Ἤξερα ὅτι ἡ ἁγιογραφία εἶναι ἐφεύρεσις τῶν ὀρθοδόξων.
Γαμῶ το, ὅσο διαβαζω τόσο πέφτω ἀπὸ τὰ σύννεφα.
Ἐπάνω βλέπω μιὰν εἰκόνα σὲ ὕφος βυζαντινῆς ἁγιογραφίας, ἀλλὰ εἶναι πρὶν ἀπό τὶς βυζαντινές.
Εἶναι παγανιστικὴ τῆς Ῥωσσίας. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἤθη καὶ ἔθιμα
Ὁ ταῦρος καὶ ἡ μήτρα.
Στὴν πρώτη φωτογραφία ἡ κεφαλὴ ταύρου, τὸ ἱερὸ σύμβολο τῆς Κνωσσοῦ.
Εἶναι ἡ Μεγάλη θεά.
Ἀναρωτιόμουν… Γιατί ὁ ταῦρος;
Τί δουλειά ἔχει με τήν θέα; Συνέχεια
Ἡ θεία κοινωνία ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Διονύσου.
Δεῖτε τὸν Διόνυσο ποὺ δίδει, πολλὰ χρόνια πρὶν τὸν Χριστό, κρασὶ καὶ ἄρτο στοὺς πιστούς του, ποὺ μετατρέπεται, θείᾳ χάριτι, στὸ αἷμα καὶ στὸ σῶμα του, εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαμελισμοῦ του ἀπὸ τὶς μαινάδες. Συνέχεια
Εἰδωλολατρεία ἤ ἀπόδοσις τιμῶν;
Σκέψις:
Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἐτιμᾶτο ἡ θεότητα μὲ προσφορὰ ἢ στὸν βωμὸ ἢ στὸ ἄγαλμά της, τὸ ὁποῖο ἄγαλμα ΔΕΝ ἦταν ἀντικείμενο λατρείας, οὔτε ἐπιστεύετο ὅτι «ἤταν θαυματουργό» – ἆσε ποὺ στὴν βαθυτέρα φιλοσοφία τους οἱ τότε Ἕλληνες, ἰδιαίτερα μετὰ τὸ 500 π.Χ., στὴν οὐσία ἦσαν μονοθεϊστές, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ὅ,τι ἀνέφεραν τὸ ἀπόλυτον ΟΝ…
Ὅταν κατατίθεται σήμερα στεφάνι σὲ ἕνα ἄγαλμα, δίδεται τιμὴ (καὶ ὄχι λατρεία ) στὸ μνημεῖο, ὅπως π.χ. ὁ Ἄγνωστος Στρατιώτης. Ἔτσι ἔδιδαν τιμὴ καὶ οἱ πρόγονοί μας στοὺς θεούς των. Ὄχι σὰν τοὺς χριστιανούς ποὺ φιλοῦν εἰκόνες καὶ προσκυνοῦν λείψανα. Αὐτό ποὺ κάνουν οἱ χριστιανοί, αὐτὸ εἶναι εἰδωλολατρία καὶ ὄχι ἡ τιμή ποὺ δίδουμε καταθέτοντας ἕνα στεφάνι σὲ ἕνα μνημεῖο πεσόντων ἡρῴων. Συνέχεια
Ὁ Πουκεβὶλ στὴν Ἢπειρο…
Τμῆμα ἀπὸ χάρτη Ἑλλᾶδος τοῦ Pouqueville, 1820
Ἦταν 15 Μαΐου τοῦ 1806, ὃταν κατέβηκα γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Δελβινάκι. Μέχρι τότε δὲν εἶχα δεῖ στὴν Ἢπειρο παρὰ μόνο πόλεις καὶ χωριὰ χτισμένα σὲ μέρη ἀπόκρημνα καὶ πολλὰ ἀπ΄ αὐτὰ σκαρφαλωμένα στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν σὰν ἀετοφωλιές. Βρῆκα ἓνα ἀπ΄ αὐτὰ τὰ χωριὰ στὸ βάθος μιὰς χούνης καὶ κρυμμένο μέσα σ΄ἓνα βαθούλωμα, κλεισμένο ὁλόγυρα ἀπὸ βράχους, ποῦ ἒμοιαζαν σὰν νὰ θέλουν νὰ τὸ κρύψουν ἀπὸ τὶς ἀναζητήσεις τῶν ταξιδιωτῶν. Οἱ κάτοικοί του γιόρταζαν. Εἶχαν πανηγύρι. Συνέχεια
Ἡ ποιμενικὴ ῥάβδος τοῦ Διονύσου.
Ὁ Διόνυσος ἀπεκαλεῖτο «Σωτὴρ» καὶ «Θεῖο βρέφος» ποὺ ἐγεννήθη ἀπὸ παρθένο, τὴν Σεμέλη.
Εἶναι ὁ «καλὸς ποιμήν», οἱ ἱερεῖς τοῦ ὁποίου κρατοῦν (ὅπως προκύπτει ἀπὸ πολλὲς ἀγγειογραφίες) τὴν ποιμενικὴ ῥάβδο, κάτι ΠΟΥ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ οἱ χριστιανοὶ ἐπίσκοποι, αὐτοαποκαλούμενοι ὡς «πάστορες», δῆλα δὴ ποιμένες.
Ξέρουμε ὅ,τι τὸ ἔθιμο τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου εἶναι γερμανικό. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς οἱ Γερμανοὶ τὸ «ξεσήκωσαν» ἀπὸ τὴν ἀρχαία Συνέχεια