Ἐγὼ ὀφείλω νὰ συμφωνήσω καὶ νὰ προβληματισθῶ μὲ τὴν ἀγανάκτισιν τοῦ φίλου μας Μπαρμπανίκου. Σωστὰ τὰ γράφει ἀπὸ τὴν σκοπιά του. Δὲν ἦταν προδότης ὁ κάθε νέος ποὺ ξεπάγιασε οὐρλιάζοντας, τρώγοντας δακρυγόνα καὶ ξῦλο, γιὰ νὰ βγαίνουμε σήμερα νὰ κατηγοροῦμε κάθε ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μαζύ του πάλεψαν γιὰ νὰ προδοθοῦν, ἀκόμη μίαν φορά.
Ναί, σαφῶς πολλοί, πάρα πολλοὶ νέοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μὲ τὰ αἰτήματά τους καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τους, βγῆκαν στοὺς δρόμους γιὰ νὰ παλέψουν. Ὅπως πάντα, κάτι μὲ κάποιους Ἀλαζράκηδες, κάτι μὲ κάτι Μοσὲ Νταγιᾶν, κάτι μὲ κάποια «ἐντέχνως φυτεμένα» πρακτόρια μέσα στοὺς κύκλους τῶν φοιτητῶν, κάτι μὲ κάποιον ἀξιωματικὸ τοῦ ΝΑΤΟ, ποὺ τυχαίως ἔφθασε κι αὐτός, κάτι μὲ κάτι περιέργους εἰσαγωμένους στρατιωτικούς, εὔκολα ἔστησαν τὰ σκηνικὰ ποὺ ἀπαιτοῦντο γιὰ ἀνατροπὴ τῆς κυβερνήσεως Μαρκεζίνη καὶ γιὰ ἐπιβολὴ τῆς νέας φυτευτῆς τους δικτατορίας τοῦ Ἰωαννίδου.
Ἀρχὴ ἔγινε γιὰ τὴν συμφορὰ τῆς Κύπρου, νέες ἐθνοπροδοσίες δῆλα δή, μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη τῶν καραμανλήδων καὶ τῶν παπανδρέηδων. Ἄλλως τὲ πάντα στὴν αὐτὴν συμμορία ἀνῆκαν ὅλοι τους… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ῥατσισμός κατὰ Ἑλλήνων
Λαός ἀδιαφώτιστος;
Ἐὰν στὴν Ἀμερικὴ δὲν ὑπῆρχε ἡ κρατικὴ κουλτούρα ἐπιβολῆς τοῦ νόμου καὶ τῆς προστασίας τοῦ δημοσίου χώρα καὶ τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας,οἱ κρετίνοι, ποὺ μίαν μόλις ἡμέρα μετὰ ἀπὸ μίαν δημοκρατικὴ ἐκλογὴ διαδηλώνουν κατὰ τῆς νομιμότητος (ἐπικαλούμενοι, -τί ἄλλο;-, δημοκρατία ἀσφαλῶς), θὰ εἶχαν, μέχρι στιγμῆς, κάψει καμμιὰ εἰκοσαριὰ πανεπιστήμια, θὰ εἶχαν ὀργώσει καμμιὰ πεντηνταριὰ πλατεῖες πόλεων καὶ θὰ εἶχαν καταστρέψει μερικὲς χιλιάδες αὐτοκίνητα, ποὺ κάποιοι συμπολῖτες τους ἐξέχασαν σταθμευμένα στὰ σημεία ἀσκήσεως τῶν δημοκρατικῶν δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν.
Ὑπὸ διαρκὴ διωγμὸν οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ἰδίαν συμμορία…
Ὁ Καρυωτάκης νεκρός.
Φωτογραφία ληφθῆσα ἐκ τῆς χωροφυλακῆς Πρεβέζης στὶ 21 Ἰουλίου 1928
εἰκόνα ἀπὸ τὸἀντιζίτρο
Διαχρονικὴ ἡ τέχνη τοῦ πλιατσικολογήματος…
Πάντα μὲ τὶς πανομοιότυπες τακτικές, κουβαλώντας τεχνογνωσία αἰώνων καὶ διαρκῶς μὲ τὰ ἴδια ὀνόματα τῶν ἐμπλεκομένων, ποὺ ἀλλάζουν μόνον ὅταν …«καοῦν» διὰ παντός, ἤ, ὅταν ἔχει «λησμονηθεῖ», τεχνηέντως, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο ἱστορία, ἡ ῥίζα…
(Ὑπ’ ὄψιν, τὴν ἱστορία, ἐπισήμως πλέον, τὴν διαχειρίζεται μόνη της ἡ ΕΤΕ!!!)
Διαφορετικῶς ἀκοῦμε γιὰ δεκαετίες τὸ ὄνομα «βενιζέλου», «καραμανλῆ», «παπανδρέου», «σημίτη», «κόκκαλη», «μεϊμαράκη», ἀλλὰ δὲν ἀνησυχοῦμε. Κάπου κάπου ἕνας …«διάττων ἀστήρ» τῆς πολιτικῆς, ποὺ ὅμως στὴν πραγματικότητα εἶναι τῆς αὐτῆς γραμμῆς αἴματος καὶ τελικῶς τακτικῆς, ἔρχεται γιὰ νὰ «σπάσῃ» τὸ κατεστημένο, μὰ στὴν πραγματικότητα ἐπαναλαμβάνοντας τὰ εἰς βάρος μας ἐγκλήματα.
Κι ἐμεῖς, οἱ ἀπαίδευτοι, οἱ ἀμνήμονες, οἱ μάζες τέλος πάντων, δὲν ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἁπλῶς ἀλλάζει ὁ Μανωλιὸς τὰ ῤοῦχα του… Ὁ ἴδιος οὐδέποτε…
Ἰθαγενεῖς ἐγκαταλελειμμένοι…!!!
Σχετικὰ μὲ τὴν «φυγή» τοῦ ζεύγους Ἀγγελοπούλου καὶ τὸ «καράβι ποὺ βουλιάζει», στὴν τελευταία Σοβιετία τῆς Εὐρώπης:
«Ἡ ἀστικὴ τάξις τῆς χώρας, ἀφοῦ ἔφαγε τὸ παραμῦθι τοῦ «φρέσκου» καὶ τοῦ «ἠθικοῦ πλεονεκτήματος», ἐγκαταλείπει τοὺς …ἰθαγενεῖς στὸ φορολογικὸ Νταχάου, τῆς «παλαβῆς» ἀριστερᾶς». Συνέχεια
Κλασικοὶ δικτάτορες…
Ἡ κλασσικὴ συμπεριφορὰ ἑνὸς ναζιστοῦ, ἀμέσως μετὰ ἀπὸ κάθε του ἔγκλημα:
Εἶμαι ῥατσιστής;
εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω προστατευμένη τήν Χώρα μου;….
εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω «τακτοποιημένους» τούς ἰθαγενεῖς μου καί μετά ὅ,τι μπορῶ νά κάνω καί γιά τούς ἄλλους;….
εἶμαι ῥατσιστής πού ἀγωνιῶ γιά τήν ὑγεία τῶν παιδιῶν μου;….
εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω νά ξέρω τήν ταὐτότητα αὐτῶν πού φιλοξενῶ;… Συνέχεια