Ὄχι διότι ἔχουμε θησαυροὺς νὰ φέρουμε στὸ φῶς, ποὺ θὰ  μᾶς σώσουν, ὁπότε καὶ καλὸ εἶναι νὰ κοιμόμεθα ἥσυχοι. Οὔτε διότι κάποια καταπιστεύματα μᾶς ἀναμένουν νὰ τὰ ξεκλειδώσουμε. Οὔτε διότι ἡ ἀμερικανιὰ τοῦ «πόσα κάνεις» ἀφορᾶ στὴν δική μας κοινωνία καὶ πραγματικότητα. Οὔτε διότι ἕνα νέο σύνταγμα θὰ εἶναι καλλίτερον ἑνὸς παλαιοτέρου (ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον -κατὰ πῶς φαίνεται- τὴν ἀρχὴ κρατοῦν τὰ ἴδια πολιτικὰ μαλάκια καὶ τὰ οἰκογενειακά τους παρελκόμενα). Οὔτε διότι ὑπάρχει πιθανότης νὰ σωθοῦμε ἀναπαράγοντας ὅλα αὐτὰ τὰ δηλητήρια ποὺ μᾶς ἐμφύτευσαν ἀπὸ γεννήσεώς μας. Οὔτε διότι ἔχουμε πλέον πολλὰ νὰ διασώσουμε, ἀπὸ αὐτὸ τὸ μόρφωμα ποὺ  πιστεύσαμε ὡς …Πατρίδα μας!!!

Ἐμεῖς πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, πτωχοὶ ἤμασταν, ἀλλὰ καταφέρναμε, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἔνδοια νὰ παράγουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, πολιτισμὸ κι ἐπιστήμη*. Καταφέρναμε, ὅσο διαφορετικοὶ κι ἐὰν ἤμασταν, νὰ στεκόμεθα ἡνωμένοι ἀπέναντι στὸν κοινὸ ἐχθρό. Καταφέρναμε τελικῶς νὰ ἀναγνωρίζουμε τὸν κοινό μας ἐχθρὸ ὡς κοινό μας ἐχθρό, δίχως νὰ ἐπιτρέπουμε στὶς διαφορετικές μας θεωρήσεις νὰ λειτουργοῦν διασπαστικὰ μεταξύ μας.
Ἐὰν αὐτά, ὡς ἀρχές μας, τὰ κρατήσουμε στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας, ἴσως, λέω ἴσως, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τελικῶς ὅλα αὐτὰ τὰ προσχηματικά, ποὺ μᾶς βασανίζουν, παραμένουν βιτρίνες τοῦ ἑνὸς καὶ μόνον προβλήματός μας: ἤμασταν, παραμένουμε καί, κατὰ πῶς μεθοδεύεται ἀπὸ ἀρκετούς, πρέπει νὰ παραμένουμε δοῦλοι ἑνὸς πολιτειακοῦ μοντέλου ἀχρήστων, λησμονώντας καὶ παραβλέποντας τὴν τοπική, ἐνδο-οἰκογενειακὴ καὶ ἐξω-οἰκογενειακή, ἀνάγκη τῆς ἀριστείας, τῆς (οὐσιαστικῆς καὶ ἐξ ἀνάγκης) ὁμαδικότητος καὶ τῆς ὑπερτάτης ἀνάγκης τῆς ἐπιβιώσεως, ὑπὸ τὸ πρίσμα τῶν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ πολλῶν βαθμῶν Ἐλευθερίας.

Στὴν πραγματικότητα, ἐὰν καλοσκεφθοῦμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν σήμερα, ὀφείλουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ μᾶς ἐπιτρέψουμε νὰ λειτουργήσουμε ἀφαιρετικά, γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε μέσα μας τὴν ἔννοια τῆς ἀληθοῦς Ἀνάγκης, ποὺ σήμερα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην ἱστορικὴ περίοδο, μᾶς προτάσσει τὸν ἕνα καὶ μοναδικό μας δρόμο. Μίας Ἀνάγκης, ποὺ ὅταν ἐφαρμόζεται καθολικῶς, τότε, οὔτως ἢ ἄλλως, ὁδηγεῖ, σταθερὰ καὶ δίχως ἀμφιβολία, στὴν ἐλευθερία…
Κι ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ ποθούμενον. Γιὰ νὰ μᾶς προκύψῃ ὅμως τὸ ποθούμενον, πρῶτοι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀποσαφηνίσουμε τὸ τὶ χρειαζόμεθα, τὸ γιατὶ καὶ τὸ κατὰ πόσον καί, τελικῶς, νὰ ξεκινήσουμε τὴν διαδικασία ἀποκαθηλώσεως κάθε ἀχρήστου, ψυχοπαθοῦς καὶ ὑστερικοῦ διαφωτιστοῦ μας, γιὰ νὰ ἐπιτρέψουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ λειτουργήσουμε μὲ τὸ καλὰ θαμμένο μέσα μας, ἀγαθὸν βλέμμα. Διότι τὸ «καλὸς κ’ἀγαθός», ποὺ ὡς πρότυπον μᾶς διετήρησε γιὰ αἰῶνες ἐλευθέρους, σημαίνει πρῶτα καὶ κύρια ἀνδρεῖος καὶ ἄδολος.
Μὰ ἐὰν αὐτὴ ἡ ἀγαθότης δὲν καλλιεργηθῇ γιὰ νὰ ἐξωτερικευθῇ, δὲν ἔχουμε κι ἐλπίδες.

Αὐτὸ ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ἰσχυρίζομαι εἶναι πὼς τὸ χρῆμα, σὰν πρόσχημα, χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ μᾶς διατηρῇ διαρκῶς ἀποπροσανατολισμένους καὶ  νὰ μᾶς κρατᾷ μακρὰν τῶν ἀληθῶν μας ἀναγκῶν. Καὶ οἱ ἀληθεῖς μας ἀνάγκες εἶναι μακρὰν διαφορετικὲς τῶν πλασματικῶν, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν. Τὸ νὰ τὶς ἐντοπίσουμε καὶ νὰ τὶς χαρακτηρίσουμε ὡς πρῶτης προτεραιτότητος, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, εἶναι ἴσως περισσότερο δύσκολο ἀπὸ ὅσο ἄλλες περιόδους. Τὸ νὰ κατανοήσουμε ὅμως, ἀκόμη καὶ θεωρητικῶς, αὐτὴν τὴν συνθήκη, εἶναι τὸ πρῶτο μας βῆμα, ποὺ ἐναγωνίως, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀναζητούσαμε σὲ ἕτοιμες λύσεις, σὲ ἐλπιδοφόρες συστρατεύσεις καὶ σὲ τυποποιημένες «σωτηρίες», πάντα ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς. Τὸ πρῶτο βῆμα τελικῶς δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὑποσχέσεις καὶ μεγαλοστομίες. Τὸ πρῶτο βῆμα ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ Σπουδαίου, τοῦ Σημαντικοῦ καὶ τοῦ Ἀναγκαίου. Καὶ γιὰ αὐτὴν τὴν διαδικασία ὅλοι ὅσοι μᾶς χειραγωγοῦν, ἀμέσως ἢ ἐμμέσως, εἶναι περιττοί. Μόνοι μας θὰ ἀνακαλύψουμε τὶς ἀλήθειες μας καὶ μόνοι μας θὰ τὶς ἐπαναπροσδιορίσουμε γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ πατήσουμε στὰ πόδια μας, μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε σκοπὸ καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε εἴδους ψευδεῖς ἐλπίδες.

Ἂς σταθοῦμε λοιπὸν λίγες στιγμὲς νὰ «ζυγίσουμε» ξανὰ καὶ ξανὰ μέσα μας τὰ πάντα.
Τί εἶναι προτιμότερον; Νά σωθοῦμε ἐμεῖς καί προσκαίρως ἤ νά πατήσουμε σέ ἀλήθειες καί νά θέσουμε, γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, τίς βάσεις τῆς πανανθρωπίνου ἐλευθερίας;
Καί, γιατὶ ὄχι; Ἴσως νὰ προλάβουμε νὰγευθοῦμε κι ἐμεῖς κάτι ἀπὸ αὐτὴν τὴν πολυπόθητο, ἄγνωστο καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, ζητουμένη Ἐλευθερία…

Φιλονόη

*  Πλὴν τουρκοκρατίας βεβαίως βεβαίως, ποὺ ἐπὶ πλέον τῆς ἐνδοίας, ὁ φόρος αἵματος ἐπεσκίαζε ἀκόμη περισσότερο τὴν φυσική μας ἐπιλογή. Ἡ ἀνάγκη, τότε εἰδικῶς, δὲν ἦταν σκέτο ἡ ἐπιβίωσις, ἀλλὰ ἐπὶ  πλέον καὶ ἡ διάσωσις τῆς φυλῆς. Φυσικὴ ἐπιλογὴ κι αὐτή, ποὺ τώρα πιά, σὲ ἕναν βαθμό, ξεχάσαμε ἐμεῖς, μόνοι μας.

εἰκόνα