Τό γνωρίζετε αὐτό τό σύμβολον; Τό ἔχετε κάπου συναντήση; Εἶναι παρεούλα μὲ αὐτό: Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἐλεύθεροι Ἕλληνες
Γιατί οἱ Ἥρωες τῆς Ἑλλάδος, ἔχουν καί συνέχεια…
«Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποὺ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των.
Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, εἰς τὴν μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας, καὶ ἔρχομαι νὰ σᾶς εἰπῶ, ὅσα εἰς τὸν καιρὸ τοῦ ἀγῶνος καὶ πρὸ αὐτοῦ καὶ ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν ὁ ἴδιος ἐπαρατήρησα, καὶ ἀπ᾿ αὐτὰ νὰ κάμωμε συμπερασμοὺς καὶ διὰ τὴν μέλλουσαν εὐτυχίαν σας, μολονότι ὁ Θεὸς μόνος ἠξεύρει τὰ μέλλοντα.
Τὸ ἱερὸν χρῶμα τῶν Ἑλλήνων!
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ…
δι’ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνας εἶναι κατ’ ἐξοχὴν τὸ πορφυρόν. Συνέχεια
Ἕλληνες, μὴ φοβᾶσθε τίποτα!!!
Δὲν μπορεῖ ΚΑΝΕΙΣ νὰ μᾶς καταβάλῃ καὶ νὰ μᾶς νικήσῃ.
Θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἔχουμε ἀντιληφθῆ πρὸ καιροῦ. Τόση λύσσα… Τόση ἐπιθετικότης… Τόση προσπάθεια χειραγωγήσεως… Γιατί; Μήπως γιατί κάποιοι παίζουν τὰ τελευταῖα τους χαρτιά; Μήπως βλέπουν κάτι ποὺ ἐμεῖς ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ πιστέψουμε;
Ὅλα μαζύ… Ὅλοι μαζύ… Ὅλοι ἐναντίον μας…
Καὶ ξαφνικὰ ἀπὸ κάθε ἄκρη τοῦ πλανήτου ἐμφανίζονται «φιλέλληνες». Οἱ νέοι μας καθοδηγητές; Ὄχι… Τὰ νέα φερέφωνα… Τὰ φερέφωνα μίας παλαιᾶς τάξεως ποὺ μεταμορφώνεται σὲ νέα, ἀλλάζοντας Συνέχεια
«Γιατί δέν πίνει νερό τό ἄλογο;»
-Γιαγιά γιατί δέν πίνει νερό τό ἄλογο;
-Περιμένει νὰ τοῦ τὸ προσφέρῃς…
-Μά τοῦ ἔβαλα νὰ πιῇ!!!
-Χωρὶς ἕναν καλὸν λόγο τίποτα δὲν γίνεται.. .Ἐὰν γίνῃ μετὰ γίνεται ἀγένεια… Καὶ ἡ φύσις πάντα εἶναι εὐγενικὴ μαζύ μας, ὅταν εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζύ της.
Τὸ πραγματικὸ τέλος τοῦ Ἀθανασίου Διάκου.
Το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου
(του Ευθύμιου Χριστόπουλου, εκπ/κού-δημοσιογράφου)
Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β’ τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Ταξινομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζούσαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας, και μάλιστα ένας παππούς ήταν απ’ τη Ροδίτσα.