Στὴν ἀρχὴ σκέφθηκα νὰ μὴ τὸ δημοσιεύσω. Μὲ πόνεσε πάρα πολὺ ὅλη αὐτὴ ἡ ἀθλιότης τῶν «ἑταίρων» μας καὶ μοῦ ἐξύπνησε μνῆμες ἀπὸ μίαν ἄλλην γενοκτονία, ἕνα ἄλλο ὁλοκαύτωμα, αὐτὸ τῶν παππούδων μας ἀπὸ τὸν Πόντο καὶ τὴν Μικρὰ Ἀσία.
Μετὰ ὅμως, οἱ δεύτερες σκέψεις μὲ βοήθησαν νὰ τὸ δῶ διαφορετικά. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε. Πρέπει νὰ ξέρουμε μὲ ποιούς συνδιαλεγόμαστε. Πρέπει νὰ ἔχουμε ἀπόλυτο ἐπίγνωσι, ἀκόμη καὶ τώρα, γιὰ τὸ εἶδος καὶ τὸ ποιὸν τῶν Γερμανῶν.
Πιστεύω βαθύτατα πὼς ὄταν κάποιος διαπράττει μίαν φορὰ κτηνωδίες, μπορεῖ νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνῃ διαρκῶς, ἐὰν δὲν τιμωρηθῇ. Ὅπως ὁ Τοῦρκος γιὰ Συνέχεια