Ὅσο κυττῶ πίσω στὸν χρόνο, θὰ ἔλεγα ὅτι τὰ τελευταία χρόνια, οἱ φοιτητές, δηλαδὴ νέα παιδιὰ 20 ἐτῶν, ποὺ βλέπω στὴν Ἀγγλία (ὄχι μόνον ὅμως ἀπὸ τὴν Ἀγγλία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν Εὐρώπη), εἶναι πιὸ κοντὰ καὶ ἄσκημα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δείχνει ὅτι ἔχει πέση σημαντικὰ τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο, σὲ σχέση μὲ ὅ,τι θυμόμουν ὅταν ἤμουν (πρὶν πολλὰ χρόνια) φοιτητής.
Ἀντίθετα, ὄχι μόνον στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χῶρες, ἐπὶ δεκαετίες τὰ παιδιὰ ἐψήλωναν ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ μέχρι καὶ τὸ 1990.
Στὰ ἴδια συμπεράσματα θὰ καταλήγαμε ἐὰν βλέπαμε μέσους μισθοὺς μέχρι καὶ τὸ 1990 καὶ μετὰ τὸ 1990 παγκοσμίως (ΗΠΑ, Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία καὶ μικρότερες δυτικὲς χῶρες).
Ἡ παγκοσμιοποίησις, ἔφερε ὀφέλη μόνον στὶς τσέπες τῶν 300 μεγάλων πολυεθνικῶν. Τὸ ὄφελος ἀπὸ τὴν τεχνολογία πῆγε ἐπίσης ἐκεῖ, ὄχι σὲ ὅλους ἐμᾶς. Βάλτε στὰ παραπάνω τὴν πλήρη καταστροφὴ τῆς μεσαίας ἀστικῆς τάξεως, τὴν πλήρη καταστροφὴ τοῦ μικροεπιχειρηματία ἀλλὰ καὶ μεσαίων βιομηχανιῶν ἢ ἑταιρειῶν παροχῆς ὑπηρεσιῶν.
