Ἀρχεῖα ἐτικέττας: γλωσσικὲς μελέτες

Τό γράμμα «ν» καί ἡ κατάργησίς του

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμεσήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.

Το “Ν” συντονίζει τον εγκέφαλο.
Σχετικά πρόσφατα (1996), στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία Συνέχεια →

Μακεδονία «μνήμης χάριν»

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

‘ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ
ΑΝΤΙ[. . .]ΟΥ
ΧΑΙΡΕ’

Επιτύμβια επιγραφή που ήταν πεταμένη στην άκρη του δρόμου που άνοιξε μπουλντόζα του δήμου στην Ποντοκερασιά Κιλκίς. Παραδόθηκε στο αρχαιολογικό μουσείο Κιλκίς το 2005.

  
Ένα ξεχωριστό κομμάτι της ιστορίας της Κρηστωνίας και γενικότερα της Αρχαίας Κεντρικής Μακεδονίας αποτελούν οι αρχαίες εγχάρακτες επιτάφιες πλάκες.
 
Τις επιγραφές αυτές τις συναντούμε Συνέχεια →

Ἐς αὔριον τά σπουδαῖα

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πολλοί ἀπό μᾶς τήν χρησιμοποιοῦν ἀλλά λίγοι ξέρουν τί σημαίνει καί πότε ἀκριβῶς χρησιμοποιοῦμε αὐτήν τήν πρότασι.

«Ἐς αὔριον τά σπουδαῖα»….
.
 Είπε ο Αρχίας, ένας από τους τρεις ολιγαρχικούς ηγέτες της Θήβας, ένα βράδυ του Δεκεμβρίου εν έτει 379 π.Χ. Η ειπωθείσα φράση ως περιστατικό αναφέρεται πρώτη φορά στο έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, στο 10Ο κεφάλαιο στο οποίο ο ιστορικός παρουσιάζει σε αντιδιαστολή τους βίους, τις προσωπικότητες του Έλληνα Πελοπίδα και του Ρωμαίου Μάρκελλου.
Ποιος ακριβώς όμως ήταν ο Αρχίας και σε ποιον ή τι αναφερόταν δηλώνοντας απερίφραστα την απροθυμία του εκείνο το βράδυ να ασχοληθεί με κάτι και επιλέγοντας να αναβάλλει μια ααπροσδόκητη, εκτός προγράμματος υποχρέωσή του για την αυριανή ημέρα;
Καλύτερα να ξεκινήσουμε από μία γρήγορη αναδρομή στην ιστορική πορεία της Θήβας, μιας από τις Συνέχεια →

Κλοπὴ Συμβόλων – Πεντάκτινος Ἀστὴρ ἤ Πεντάλφα

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

εἶναι ἑβραϊκὸν σύμβολον»

1.      Ἡ κρατοῦσα ἀντίληψις.

Ἡ παρουσίασις τοῦ παραπλεύρως συμβόλου εἰς τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τῶν κατοικοῦντων τὴν χθόνα, ἐχεφρόνων, δὲν θὰ κομίση «γλαύκας εἰς Ἀθήνας» καὶ εἰς τὸ προφανὲς ἐρώτημα «γνωρίζετε τὸ σύμβολον τοῦτο;» ἡ ἀπάντησις θὰ εἶναι ἄμεσος «ναὶ· εἶναι ἡ πεντάλφα καὶ εἶναι ἑβραϊκὸν σύμβολον». Ἡ  τοιαύτη ὀνομασία τοῦ συμβόλου ἐτυμολογεῖται ἐκ τῶν πέντε (5) Α τὰ ὁποία σχηματίζονται ἀρχομένων ἐκ τῶν πέντε (5) κορυφῶν τοῦ ἀστέρος.Ὁ πεντάκτινος ἀστὴρ χαρακτηρίζεται ὡς Συνέχεια →

Οἰκονομικὴ κρίσις. Ὀρισμός.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Οἰκονομικὴ Κρίσις – Ὁρισμὸς

Ὁ ὅρος τοῦτος εὑρίσκεται πλέον στὰ χείλη ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ τῶν Εὐρωπαίων. «Ἔχουμε οίκονομικὴκρίση» μᾶς λέγουν οἱ «ἁρμόδιοι».
Τί εἶναι ὅμως  ἡ «οἰκονομία» καὶ διατὶ εὑρίσκεται εἰς «κρίσιν»;

Ὁρισμὸςτῆς «Οἰκονομίας»

Ἐκτιμᾶται ὅτι τὸ προνόμιον ὁρισμοῦ τῆςἐννοίας τῆς λέξεως «οἰκονομία» ἀνήκει εἰς ἐκείνους οἱ Συνέχεια →

Ἡ ἀλλαγὴ τῆς θέσεως τοῦ τόνου στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ ἡ δημιουργία θετικῆς ἤ ἀρνητικῆς ἐννοίας.

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Η αλλαγή της θέσης του τόνου στην ελληνική γλώσσα, και η δημιουργία θετικής ή αρνητικής έννοιας.

Tου Αντωνίου Α. Αντωνάκου, Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου, Ιστορικού – Συγγραφέως

Η ελληνική γλώσσα λειτουργούσε ανέκαθεν με αυστηρούς κανόνες. Όταν όμως επεβλήθη αυτή η διαστρεβλωμένη εκτρωματική «δημοτικιά», η οποία ειρήσθω εν παρόδω ουδεμία…
σχέση έχει με την αληθινή γλώσσα του λαού, την πραγματική δημοτική, με τις αρχαιοελληνικές ρίζες, την γ΄ κλίση της, την ορθογραφία της, τις προθέσεις της κ.λπ., αυτό άλλαξε. Καταργήθηκαν γραμματικά μέρη αλλά και τμήματα των μερών τού λόγου, καταστρατηγήθηκαν και άλλαξαν γραμματικοί κανόνες, διαστρεβλώθηκαν ορισμοί και στοιχεία! Και μαζί με όλα αυτά, επεβλήθη και ο τονισμός τής προπαραλήγουσας. Έτσι, αφού βρήκαμε αλάτι, ας ρίξουμε και στα λάχανα, όπως λέει κι ο λαός μας.

Συνέχεια →