Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα
Μέρος Πέμπτον
Τίποτα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν εἶναι πλήρως μονομερές. Ὁ ἴδιος ὁ Ῥενάν, ἀναγνωρίζοντας ὅτι «καμμία κακία δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσῃ ἐκείνη τῶν Ἰουδαίων», ἐπισημαίνει πὼς σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀποδεικνύονται ἄνθρωποι πολὺ μεγάλης καλωσύνης [1].
Βάσει προσωπικῶν μου βιωμάτων καὶ ἐμπειρίας, αὐτὴν τὴν τελευταία διαβεβαίωση τοῦ Γάλλου σοφοῦ τὴν θεωρῶ σωστή. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς -ἀριθμητικῶς λίγους- πραγματικὰ πολὺ καλοὺς ἀνθρώπους ποὺ μέχρι τώρα γνώρισα ἤσαν Ἰουδαῖοι, γνήσιοι ἤ, ἔστω, ἄτομα ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό του ὡς Ἰουδαῖο. Ἐπιπλέον… θὰ μοῦ ἐπιτραπῆ, ἐλπίζω, κάτι σὰν «ἐξομολόγηση»: Ὅποτε εὑρίσκομαι στὸ ἐξωτερικὸ καὶ πρέπει νὰ γευματίσω, Συνέχεια
Έχουμε 4.769.000 εργαζόμενους (20% νόμιμοι ξένοι), σε σύνολο πληθυσμού 10.750.000 χωρίς τους παρανόμους μετανάστες – ενώ από αυτούς οι 900.000 είναι άνεργοι. Επίσης 2.600.000 συνταξιούχους και 566.000 τακτικούς υπαλλήλους του δημοσίου. Επομένως οι 3.869.000 εργαζόμενοι πρέπει να συντηρήσουν τους 2.600.000 συνταξιούχους (επειδή τα χρήματα των ταμείων τους έχουν κάνει φτερά), τους 566.000 δημοσίους υπαλλήλους, τους 900.000 ανέργους και το υπόλοιπο 2.815.000 του πληθυσμού (τις οικογένειες), με μισθούς πείνας. Άρα συνολικά 6.881.000, γεγονός που σημαίνει πως σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 1,78 μη εργαζόμενοι, συν όσοι δεν είναι καταγεγραμμένοι νόμιμα στην χώρα – οπότε ο λογαριασμός δεν βγαίνει.
