Ἔγραφα τὶς πρὸ ἄλλες γιὰ τὰ δημοσιοποιημένα ἐγκλήματα ποὺ καταδεικνύουν πὼς πλέον ἀδυνατεῖ αὐτὴ ἡ συμμορία νὰ «μαζέψῃ» τὰ ὅσα ἀπὸ τὰ ἐγκλήματά της δημοσιοποιῶνται. Κι ἀδυνατεῖ νὰ τὰ «μαζέψῃ» καί, κατ’ ἐπέκτασιν, νὰ τὰ κουκουλώσῃ καὶ νὰ τὰ καλύψῃ, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, τὸ τέλος της ἔφθασε, ὅσο κι ἐὰν πολεμᾷ γιὰ νὰ μᾶς πείσῃ περὶ τοῦ ἀντιθέτου…
Καὶ εἶναι πολλὰ τὰ ἐγκλήματά της…
Καί, ὄχι… Δὲν γνωρίζουμε ὅλα τὰ ἐγκλήματά της…
Ὅμως πλέον ἀδυνατεῖ νὰ τὰ ἀποκρύψῃ, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὰ …ἐξαφανίσῃ. Ἔνα θάβει, ἑκατὸν ἕνα ἔρχονται στὸ φῶς…
Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀδυναμία αὐτῆς τῆς συμμορίας πλέον στὸ νὰ καλύψῃ τὰ ἴχνη της ἀποδεικνύει πὼς τὸ τέλος της εἶναι πλησιέστερα ἀπὸ ὄσο φανταζόμεθα…
Ἕνα τέτοιο παράδειγμα, ποὺ ἐπιβεβαιώνει τοὺς ἰσχυρισμούς μου, εἶναι ἡ παραίτησις λοΐζου.
Συνέχεια →