Ὁ Ἀριστοτέλης λέει:
«Νὰ δημιουργῇς καὶ δημιουργῶντας νὰ δημιουργεῖσαι καὶ νὰ μὴν εἶσαι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὴν δημιουργία σου..»
Ἂς τὸ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας καὶ ἂς κάνουμε ἐπιλογὲς στὸ τί εἶναι καλλίτερο γιὰ τὴν καλλιέργεια τὴν πνευματικὴ καὶ τὴν ψυχική μας. Γιατί φυσικὰ καὶ δημιουργεῖς… θέτεις τὶς βάσεις ἔστω γιὰ τὰ δημιουργήματά σου… ὅταν ἐπιλέγεις τὸ ὀρθόν, τὸ ἄριστον.
Ἡ μεγάλη μου ἀγάπη εἶναι οἱ …ἀναμνήσεις μου.
Τὰ βιώματά μου.
Ἡ ζωὴ ποὺ ἔζησα.. Κι αὐτὴ ποὺ θὰ ζήσω…
Μὲ ὅλα τὰ λάθη μου καὶ τὰ ὀρθά μου.
Τὸ μεγαλύτερό μου ὅμως ἀπόκτημα εἶναι ὁ ἑαυτός μου.
Σύντροφος, φίλος, ἀδελφός…
Ἐκεῖ πάντα, ἄλλοτε σοβαρός, ἄλλοτε ἀστεῖος, ἄλλοτε στὸν …κόσμο του…
Μὰ πάντα μαζύ μου….
Πῶς θά μποροῦσα λοιπόν σήμερα νά τόν περιγελάσω; Ἤ νά τόν γελοιοποιήσω; Ἤ ἀκόμη καί νά τόν ἀπαξιώσω;
Ἔχω πολλὰ νὰ συζητήσω μαζύ του… Συνέχεια
Πάει καιρός ποὺ παρατήσαμε νωπὴ τὴν λάσπη ἐσύ, τὸ μυστρὶ ἐγώ, τὶς σκαλωσιὲς οἱ ἄλλοι μας φίλοι.
Ἐβγήκαμε ζωντανοὶ ἀπὸ τὸν σεισμὸ καὶ κυττάξαμε μὲ δέος, πίσω τὰ κομμένα γεφύρια καὶ τὰ ἐρείπια. Τὰ σπίτια ἔπεσαν, λὲς καὶ ἦσαν ξερολιθιές. Κατέῤῤευσαν τὰ τείχη σὰν χάρτινα. Ἐμείναμε σὲ σκηνὲς μέσα στὴν βροχὴ καὶ στὸ κρύο.
«Καλλίτερα ἔτσι», μοῦ εἶπες.
«Θὰ κτίσουμε τὴν πόλι μας μὲ μοντέρνα σχέδια».
Συνέχεια
Αὔριο ἀναμένεται …αὐτό…
Μεθαύριο ἀναμένεται….. τὸ ἄλλο….
Κάθε ἡμέρα, ἐν ὁλίγοις, ὅλο καὶ κάτι ἀναμένεται… Ποὺ πάει νὰ μᾶς ῥίχνει ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ στὴν ἀπαισιοδοξία, τὴν κατήφεια, τὴν φοβία…
Ἐδιάβασα μίαν σκέψιν τῆς Φυλλίτσας καὶ ἐστάθην, γιὰ ὥρα, βαθύτατα προβληματισμένη.
Ἔγραφε ἡ φίλη μας:
«Ὁ Ἵμερος εἶναι ἡ προσωποποίησις τῆς σφοδρῆς ἐρωτικῆς ἐπιθυμίας, τοῦ ἐρωτικοῦ πόθου…
Συνέχεια
