Τό σπαθί μου Εἰρήνη; Τό σπαθί μου;
Ποῦ νά τό δώσω Εἰρήνη τό σπαθί μου; Στόν παλιατζῆ; Γιατί; Γιά νά τό πάρῃ κάποιος πιτσιρικᾶς καί νά τό σέρνῃ στήν λάσπη;
Νὰ μεγαλώσῃ ὁ πιτσιρικάς, νά πάῃ στρατιώτης καὶ νὰ τὸ δικαιοῦται γιὰ νὰ τοῦ τὸ χαρίσω…
Κάπως ἔτσι μᾶς θυμίζει ὁ Ἠλίας Λογοθετίδης πὼς ἔπρεπε νὰ εἶναι τὰ πάντα…
Ἀλλὰ δὲν εἶναι… Συνέχεια
Διαπιστώνω ἀπὸ ἀρκετοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους, πὼς ἀκόμη, γιὰ δικούς τους λόγους, διάφορες προσκολλήσεις σκιάζουν τὶς σκέψεις τους.
Γιὰ παράδειγμα, πιστεύει ὁ Χὶ πὼς μόνον οἱ δεξιὲς ἀντιλήψεις, καὶ τελικῶς μεθοδεύσεις, δεξιοῦ ἡγέτου ἤ δεξιοῦ θὰ μᾶς διασώσουν.
Πιστεύει ὁ Ψὶ πὼς μόνον οἱ ἀριστερὲς ἀντιλήψεις, καὶ τελικῶς μεθοδεύσεις, ἀριστεροῦ ἡγέτου ἤ ἀριστεροῦ χώρου θὰ μᾶς σώσουν.
Ἤ πιστεύει ὁ Ὠμέγα πὼς οἱ κεντρῶες ἀντιλήψεις καὶ τελικῶς μεθοδεύσεις, κεντρώου ἡγέτου ἤ χώρου θὰ μᾶς σώσουν…
Κι ἐδῶ διαφωνῶ…
Διαφωνῶ ὁριζοντίως, καθέτως καὶ πλαγίως… Συνέχεια
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ὁ δημοφιλὴς «ἀοιδός» Νότης Σφακιανάκης τόλμησε νὰ πῇ τὴ γνώμη του γιὰ τὴν Χρυσὴ Αὐγή, μ’ ἀποτέλεσμα συνάδελφοί του, «δημοσιογράφοι» κι ἄλλοι ἀπ’ τὸν χῶρο τοῦ θεάματος νὰ πέσουν νὰ τὸν φᾶνε.
Δὲν εἶναι πρώτη φορὰ ποὺ ὁ συγκεκριμένος «καλλιτέχνης» βρίσκει τὸ θάρρος νὰ μιλήσῃ ἀνοιχτὰ γιὰ διάφορα ζητήματα κοινωνικὰ ἢ πολιτικά. Ὅπως δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ στ’ ἄκουσμα μιᾶς γνώμης (ἀκραίας ἢ ὄχι, αὐτὸ δὲν μ’ ἐνδιαφέρει) διαφορετικῆς ἀπ’ αὐτὲς ποὺ ἀκούγονται συνήθως ἀπ’ τοὺς πολλούς, προκαλεῖται ἀναστάτωση, θυμὸς καὶ διάθεση γιὰ «λιντσάρισμα». Συνέχεια
Κι ὅμως, ὁ κάθε ἔνας ἀπὸ ἐμᾶς μόνος του θὰ δώσῃ τὴν μάχη…
Εἶναι ἴσως ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἀπαιτεῖται, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ δίδῃ καθημερινὲς μάχες… Ἀλλὰ μάχες στὶς ὁποῖες δὲν ὑπάρχουν συμπολεμιστές, φαινομενικῶς…
Διότι συμπολεμιστὲς ὑπάρχουν, ἀλλὰ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ «διαφορετικὸ πεδίον καὶ ἀντικείμενον».
Ἀδυνατοῦμε, γιὰ τὴν ὥρα, νὰ συμπλεύσουμε ἤ νὰ συνεργασθοῦμε, διότι ἀπαιτῶνται ἄλλα, σημαντικότερα νὰ συμβοῦν πρῶτα…
Κι αὐτὰ τὰ σημαντικότερα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ «Εἶναι» μας καὶ τὴν ἀποδόμησιν-ἐπαναδόμησίν του. Συνέχεια
Εἴπαμε, νὰ κάνουμε ἀντίστασι. Εἴπαμε, νὰ ξανὰ πάρουμε τὴν Πατρίδα μας πίσω.
Εἴπαμε νὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι…
Μὰ ἐδῶ πιὰ τέτοιαν παραγωγὴ «σωτήρων» ποὺ ἀποκτήσαμε, οὐδέποτε ξανὰ στὴν ἀνθρώπινο ἱστορία.
Καί τό χειρότερο;
Κάποιοι πιστεύουν πὼς πράγματι ἔτσι, κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ ἐπιτύχουν κάτι. Κατὰ τὸν δικό τους τρόπο… Τὸν ὅποιον δικό τους τρόπο….
Δὲν ἀντιλαμβάνονται πὼς κουρασθήκαμε… Πὼς ἀναζητοῦμε πλέον πὶσω ἀπὸ τὸ σκοτάδι τους τὴν ἀλήθεια μας… Πὼς ἀρκετὰ ἀνεχθήκαμε τόσα χρόνια τὸ μακρὺ καὶ τὸ κοντὸ τοῦ κάθε ἀνεγκεφάλου… Πὼς ξημερώνει πράγματι ἐλευθερία γιὰ ἐμᾶς, ὄχι γιὰ αὐτούς… Συνέχεια
Τὰ πρωινὰ πίνω τὸν καφέ μου βλέποντας τὰ νέα σὲ διάφορα τηλεοπτικὰ κανάλια.
Ἄκουσα σήμερα τὶς δηλώσεις τῆς Μέρκελ, τοῦ πρωθυπουργοῦ, εἶδα καὶ τὸν Μεϊμαράκη.
Ὅλοι τους γυρνοῦν τὴν πλάτη στὰ ἐγκλήματα καὶ ἂν ὑπάρχει κάτι ποὺ διαφοροποιεῖ αὐτὸν τὸν πόλεμο ἀπὸ ὅλους τοὺς προηγουμένους, εἶναι ὅτι αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι ἀναίμακτος ἐπιφανειακά, τὸ αἷμα δεν εἶναι πλέον ὀρατὸ γιὰ νὰ πιτσιλᾷ τὰ πρόσωπά τους, ἔτσι ὥστε νὰ ὑπῆρχε ἡ ἐλπίδα νὰ νοιώσουν τοὐλάχιστον λίγη φρίκη… Συνέχεια
