Τὸ ὄνειρο ἦταν νὰ φύγουμε ἀπὸ τὰ χωριά μας…
Φύγαμε…
Μετὰ νὰ φτιάξουμε τὰ κελλιά μας…
Τὰ φτιάξαμε…
Φτιάξαμε καὶ τὰ παιδιά μας γιὰ νὰ γίνουν μπάτσοι νὰ φυλοῦν τὰ ἔρμα… Νοιώσαμε ἀσφάλεια…
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Φαχουρίδης Πέτρος
Δὲν δίδουν νερό, δὲν παίρνουν νερό…
Ὅτανε ἤμανε μικρός, θυμᾶμαι ἐρώτηξα τὴν μάνναμ:
«Μάννα, αὐτοὶ ὄλοι ποὺ κάθουνται στὰ καφὲ (τότες) ἀφῆνεν τά ζωντανά πεινασμένα;;;»
Ἡ μάνναμ μὲ ἐκύτταξε στὰ μάτια. Ἐχαμογέλασε καὶ μὲ εἶπε:
«Αὐτόνων τὰ ζῷα δὲν ἔχουν ψυχή, δὲν πεινοῦν καὶ δὲν διψοῦν… Αὐτοὶ εἶναι πάντα μόνοι. Δὲν δίδουν νερό, δὲν παίρνουν νερό… Δὲν δίδουν τροφή, δὲν παίρνουν τροφή…»
«Γιατί δέν πίνει νερό τό ἄλογο;»
-Γιαγιά γιατί δέν πίνει νερό τό ἄλογο;
-Περιμένει νὰ τοῦ τὸ προσφέρῃς…
-Μά τοῦ ἔβαλα νὰ πιῇ!!!
-Χωρὶς ἕναν καλὸν λόγο τίποτα δὲν γίνεται.. .Ἐὰν γίνῃ μετὰ γίνεται ἀγένεια… Καὶ ἡ φύσις πάντα εἶναι εὐγενικὴ μαζύ μας, ὅταν εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζύ της.